A taki piękny na Toy-Toyu miał to był dzień - Szkoda

I przyszedł On Cały na niebiesko.I putinopitekom strzeli z liścia.Zawyły koty i te inne kremlinofilskie parchy
I to gdzie? W samym centrum sowieckiej jaczejki



Ataki rakietowe na miasta Ukrainy, chwila oddechu propagandzistów Rosji

Od dłuższego czasu patrząc na postępy na froncie Ukraina – Rosja propagandziści Rosji zaczęli rozumieć, że już dłużej nie da się tłumaczyć Rosjanom, że brak sukcesów wynika z tego, że Putin nie chce strat wśród ludności cywilnej, ale godzi się na straty wśród żołnierzy rosyjskich.
Czarę goryczy przelały dwa elementy. Jednym z nich była nieudolnie przeprowadzana mobilizacja. Bo o ile mieszkańcy miast mających znaczenie dla Kremla akceptowali fakt, że na front trafiają synowie rodzin mieszkających w republikach azjatyckich, gdzie posłanie syna na front da się wynagrodzić baranem, workiem ziemniaków, workiem drewna opałowego, 50 kg mąki, jak w Republice Tuwy1), ojczyźnie Ministra Szojgu, o tyle bogatsza warstwa Rosjan z dużych miast nie akceptowała posłania ich synów na front.
Co więcej kolejny raz ujawniły się dziwne procesy w wojsku rosyjskim. W teorii mobilizacji mieli podlegać ludzie, którzy już w ramach wcześniejszej służby wojskowej nabyli doświadczenia w obsłudze newralgicznego sprzętu, a w rzeczywistości w znaczącym procencie trafiali ludzie albo bez przeszkolenia albo wręcz niezdolni do służby wojskowej.  
Kolejną kroplą przelewającą czarę goryczy był atak na most na Krym, coś z jednej strony już dawno zapowiadane przez armię Ukrainy z drugiej przed czym Rosja zabezpieczała się nie szczędząc środków. Szok porównywalny z zatopieniem flagowego krążownika floty czarnomorskiej „Moskwa”. Z początku atak ten spowodował pewną panikę wśród ludności Krymu, ale w rzeczywistości z militarnego punktu widzenia był to atak „oszczędzający ludność Krymu” a tylko utrudniający im życie, gdyż szybko przywrócony został ruch osobowy, jednak ruch ciężki w tym wojskowy (zaopatrzenie wojsk walczących z armią Ukrainy) został czasowo zablokowany. Jednak największe znaczenie tego ataku należy poszukiwać w szoku propagandowym. Rosja nie może czuć się bezpieczna na anektowanych terenach, które już dawno „władcy bunkrów Kremla” uznali za swoje.
Po wielu porażkach wizerunkowych Putina, Ławrowa na forach międzynarodowych, działania  wojsk Ukrainy w formie wyzwalania kolejnych obwodów, były właściwą odpowiedzią na rozpaczliwe pseudoreferendum (łamiące nawet konstytucję Rosji2)) i jednostronną deklarację włączenia do terenów Ukrainy nad którymi Rosja kontroli nie miała lub traci. Znaczenie tego teatru bardzo obrazowo przedstawione zostało w kabaretowej akcji włączenia Kaliningradu w poczet ziem Czech. Zniszczenie mostu łączącego ziemie Rosji z Krymem stało się czymś, na co Kreml musiał zareagować. I rzeczywiście dla potrzeb propagandzistów Kreml zareagował wysyłając rakiety na duże miasta Ukrainy.
 
Propaganda to, czy też rzeczywisty pokaz siły?

Zwróćmy uwagę na pewne fakty wynikające z tej akcji. Czy zmieniają one wiele w sytuacji na froncie? Rzeczywiście armia Rosji przeszła do ofensywy, tyle, że dzienne sukcesy to kilka kilometrów, jakaś wioska.

Każda z rakiet wysłana przez Rosję, to kilka milionów dolarów, a dla Rosji, gdy uwzględnimy koszty odtworzenia, przy embargu na elektronikę, jeszcze wyższe. Taka rakieta zużyta dla zniszczenia budynku cywilnego, parku w mieście na Ukrainie, choćby Kijowie, to biorąc pod uwagę rachunek kosztów atakującego do strat atakowanego, Pyrrusowe zwycięstwo,.
Użycie tych rakiet do ataku na miasto nie ma najmniejszego znaczenia militarnego a tylko propagandowe, bo podbudowanie morale Rosjan i teoretyczne obniżenie morale Ukraińców, którzy przez maksymalnie kilka dni zostaną pozbawieni mediów (prąd, gaz, woda). Uciążliwość? Z pewnością tak, ale przecież nie tragedia.
Wydane przez Rosję miliony dolarów na rakiety, uszczuplenie trudnego dziś do odbudowy arsenału nie zmienia sytuacji na froncie, która w wyniku niszczenia przez wojska Ukrainy dróg zaopatrzenia jest trudna.

Rosja udowodniła, iż jest w stanie uderzyć rakietami, nawet wyposażonymi w ładunki jądrowe w główne ośrodki Ukrainy. Pytanie tylko, czy może użyć ładunków masowego rażenia?
Oczywiście teoretycznie Putin może podjąć taką decyzję, tyle, że trzeba zapytać czy dzisiejsza jego pozycja, w czasie gdy na Kremlu trwa szukanie winnych porażki Rosji, pozwoli mu na to? Czy ataki na miasta Ukrainy tę pozycję poprawią? Czy będą kolejną decyzją w paśmie wysiłków, które świat zignoruje.

Na forum międzynarodowym na pewno akceptacji dla takiego ruchu nie znajdzie. Bo z krajów posiadających broń jądrową tylko Korea Północna deklaruje poparcie dla włączenia ziem Ukrainy w Rosję, a to podstawa do uznania czy wyzwalanie ziem Ukrainy jest atakiem na ziemie Rosji pozwalające na użycie doktryny uzasadniającej atak ładunkiem masowego rażenia. Z krajów posiadających broń jądrową i silnych ekonomicznie, do których Korea się nie zalicza, ale będących w kontrze do USA zarówno Chiny jak i Indie przy poklepywaniu Putina po plecach wyraźnie mu mówią, ta wojna nie jest im na rękę. Jego wojna nie jest ich wojną. A tym bardziej nie jest uzasadnione użycie broni jądrowej.

Putin i jego frakcja na Kremlu rozpaczliwie walczy o swoje życie polityczne. Jak widać podejmując kosztowne kroki irracjonalne z militarnego punktu widzenia ale ratujące obraz Putina „nieomylnego przywódcy Rosji”, zrzucając odpowiedzialność na dowódców niższego szczebla. Co od dawna już obserwujemy przy zmianach dowodzących od wywiadu po dowodzących na froncie.