Hańba-Granda-Wstyd !

11 listopada pojechałem, jak to mam w zwyczaju, zapalić znicze na żołnierskich mogiłach.

To uważam za ważniejsze od uczestnictwa w oficjalnych cepeliadach, czy to bieganych czy to chodzonych.
Moje prawo – mój wybór i nikomu nic do tego.

Mój prapradziad, Jan Fedorowicz, poszedł do Powstania Styczniowego w partii Butkiewicza i już nie wrócił. Gdzie leży i czy jakąś mogiłę kiedykolwiek miał – nikt nie wie i nigdy nie wiedział.

Dziadek Ewaryst (po nim mam imię )  był legionistą Dowbora Muśnickiego i  jaworczykiem, żołnierzem słynnego oddziału kawalerii majora Feliksa Jaworskiego, w którym to oddziale walczył do końca wojny bolszewickiej.*

Ojciec – w AK, a po zajęciu Polski przez Sowiety - w Konspiracyjnym Wojsku Polskim.

To jest moja, rodzinna tradycja niepodległościowa, a nie jakieś spicze polityków, którzy żołnierzom poległym za Polskę do pięt nie dorastają, a żeby w twarz im spojrzeć  - nie zasługują.

Teraz proszę spojrzeć na zrobione przeze mnie wieczorem 11 listopada zdjęcia:

nieczytelne, zamazane napisy, omszałe, betonowe krzyże, obraz opuszczenia i braku jakiejkolwiek troski ze strony miejscowych władz.

I cała taka, ogromna, licząca dobrze ponad 1000 mogił kwatera.

Po spojrzeniu na te fotografie zapewne myślicie Państwo, że pojechałem gdzieś za wschodnią granicę, na opuszczony polski cmentarz wojskowy na Białorusi czy Ukrainie, gdzie Polaków niewielu albo prawie wcale, a władze – niechętne a nawet wrogie wszelkim śladom polskości, tej bohaterskiej, wojskowej – szczególnie.

Otóż nie:

te zdjęcia wykonałem w kwaterze żołnierzy poległych w 1939 roku mieszczącej się na … Cmentarzu Komunalnym na warszawskich Powązkach, zwanym zwyczajowo Powązkami Wojskowymi.

Na cmentarzu, zarząd nad którym i opieka spoczywa na warszawskim Ratuszu.

Skandaliczny stan tych nagrobków (i bez tego skromnych, żeby nie powiedzieć – nędznych) jest obrazem i wynikiem stosunku do nich władz stolicy.

Tych samych władz, które zadeklarowały właśnie przyznanie po raz kolejny kwoty 70 tys. zł na odbudowę łatwopalnego badziewia (moja opinia – moje prawo: badziewia) , czyli „tęczy” na Placu Zbawiciela.

Ciekawe, ile takich nagrobków można by za te wydawane raz po raz na „tęczę” 70 tysięcy złotych odrestaurować, a choćby tylko oczyścić ? Bo z nagród poprzyznawanych przez HGW swoim  urzędnikom, to pewnie wszystkie i to po wielokroć.

Hanba! Granda! Wstyd!

http://naszeblogi.pl/40317-moja-rodzinna-kleska-1920