Parodyści

Ponieważ lada tydzień ukaże się nasza książka o przenoszeniu drewnianego domu ze wsi Dolistowo Nowe, pod Grodzisk Mazowiecki, nie mam zbyt wiele czasu na czytanie. Moja żona także nie ma tego czasu bo sprawdza teksty, ale jednak czyta. Tak się składa, że teraz czyta akurat przemądrą księgę autorstwa Mieczysława Jałowieckiego pod tytułem „Na skraju imperium”. Co jakiś czas odczytuje mi co ciekawsze fragmenty i ja najgoręcej wszystkich zachęcam do przeczytania tej książki. Tam znajdziecie potwierdzenie wszystkich naszych najczarniejszych intuicji, a także potwierdzenie wszystkich dobrych tropów, którymi podążamy.

Oto kilka informacji z książki Jałowieckiego: autor w szkole średniej miał w programie przedmiot o nazwie „prawo konsularne”. Kiedy porównuje życie robotników rosyjskich i brytyjskich, dla tych ostatnich ma jedynie współczucie i litość. Anglicy proponują mu robotę gdzieś a Afryce pod Mount Kenia czy Ruwenzori, na olbrzymich plantacjach, ale odmawia. Autor nie ma najmniejszych kłopotów z odnajdywaniem się w każdym środowisku, wszystko dzięki wychowaniu i wykształceniu jakie odebrał. Ma poza tym pieniądze i w całej książce pod tytułem „Na skraju imperium” w jednym tylko momencie widzimy zaambarasowanego Jałowieckiego, który patrzy na faceta radzącego sobie z pieniędzmi lepiej niż on sam. Wydającego na droższe alkohole, lepsze jedzenie i zachowującego się z większą niż on swobodą w luksusowym otoczeniu. Zakłopotanie to nie wynika bynajmniej z zazdrości czy jakichś innych niskich pobudek, ale z faktu, że tym człowiekiem jest szef niemieckiej partii socjalistycznej. Człowiek, któremu los biedaków i ludzi pracy leży na sercu i wątrobie. Pan ów żre i popija na koszt właściwie nie wiadomo czyj. Autor uważa, że na koszt partii, ale ja mam wątpliwości. Jałowiecki mógł obserwować zachowanie tego pana w luksusowym wagonie restauracyjnym, w pociągu, którym obaj wracali z jakiegoś ważnego zebrania wszechniemieckich socjalistów. Mieczysław Jałowiecki pojechał na ten zjazd żeby dowiedzieć się o co tak naprawdę chodzi niemieckim socjalistom. No i się dowiedział. Im chodziło wtedy, a było to tuż po I wojnie światowej,o wymordowanie wielkich właścicieli ziemskich, oraz o wywłaszczenie i przetrzebienie fizyczne niemieckich chłopów. Chłop bowiem niemiecki, bogaty chłop, był wedle padających tam deklaracji, największym wrogiem rewolucji. Jałowiecki pisze oczywiście o szerszym kontekście tej sytuacji, o tym, że niemieccy obszarnicy, szczególnie zaś znienawidzeni przez wszystkich junkrzy mieliby wielką ochotę przyjąć do pracy rolników, których gospodarstwa nie były większe niż 4 hektary. Gospodarstwa takie nie dawały tym rolnikom utrzymania i musieli oni jeszcze dodatkowo dojeżdżać do pracy w mieście. Byli jednym słowem chłoporobotnikami, takimi jakich znamy z czasów PRL. Pisze Jałowiecki, że każda próba zatrzymania tych ludzi na wsi, w folwarku, kończyła się kampanią prasową wzywającą do rewolucji. Rolnik bowiem dorabiający sobie dniówkami u arystokraty kojarzył się socjalistom z pańszczyzną. Trzeba było go więc wysłać do miasta, by tam tyrał po 12 godzin w fabryce. Fabryka należała do innego obszarnika, który inwestował w przemysł, ale jego władza na tym obszarze ograniczana była skutecznie przez socjalistów oraz banki. No właśnie – banki. Skąd szef wszechniemieckich socjalistów miał forsę na kawior, beszamel i szampana w wagonie restauracyjnym? Myślę, że jednak nie ze składek. Myślę, że trend który nam się tu już dawno zarysował, trend gospodarczy żywy od czasów najdawniejszych, polegający na zadłużaniu, rozdrabnianiu i niszczeniu produkcji rolnej, jest najmocniej ukrywaną tajemnicą ruchu socjalistycznego. Nie dlatego bynajmniej, że socjaliści wstydzą się swoich zbrodni, ale dlatego, że za tym procederem stoją banki, które są rzeczywistymi mocodawcami panów nazywających siebie socjalistami. W stuleciu XX banki te miały swoje siedziby w Londynie. Gdzie zaś ulokowane są dziś, tego nie wiem.

