Mój Boże! Już 650 lat Uniwersytetu Jagiellońskiego!!!

Poniższe wspomnienie 
z prośbą o wyrozumiałość dla wiosennie frywolnej formy notki,
dedykuję Pani Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. Lenie Kolarskiej-Bobińskiej

Zbliża się Jubileusz 650-lecia UJ, nadeszła wiosna, zrobiło się ciepło, tulą się do siebie zakochane pary, a dziś na niedzielnym spacerze przypomniała mi się pewna przeurocza historyjka z okresu, jak to pięknie pisał Leszek Długosz „tej naszej młodości cudownie zwichniętej i lat, które pomknęły bezpowrotnie”.
  
Przygodę tę opisałem w swojej książce wspomnieniowej pt. „Podaj hasło!”, lecz nie jest to kryptoreklama, bo ta pozycja jest już od lat na księgarskim rynku niedostępna.

Czy to możliwe, że to było już pięćdziesiąt lat temu???

Najpiękniejszą studencką przygodę przeżyłem w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym, gdy byłem na drugim roku swych hulaszczych studiów. Wówczas w Stołecznym Królewskim Mieście Krakowie, z okazji sześćsetlecia Uniwersytetu Jagiellońskiego odbyły się, stosownie do rangi rocznicy, chyba najdłuższe w świecie żakowskie Juwenalia, które nie uwierzycie, trwały nieprzerwanie dziesięć dni i nocy.

Po uroczystej Mszy świętej w studenckiej kolegiacie Świętej Anny, kiedy nie tylko w kościele, ale i na Plantach brakowało miejsca, pochód akademicki przeszedł majestatycznie spod Collegium Maius pod Bazylikę Mariacką, gdzie Prezydent Krakowa uroczyście ogłosił otwarcie Juwenaliów wręczając braci żakowskiej pęk kluczy od miasta. Od tej radosnej chwili, blisko dwa tygodnie, we wszystkich możliwych miejscach pod Wawelem tętniła spontaniczna i ani na chwilę nieustająca, gigantyczna balanga nieznająca jutra.

Na samym początku owej maskarady zoczyłem pewną prześliczną, pachnącą letnim wiatrem blondyneczkę, zdało się nieznającą jeszcze mocy kobiecego ciała, nie mówiąc o seksapilu, jaki oprócz niej miała wtenczas tylko Marilyn Monroe. Nie dziwicie się tedy, iż zapragnąłem czym prędzej  poznać i ocenić smak jej niezwykłej urody.

Po którejś z kolei nocy waganckich szaleństw wracałem z nią z Miasteczka Studenckiego po całonocnej birbantce. W budzącym się brzasku letniego poranka, wiedzeni zapachem pieczonego chleba trafiliśmy do małej prywatnej piekarni, gdzie bezwstydnie obnażeni czeladnicy miesili rosnące ciasto. Ta rubensowska scena wznieciła w nas wilczy apetyt na ciepły kęs świeżo pieczonego chleba, lecz nadto wzbudziła na naszych karkach ów znany tylko kochankom magiczny „przeskok iskry” i nieodparte pragnienie przytulenia.

Dobroduszni piekarze dali nam w prezencie pachnący razowiec, a my niecierpliwie poczęliśmy szukać kąta, gdzie byśmy się wreszcie mogli schować bezpiecznie przed światem. Niestety, jak to zazwyczaj w takich razach bywa, nie było gdzie się zaszyć. Idąc bez celu przed siebie zaszliśmy do uśpionego Parku Krakowskiego, gdzie było niewielkie bajorko z przycupniętą u brzegu budką dla łabędzi, które tą wczesną porą jeszcze smacznie spały.

Wtenczas mi wpadło do głowy, by nie bacząc na skromny metraż dokonać skoku na łabędzią chatę. Zacząłem, więc kombinować, jak wywabić te ptaki z ich przytulnej budki. I choć głód mi skręcał trzewia, pragnienie miłości przeważyło i bez chwili namysłu poświęciłem razowiec na karmę. Wszystko szło jak po masełku, gdyż wygłodniałe po nocy łabędzie, jak tylko zwietrzyły poranne śniadanie, z dziecinną łatwością dały się wywabić, a moja blondyneczka pojąwszy migiem, co zaplanowałem wślizgnęła się jak piskorz do ptasiej alkowy.
 
