Jugendamt porywa i germanizuje polskie dzieci!

Nie, to nie będzie w czasie przeszłym. To nie opowieść o II wojnie światowej, w czasie której wywożono z Polski do Rzeszy maluchy o blond włosach i niebieskich oczach. To dzieje się teraz i tu, a raczej tam – w Niemczech.
Jugendamt – jego zalążki powstały w 1922 roku, ale ideologia i zasady działania zostały określone przez NSDAP w roku 1936. W czasie II wojny światowej Jugendamt był aktywnym elementem niemieckiego aparatu przemocy. Zajmował się m.in. uprowadzaniem polskich dzieci i umieszczaniem ich w niemieckich rodzinach zastępczych. Z 200 tysięcy porwanych małych Polaków po wojnie odnaleziono zaledwie 10%. W 1952 roku Jugendamt zniszczył akta osobowe wywiezionych dzieci, co utrudniło ich odnalezienie (należały do nich m.in. tzw. „dzieci zamojszczyzny”).
Tu mogłoby się wydawać, że cała ta instytucja powinna zostać zdelegalizowana po wojnie. Otóż nie – Jugendamt działa nadal, ma się dobrze i robi mniej więcej to samo, tyle, że na mniejszą skalę. Chcąc utrzymać rzesze urzędników, zapewnić im pracę i dobre samopoczucie, czyhają na polskie (i nie tylko oczywiście) dzieci mieszkające w Niemczech, żeby pod byle pretekstem odebrać je rodzicom i rozpocząć planową germanizację.
Oto kilka takich historii:
Żona Polka, mąż Niemiec. Małżeństwo rozpada się z winy mężą i matka otrzymuje prawo do opieki nad dzieckiem. Po kilku latach postanawia wrócić z synkiem do Polski i tu wkroczył Jugendamt. Naciskał na sąd, który w końcu nakazał jej oddać dziecko ojcu. Kobieta rozpoczęła beznadziejną walkę z niemieckimi sądami i europejskimi trybunałami. Wywalczyła widzenia. W ciągu 10 miesięcy widziała się z synem zaledwie przez 27 godzin, a w czasie spotkań obowiązywał język niemiecki.  „Od sierpnia 2006 r. już go nie widziałam. Jugendamt nie wyrażał zgody na spotkania i zachowywał się tak, jakby sprawował władzę nad sądem” – opowiada matka. Według niej urząd „działa jak jego ojciec chrzestny Adolf Hitler”. „ To, co się dzieje z dziećmi, nie tylko polskimi, to po prostu zbrodnia” – mówi.
To, że jest to sprzeczne z wszelkim prawem, potwierdził Parlament Europejski. W 2012 roku  zdesperowana kobieta porwała chłopca i uciekła z nim do Francji. Jugendamty stają bowiem po stronie niemieckich rodziców niezależnie od tego kim jest ich były parter.
Wojciech Pomorski z Hamburga. Jego niemiecka żona pewnego dnia uciekła zabierając ze sobą dwie córki. Walczył o prawo do widzeń. Kiedy je wreszcie uzyskał, okazało się, że z dziećmi może rozmawiać tylko po niemiecku, chociaż wszyscy troje mają polskie obywatelstwo. „ Z pedagogiczno- fachowego punktu widzenia trzeba zaznaczyć, że nie jest w interesie dzieci, aby spotkania nadzorowane odbywały się w języku polskim.”- napisano w oficjalnym piśmie. Minęło kilka lat. Dzieci Pomorskiego powoli zapominają, jak się mówi po polsku, a jego walka o widzenia w języku ojczystym to walka z wiatrakami.
W 2007 roku Wojciech Pomorski został prezesem “Polskiego Stowarzyszenia  Rodzice Przeciw  Dyskryminacji Dzieci w Niemczech”
Anna F. – mieszkała z rodziną w zachodnich Niemczech. Donos sąsiadki ściągnął niezapowiedzianą kontrolę policji i Jugendamtu. Pracownica Jugendamtu stwierdziła, ze Anna F. jest zbyt szczupła i musi się leczyć, bo to szkodliwe dla dziecka. Na szczęście Anna F. zdążyła się spakować i dzięki „Polskiemu Stowarzyszeniu Rodzice Przeciw Dyskryminacji Dzieci w Niemczech” wyjechać do Polski, to jednak nie zakończyło sprawy. Jugendamt wystawił wniosek do niemieckiego sądu o odebranie jej praw rodzicielskich na terenie Niemiec. Wniosek został rozpatrzony pozytywnie i niemiecki aparat sprawiedliwości złożył w Polsce pismo o wydanie dziecka w trybie Konwencji Haskiej w celu przekazania go niemieckiej rodzinie zastępczej. Obecnie rodzice dziecka czekają w Polsce na proces z Jugendamtem, który konsekwentnie dąży do swojego celu.
Joanna T. z Berlina ma trójkę dzieci. Podobna kontrola jak u Anny F. wykazała, że jest pod wpływem alkoholu. Stwierdzono to bez wykonania jakichkolwiek testów, jedynie na podstawie rozmowy. Mimo wieczornej pory jej dzieci zabrano do domu dziecka, nakazując jej leczenie się z choroby alkoholowej. Przerażona matka nawiązała kontakt ze wspomnianym już Stowarzyszeniem prosząc o ratunek. Stowarzyszenie zleciło kosztowne badania mające na celu ustalenie ile alkoholu pani Joanna wypiła w ciągu ostatniego roku. Okazało się, że jest abstynentką, co dla wszystkich było szokiem. Mimo to dzieci pozostają w domu dziecka, a sprawę pani Joanny prowadzi zaprzyjaźniony ze Stowarzyszeniem adwokat wierząc, że zakończy się sukcesem. Okazało się, że choć Jugendamt odebrał dzieci bezpodstawnie, zamierzał je oddać niemieckiej rodzinie zastępczej.
Szczęśliwie, choć nie na długo zakończyła się sprawa pana Jacka K. i jego rodziny. Badania mające wykluczyć u niego alkoholizm wyszły pomyślnie, więc decyzją sądu odebrane wcześniej dziecko odesłano do domu. Życie wróciło do normy, ale Jugendamt wkroczył znowu z tymi samymi zarzutami. Obecnie pan Jacek czeka na rozprawę, a koszty z całą sprawą związane doprowadziły już rodzinę na skraj bankructwa.
Monika Nowosad z trójką dzieci – córką i synem z poprzedniego małżeństwa z Polakiem i córeczką z konkubentem – Niemcem mieszkała w zachodnich Niemczech. Wychowywała dzieci sama. Pewnego popołudnia, jak zwykle czekała na powrót starszych dzieci ze szkoły. W domu była tylko z najmłodszą, Leną. Zadzwonił dzwonek. W drzwiach stało dwóch policjantów i dwie urzędniczki Jugendamt. Zarzucili pani Monice zażywanie narkotyków i zabrali Lenę. Jednocześnie poinformowali, że dwójka starszych dzieci została bezpośrednio ze szkoły zabrana do domu dziecka. Następnego dnia pani Monice wykonano test na obecność narkotyków. Wynik był negatywny. Poszła do Jugendamtu dowiedzieć się, co z dziećmi. Dostała do podpisania dokumenty oznaczające zgodę na współpracę z urzędem. Bez ich podpisania nie miała prawa do informacji, gdzie są jej dzieci ani na jakiej podstawie je odebrano. Podpisała, bo obiecali, że zobaczy dzieci. Na początek pozwolili tylko napisać listy. Po niemiecku. Po paru dniach łaskawie zgodzili się na listy po polsku. Kiedy wreszcie mogła zobaczyć córki i syna, pracownica Jugendamtu pouczała o czym może z nimi rozmawiać i że wolno jej mówić tylko po niemiecku. Nie dowiedziała się dlaczego, skoro podejrzenia, na podstawie których odebrano jej dzieci się nie potwierdziły, nie może córek i syna zabrać do domu. „Wszystko sprawdzamy i jeżeli zaistnieją takie przesłanki, wówczas dzieci powrócą do rodziny. Musimy być jednak pewni, że tak będzie lepiej dla dzieci” – mówi kierownik Jugendamtu. Dodaje też, że Monika Nowosad może wystąpić na drogę sądową. Na razie dowiedziała się, że dzieci mają być przeniesione do oddalonego od ich miasteczka o jakieś 80 km Bonn.
To tylko przykładowe historie. Gdzie w tym wszystkim jest państwo polskie, w którym mniejszość niemiecka nie tylko ma swoje prawa, ale i reprezentację w parlamencie? Polski konsul dyplomatycznie lawiruje w odpowiedziach na pytania dziennikarzy dotyczące jego pomocy Monice Nowosad. Bredzi coś o języku niemieckim, jako obowiązującym w Niemczech, o swoich ograniczonych możliwościach.
O co właściwie chodzi? Jak zwykle – kiedy nie wiadomo o co chodzi, chodzi o...tak, tak, właśnie o to. Jugendamt dostaje spore pieniądze z budżetu państwa. Pieniądze idą na placówkę, do której trafia dziecko. Dostają je wszyscy zajmujący się nim pracownicy i  w niczyim interesie nie leży, żeby dziecko wróciło do rodziców, no oczywiście poza interesem samego dziecka, jego matki i ojca. Sędzia orzeka jednoosobowo za zamkniętymi drzwiami.
Co ciekawe, praktycznie nie zdarza się odbieranie dzieci rodzinom muzułmańskim, a przecież w nich patologie często występują. Takie dzieci są dla Niemców obce kulturowo, trudno je zgermanizować. Poza tym najliczniej reprezentowani muzułmanie - Turcy mają swoich przedstawicieli w Bundestagu i są grupą etniczną umiejącą dbać o własne interesy. Może więc chodzi również o to, żeby Niemcy nie zalała całkowicie fala kobiet w burkach, ich egzotycznych mężów i rzesz czarnookich pociech. Nie wiem, jak tam z przyrostem naturalnym u Niemców, ale może znowu przydadzą się polskie dzieci o blond włosach i niebieskich oczach?