Zawód – grandowicz.

Jestem na wsi, nie śledzę dokładnie tego, co się w, pardon – bajzlu zwanym polityką polską dzieje, ale obiło mi się o uszy, że jakiś za przeproszeniem grandowicz w ponad rok przytulił z publicznej kasy ponad bańkę i jeszcze więcej przytuli, bo na polecenie Władz Najwyższych zorganizował jakąś atrapę, kojarzącą mi się tyleż niesłusznie, co nieodparcie z przepalaniem pieniędzy podatników.

Oczywiście to, co rzeczony grandowicz przytulił, to są jakieś moniaki, które się Publiczności przed oczy rzuca, podczas gdy prawdziwa Wielka Juma polega na prywatyzacjach, koncesjach i wszystkim tym, co liczy się nie w milionach, a w miliardach.

Nie wiem tylko, czy Grandowicz to nazwisko czy profesja, bo choćby w ostatnich dniach o parze innych grandowiczów było w wyniku delikatnego poruszenia medialnej wajchy (bo żadne wajchy przełożenie, to to nie jest) słychać, ale wiem jedno:

jak im tego koryta nie zabierzemy, to nie tyle nas z torbami puszczą, co zrobią z nas beztorbowych niewolników, opłacających się finansowym żulom do końca dni swoich, swoich dzieci i swoich wnuków i prawnuków.

A ponieważ w żadną zmianę dokonaną w tej materii przez PiS nie wierzę (dokładnie tak: w żadną zmianę dokonaną przez PiS nie wierzę), patrząc na przepiękny, podlaski wieczór, mogę tylko powtórzyć za Wojciechem Cejrowskim wypowiedziany przy zupełnie innej okazji i pod innym adresem postulat:

Wszyscy Won!