Wychowałem Katola i co mi zrobicie?

Mój syn - przyszły anglista - postanowił w związku z obowiązkiem odbycia praktyk zapisać się do pewnej organizacji działającej na terenie jego macierzystej uczelni i umożliwiającej kontakty z zagranicznymi studentami przyjeżdżającymi do Polski. Formalność? W żadnym wypadku. Rozmowa kwalifikacyjna pozbawiła go wszelkich złudzeń. Jeśli jesteś Katolem i czujesz się związany tradycją z TYM krajem, nie masz szans. Oto, jak przebiegała ta konwersacja na polskiej, państwowej uczelni. Pytanie komisji: Co sądzisz o zakazie prezydenta Francji w sprawie noszenia tradycyjnych nakryć głowy w miejscach publicznych przez arabskie kobiety? Odpowiedź: Moim zdaniem został wprowadzony prawidłowo. Muzułmanie wciąż są we Francji mniejszością, więc powinni dostosować się  do warunków i zwyczajów kraju, w którym mieszkają. Poza tym, takie nakrycia głowy noszone przez kogokolwiek znacznie utrudniają identyfikację człowieka  w razie ewentualnego złamania prawa. Pytanie komisji (widać irytację na twarzach członków spowodowaną poprzednią odpowiedzią): Czy to oznacza, że każdą mniejszość należy pozbawić głosu? Odpowiedź: Nie, aczkolwiek ludzie ci rezydując w danym kraju, nie będącym jednocześnie ich macierzystym, różniącym się kulturą, powinni uszanować prawa większości obywateli mieszkających tam od urodzenia. Tolerancja dla tolerancji. Pytanie komisji: Czy nie miałbyś nic przeciwko współpracy z człowiekiem z innego kraju? Odpowiedź: Oczywiście, że nie, o ile nie starałby się narzucać mi własnego „widzimisię”. Pytanie komisji (irytacja przechodzi w zdziwienie): Co to znaczy, „narzucać własne widzimisię?”   Odpowiedź: Przekonania, poglądy, które są sprzeczne z moimi wartościami. Dobrym przykładem agresywnego narzucania „własnego widzimisię” jest filmik zawierający zapis z przemysłowej kamery jednego z angielskich sklepów, w którym muzułmański właściciel (?) zdejmuje ze ściany krzyż i rzuca go pod nogi swojego pracownika. Jako naoczny świadek takiej sytuacji, nie wahałbym bronić moich wartości, jeśli trzeba, to nawet własną pięścią. Po kilku dniach przyszła odpowiedź: Nie potrzebujemy „takich” ludzi. Spróbuj w innym terminie. Mam nadzieję, że syn nie spróbuje. *** I taka krótka refleksja. Jeśli tolerancyjność ma polegać na wyrzekaniu się własnych poglądów i braku atencji dla miejscowych tradycji, to wkrótce przestaniemy być szanowani przez przyjezdnych przedstawicieli innych kultur. Jeśli nie pokażemy im własnego świata i nie będziemy dyskutować, ba spierać się o wartości, to wkrótce zostaniemy przez nich wyparci do getta zaściankowej lewackiej nowoczesności, które oferują palikotopodobni mądrale. A ja jestem bardzo dumny z mojej pociechy. Tak trzymaj!