Gazeto Polska - nie idź tą drogą

„Gowin i Wipler wystartują jesienią. Nowa prawicowa wydmuszka medialna” – pod takim tytułem gościnny dla mnie portal niezalezna.pl zamieścił tekst „Gazety Polskiej” autorstwa Magdaleny Michalskiej. Niestety jest to tekst z gatunku tych, jakich nie chciałbym czytać w szanującym się prawicowym tygodniku ani oglądać na wiarygodnym portalu.
 
Pani Magdaleny Michalskiej i jej publicystyki nie znam, ale zakładam w ciemno, że w tekście traktującym o inicjatywie posła Wiplera realizuje linię polityczną redakcji. Jest to linia krytyczna, kwalifikująca ruch Republikanów jako inicjatywę rozdrabniającą i osłabiającą prawicę. Wipler pieszczoszkiem środowiska „Gazety Polskiej” raczej nie jest. Już wcześniej GPC przestrzegała przed możliwym akcesem do Republikanów członków Ruchu Palikota. Przemysław Wipler poczuł się zaatakowany i odpowiedział oświadczeniem:
 
Pisząc, że "Grupa działaczy "Ruchu Palikota" zasiliła Republikanów", Gazeta Polska Codziennie" napisała nieprawdę. Dodał też – przyznajmy, niezbyt gramatycznie – W chwili obecnej żaden z członków "Republikanów" nie był działaczem "Ruchu Palikota".
 
Rozumiem i podzielam intencje autorki i redakcji. Obrona wartości, jaką jest jedność prawicy musi być aktywna, musi piętnować polityczną prywatę, interesowność i przerost ambicji u kandydatów na reprezentantów narodu. Jeden ze wcześniejszych swoich wpisów tutaj zatytułowałem: „Chrońmy markę Prawo i Sprawiedliwość”. (Nie daję odnośnika, ale można sprawdzić.) Jak wielu obserwatorów jestem zniesmaczony faktem, że Przemysław Wipler, wbrew zapowiedzi, nie złożył jeszcze mandatu poselskiego. Obserwując grillowanie Jarosława Gowina przez mainstream i gwardię Donalda Tuska, nie zapominam jego mętnego stanowiska wobec katastrofy smoleńskiej, a także admiracji dla osoby i prezydentury Bronisława Komorowskiego. Jeżeli kibicuję ich (Wiplera i Gowina) poczynaniom, to jedynie w nadziei, że prowadzą do nieuchronnego rozłamu w Platformie (z nazwy) Obywatelskiej. Taki rozłam jest dziś w interesie Polski – choćby wg proporcji 20/80.
 
Jednak chroniący w zamierzeniu interesy prawicy artykuł Michalskiej o „nowej prawicowej wydmuszce medialnej” niestety muszę ocenić jako szmatławy i niegodny łamów Gazety Polskiej. Składa się bowiem z insynuacji, pomówień i plotek. Główny informator dziennikarki, nie wymieniony z nazwiska „były działacz PiS, który po opuszczeniu tej partii zamierzał wesprzeć Przemysława Willera” (swoją drogą ciekawe, o kogo chodzi?) obrzuca niedoszłych kolegów lekkim błotkiem. Nazywa wiplerowców „ludźmi w garniturkach” a samego Willera człowiekiem „chorobliwie ambitnym”.  Autorka nie oszczędza – także za sprawą anonimowego informatora – innego młodego aktywisty Republikanów, zarzucając mu „skrajny egoizm i karierowiczostwo”. Nie wiem, być może ten adept polityki zasługuje na tak jednoznaczną i miażdżącą ocenę, ale wolałbym, by była ona sformułowana z otwartą przyłbicą, czyli pod nazwiskiem. Bez tego wygląda na prymitywne internetowe hejterstwo. Rozumiem konieczność zachowania anonimowości informatora ujawniającego istotne z punktu widzenia opinii publicznej fakty (klasycznym przykładem niech będą informatorzy, dzięki którym powstał artykuł o trotylu wykrytym w TU 154M), ale ocena moralna nie może być anonimowa. Przecież nie mamy do czynienia z tabloidem.
 
Mało rzetelne jest również etykietowanie potencjalnej inicjatywy Gowina i Wiplera jako „wydmuszki medialnej” i mówienie, że jest ona „namaszczona przez prorządowe media”. W tekście nie ma ani jednego argumentu potwierdzającego tę tezę, a przyznam, że chętnie dowiedziałbym się jak mainstream i służby majstrują młot na Prawo i Sprawiedliwość. Zarzut „medialnej wydmuszki” pozostaje jednak gołosłowny.
 
Brak dziennikarskiej rzetelności widać również w ocenie zaplecza politycznego przyszłej partii Gowina/Wiplera. Jest akapit znamiennie zatytułowany: Zabrać Pis-owi z informacją, że Republikanie „wzięli się także do werbowania członków i sympatyków PiS”. Nie ma jednak sztandarowej tezy Wiplera, który wielokrotnie powtarzał, iż liczy na młody, rozczarowany i wypychany z kraju dotychczasowy elektorat Platformy.
 
Czytelnik otrzymał w efekcie rojący się od insynuacji dziennikarski gniot godny warsztatu zawodowego Tomasza Lisa, a nie poważnego prawicowego tygodnika. Jeżeli ktoś myśli, że podobnymi artykułami przysłuży się sprawie wzrostu znaczenia Prawa i Sprawiedliwości – głęboko się myli. Cyryl owszem – ale nie te metody.