Gdy bezrozumne ptaki pochłaniały łapczywie swe pierwsze śniadanie my, wreszcie szczęśliwi, wiliśmy sobie gniazdko w zdobycznej sypialni. Boże jak było cudownie! Do śmierci będę pamiętał przesycony wonią siana słoneczny zapach złocistobrązowej skóry mojej blondyneczki. A było tak wspaniale, dziko i płomiennie, iż omdleli z rozkoszy zapadliśmy w głęboki jak studnia szczęśliwy sen nocy letniej.

Musieliśmy spać bardzo długo, bowiem wyglądnąwszy przez szparkę zoczyłem ze zgrozą, że dzień już dawno się zbudził, a park jest pełen ludzi spacerujących leniwie w majowym słoneczku. Co gorsze, że nasza sypialnia otoczona jest wieńcem młodych matek z dziećmi.

Wówczas zdałem sobie sprawę, że przytulne gniazdko stało się zdradliwą pułapką, z której nie ma wyjścia do wieczora, kiedy te wszystkie bachory wreszcie się wyniosą na ich ukochaną dobranockę. Nie było tedy innego sposobu jak cierpliwie czekać.
  
Niestety upał się wzmagał, a gdy w samo południe bezlitosne słonko wsparło się o daszek naszej rezydencji w środku zapanował żar tak dokuczliwy, iż nie bacząc na skutki musiałem zarządzić bezzwłoczną ewakuację.
 
W z największym trudem wciągnęliśmy na siebie zmiętoszone stroje. Moja partnerka miała złotą suknię damy kameliowej, a ja byłem przebrany za Zorro, ówczesnego idola wszystkich dzieci w kraju.

Gdyśmy się wyczołgali z zatęchłej pułapki, otoczyła nas chmara zachwyconych tym widokiem brzdąców wrzeszczących z na całe gardło: - Mamo! Popatrz! Zorro!!! Z taką cudną panią!!!  A my, korzystając z aplauzu szczeniackiej widowni skłoniliśmy się szarmancko, jak to czynią aktorzy w finałowych scenach i nie czekając na bisy daliśmy nogę z parku, by dołączyć do tętniącej w mieście żakinady.

Następnej nocy chcieliśmy znowu zajrzeć do łabędziej budki, ale te dumne ptaki nie były takie głupie, jak zrazu myślałem, mimo, że tym razem odżałowałem trzy świeżutkie precle.

Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki z długim stażem)

Post Scriptum
@WSZYSCY ZAPRZYJAŹNIENI GOŚCIE MOJEGO BLOGU

Szanowni Państwo,

Wczoraj zadzwonił do mnie kolega czytający regularnie mój blog, który jest psychiatrą. Powiedział, że paskudzący od kilku miesięcy na moim blogu troll podpisujący się jako Jan Woleński to człowiek chory i po pierwsze dyskusja z nim jest bezprzedmiotowa, a po drugie niebezpieczna dla  chorego.

Dlatego proszę Państwa o traktowanie rzeczonego tak, jak traktuje się przypadki kliniczne. Ignorujcie tedy Państwo nieszczęśnika nie wdając się z nim w dyskusje, bo takowe, według opinii mojego kolegi tylko pogłębią jego stan chorobowy.

Wyrażając ubolewanie za dyskomfort jaki wyrządza Państwu troll hertr-wol pozdrawiam wszystkich serdecznie,
Krzysztof Pasierbiewicz

Post Post Scriptum
Dowody postępującej choroby rzeczonego trolla znajdziecie Państwo pośród komentarzy jakie dodawał do moich notek. 

 
Patrz także:
MINISTRA KOLARSKA-BOBIŃSKA KARCI JAGIELLOŃSKICH JAJOGŁOWYCH
http://salonowcy.salon24.pl/57...  
PODAJ HASŁO!
http://www.ksiazka.net.pl/?id=...