Jałowiecki pisze wprost o sytuacji patowej, w której znaleźli się po I wojnie światowej ludzie odpowiedzialni za Niemcy, czyli posiadacze. Ludzie, których już dziś nie spotkamy, bo zostali pozabijani przez socjalistów na zlecenie banków. Ja rozumiem, że zaraz ktoś tutaj wstanie i zechce zaintonować „Rotę”, uprzedzam jednak lojalnie i zawczasu, że wywalę go za drzwi. Właściciele niemieckiej ziemi i niemieckich fabryk stanęli, także ze swojej winy, przed dylematem: który socjalizm wybrać. Innego dylematu nie było, a wybór ten podsunęły im banki. Co wybrali wszyscy wiemy. W Polsce sprawa ta przedstawiała się jeszcze gorzej, a to z tego względu, że polscy posiadacze wierzyli socjalistom, bo ci w udatny sposób lansowali idee narodowe. Jedynymi ludźmi, którzy socjalistom nie wierzyli, byli bogaci chłopi i mieszkańcy byłych szlacheckich zaścianków. To z nich głównie rekrutowała się partyzantka niepodległościowa po wojnie, choć oczywiście byli w niej także ludzie biedni, gospodarujący na znacznie mniejszym areale niż te niemieckie 4 ha, o które rozpętywały się awantury w berlińskiej prasie.

Do czego zmierzam? Do tego, że dziś nie mamy już do czynienia z prawdziwymi ludźmi, którzy mają do rozwiązania prawdziwe, poważne problemy. Nie mamy dziś prawdziwych posiadaczy, a jedynie ludzi, którzy na swojej własności utrzymują się dzięki kredytowi, nie mamy wglądu w myśli i czyny tych prawdziwych ludzi. Książki zaś Jałowieckiego, cienkie przecież, kosztują na allegro grubo ponad sto złotych za egzemplarz.

Ktoś tu niedawno opublikował zdjęcie, na którym widać jak młoda Angela Merkel rozmawia z niemieckich rybakami, gdzieś na Rugii. Było to zdjęcie jeszcze z czasów NRD. Ja na nie spojrzałem i pomyślałem, że mamy oto taką samą sytuację jak dawniej – przedstawiciel międzynarodowej finansjery udający socjalistę przyjechał powiedzieć tym spracowanym ludziom, że ich trud pójdzie na marne i jedyne co ich może uratować to kredyt w banku. Nie wiem gdzie to zdjęcie jest teraz ale mam je w pamięci.

Skoro nie ma już prawdziwych ludzi, to wszystko co nas otacza jest jedynie parodią, do której zaangażowano mniej lub bardziej zdolnych naśladowców. Pamiętam jak pierwszy raz zobaczyłem w telewizji Bartoszewskiego, właśnie o tym wtedy pomyślałem, o tym że to jest jakiś stary przedwojenny parodysta, pamiętający jeszcze teatrzyk „Pod Pikadorem”. Nie mogłem się tylko zorientować kogo naśladuje.

