RUCH WYPRZEDZAJĄCY

Przeciez te nasze gazety i tak sa zbyt tanie, glosza drogie nam mysli, niech sa i w cenie odpowiednio drogie!

Byłam za ostra? Prawdziwa cnota krytyk się nie boi. Inteligencjo ...

Sobiepanie miła, nie ma obecnie takiej ludzkiej możliwości, to moje zdanie, by zahamować mniemanie o własnej wyższości przez 'oświeceńców' wykazywane. I to nie jest żadne poddanie się, lecz realizm, stwierdzenie oczywistego faktu. Powtórzę, to jest tylko moja opinia. Oni mają i będę mieć większe szanse, ich pomiot hodowany też. Dlatego ja piszę o świecie rzeczywistym, realnym i o świecie wartości. Zawsze to rozróżniam. I ludzie z takimi cechami jakie wymieniasz, są lepsi w świecie wartości, te miernoty za autorytety robiące w świecie realnym. Jedno jest chyba pewne. Oni gardzą mną i takimi jak ja, a my takimi jak oni. Jak zamierzasz nie pozwolić by się nie uważali za lepszych? Masz jakiś pomysł? Nie traktuj tego za prowokację, choć tak to brzmi. Pytam tylko, jaki na to sposób widzisz. Bo ja nie widzę żadnego. Jak ich chcesz zmusić do docenienia naszej wielkości? Z tym, że to oni powinni się zmienić, pełna zgoda. Ja chcę wiedzieć, jak do tego doprowadzić. Widzisz, każdy z nas o tym tylko mówi a wyjścia z sytuacji nie widzi. Ja przynajmniej się do tego przyznaję. Do tego, że jak to zrobić nie wiem. Wszelkie apele są dla mnie prawie bezsensowne. Powtórzę, prawie. I dlatego ja jako realista, mało się na te tematy wypowiadam. Nie chcę dołować optymistów i pewnych nadziei na zmiany im odbierać. Ja potrafię tylko stwierdzić fakt, ocenić sytuację, potwierdzić oczywistość. I doszło do tego, że uważam to za pewną mądrość. Inni nie widzą i nie wiedzą nawet tego. U nas są potrzebni i bojownicy i konstruktorzy. Od dawna. Gwiazdy i ugory? Niestety tak. Patos i poświęcenie? Pełna zgoda. Marzenia? Zawsze. Niezmiennie. Bez względu na wszystko. Na wszelkie trudności i wrogie działania. Już to tu pisałam. Tacy jak ja nie potrafią się poddać i przegrywać. Znam swój charakter i swoją wartość. Już w szczegóły tu nie wchodzę. Podważenie ich pewności, buty i cynizmu? Ich odwrót? Uważam, że można to zrobić tylko naszym ich lekceważeniem i pogardą. Nie słuchaniem ich, nie przyjmowaniem ich punktu widzenia, myślenia, rozumowania. Trzeba mieć odporność na propagandę, o czym bez przerwy tu gadam. I ośli upór, jak to zwę. Nie ma innej pokojowej metody. Pokojowej, Sobiepanie. Ja do radykałów należę. Tematu nie rozwijam. Nowy dom? Nie można go budować na kupie gnoju, na szambie. Najpierw trzeba to co jest oczyścić, posprzątać a potem dopiero budować NASZ POLSKI DOM. Nie inaczej. Nie inaczej. Posłuchaj mnie, Sobiepanie. Powtórzę. Realiście takiemu jak ja trudno się dogadać z optymistą takim jak Ty. I odwrotnie. Tu wtręt. To m.in. dlatego ja o tych rozczarowaniach wciąż piszę. I m.in. dlatego już dość dawno przestałam swoje elaboraty tu pisać. Na takie tematy jak m.in. ten. Nazywano mnie defetystą. Chyba Ci o tym pisałam. I co, k..? (przepraszam autora blogu). Okazało się, że to ja miałam rację. Której nie chciałam mieć. Widzisz to jest tak, że optymistę łatwiej wszelkiej nadziei pozbawić niż realistę. Realista jest na pewne rzeczy przygotowany, optymista nie. I te wieczne rozczarowania robią w końcu z optymisty pesymistę. A ten realista dalej trwa. Przy swoim. Bo pewnych zdarzeń się spodziewał, przewidywał. I każda jego racja, każde potwierdzenie jego oceny, tylko go wzmacnia. Powtórzę silniejszym się staje. Optymiście ponoć łatwiej żyć. Może i tak. Ale chyba tylko do czasu. Do pierwszego i następnego zawodu, rozczarowania. To wszystko, co tu piszę, to moje osobiste zdanie i moja prywatna opinia, która wcale nie musi być zgodna z rzeczywistością. Jednakże z moich dotychczasowych doświadczeń wynika, że tak po prostu jest. PS. Mało chyba bywasz na forum, tam pod zwykłymi tematami. Może tego nie wiesz, ale to ja, realista, pocieszam upadających na duchu optymistów. Bardzo często to zdarza się. Za często. Mam dla nich zawsze dobre słowo, zawsze piszę, by nie okazywali rozpaczy i smutku, bo przeciwnicy nas czytają itd. Mantruję im o POLSKIM NARODOWYM DUCHU. Radzę, by wzięli się w garść, by chociaż obojętność na złe dla nas wydarzenia udawali. Tak jak robię to ja. I to m.in. uważam za swoją wartość, za zaletę. Za siłę charakteru. ".... By mogła zapanować Równość, trzeba wpierw wdeptać wszystkich w gówno; by człowiek był człowieka bratem, trzeba go wpierw przećwiczyć batem; .........". ("Towarzysz Szmaciak" Janusz Szpotański) Jestem wyczerpana tym tematem. Zawsze tak bywało. Muszę odpocząć. Do zobaczenia, Sobiepanie. Panu Krzysztofowi Pasierbiewiczowi pięknie dziękuję za udostępnienie blogu i dania nam możliwości rozmowy.