I teraz przypomnijcie sobie wszystkie opozycje i ruchy niepodległościowe z jakimi mieliśmy do czynienia po wojnie. Przypomnijcie je sobie i uczciwie powiedzcie ile z nich zajmowało się problemem własności indywidualnej. Mam wrażenie, że nikt tego nie podnosił, że kwestie roztrząsane przez opozycję dotyczyły jedynie spraw wspólnotowych dotyczących pracy, a skoro tak to były od samego początku pułapką. No i parodią rzecz jasna. Niemożliwe jest bowiem by fabryką zarządzali robotnicy, tak się może zdawać komuś bardzo niedojrzałemu, ale w rzeczywistości takie rzeczy nie mogą się zdarzyć. Jeśli więc jest to niemożliwe, po co my się tym zajmowaliśmy i zajmujemy? Bo naszymi reakcjami i myślami sterują w sposób nieszczególnie wyrafinowany uczniowie tego pana co się obżerał w wagonie restauracyjnym, tego szefa niemieckich socjalistów, wydającego na kawior, beszamel i szampana. Są to samozwańczy zastępcy prawdziwych ludzi, którzy podsuwają nam zastępcze problemy do rozwiązania. Kiedyś zaś my się próbujemy z tymi problemami zmierzyć one rozłażą się w rękach. Tak się składa, że czas który przeznaczony jest na rozwiązywanie tych fikcyjnych problemów, zwanych problemami społecznymi to życie jednego pokolenia. Zaczynamy jako 30 latkowie, a kończymy – o ile dożyjemy – gdzieś po sześćdziesiątce. Dopiero wtedy widzimy, że nas oszukano i okradziono. Patrzymy na nasze dzieci i wnuki i nie możemy im przecież powiedzieć tej strasznej prawdy...kłamiemy więc, bo to wydaje nam się wygodniejsze. Wmawiamy im to samo, co nam wmówiono i umieramy bez żadnej nadziei. Czasem, na starość powracamy do Kościoła i tam szukamy odpowiedzi. Ona tam rzeczywiście jest, ale nie jest to odpowiedź satysfakcjonująca kogokolwiek. Oto widzimy wyraźnie, że wielkie herezje zwyciężyły. I nie chodzi tu bynajmniej o wielkie herezje w rozumieniu Jerzego Ficowskiego, autora książki o Schulzu. Wielkie herezje to herezje pieniądza, a nie herezje sztuki czy obsesji.

Nie uratujemy się przed unicestwieniem za pomocą narodowej mitologii, lepiej o tym nie myślcie. Nie uratujemy się za pomocą jakichś zaklęć politycznych. To na nic. Musicie rozejrzeć się dookoła i zlokalizować parodystów, tych jawnych i ukrytych, a potem zatkać uszy na to co mówią. Potem zaś musicie odzyskać swoją własność. Naprawdę ją odzyskać. To nie jest łatwe, a do tego jeszcze przed wami kolejne zadanie – własność tę trzeba będzie pomnożyć i wyciągnąć z niej jakiś zysk, bez kredytu, samym tylko sprytem i przemyślnością, w ramach obowiązującego, skrajnie niekorzystnego dla nas prawa. Dopiero po wykonaniu tych czynności będziecie prawdziwymi ludźmi. Nie wcześniej.

Popatrzcie teraz na jakie pułapki narażeni są ludzi wchodzący w życie. To z czym my mieliśmy do czynienia to jest tak zwany mały pikuś. Toyah opisał wczoraj sytuację, tuż po zamknięciu rekrutacji na różne kierunki studiów Uniwersytetu Śląskiego. To co tam się dzieje to jest prawdziwy horror. To jest coś takiego, jakby ci niemieccy socjaliści dostali od banków zadanie, by rozłożyć i zatomizować całą młodą populację Górnego Śląska, by tych ludzi pozbawić godności, oszukać w najpodlejszy sposób i zabrać im szanse na cokolwiek. I to właśnie czynią. Podwykonawcami zaś ich czarnego planu są ci nieszczęśnicy zwani pracownikami naukowymi, ci przeambicjonowani durnie, którzy nie umieją sprzedać ani jednej własnej myśli. To oni rekrutują dzieci na kierunek „Doradztwo filozoficzne i coaching”, to oni będą zarabiać te groszaki na wykładach. Im także będzie się zdawać, że czynią coś dobrego, bo zapewniają byt rodzinie i jeszcze uczą młodzież. Ich zadanie jest najbardziej parszywe i podłe. Nie widzę też szansy na to, by stanęli w prawdzie i rozpoznali tę okropność, w której uczestniczą, bo przecież muszą spłacać kredyt, który zaciągnęli na to, by żyć jak ludzie. Bez kredytu bowiem nie są ludźmi. Nie są nawet parodystami.

I porównajcie sobie teraz „prawo konsularne”, którego musiał się nauczyć Jałowiecki w szkole średniej z kierunkiem „doradztwo filozoficzne i coaching”. To ostatnie wymyślił jakiś satanista, nie może być inaczej.

Jeśli ktoś poczuł po przeczytaniu powyższego przemożną ochotę zakupienia naszych książek, zapraszam na stronę www.coryllus.pl, do księgarni www.multibook.pl. Do księgarni http://www.ksiazkiprzyherbacie... do księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 w Warszawie i do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy.