Moje stanowisko

1 czerwca 1966 roku został aresztowany w Krakowie seryjny morderca, 20 letni maturzysta, absolwent technikum energetycznego Karol Kot. W dzieciństwie Karol lubił dręczyć zwierzęta. Rodzice uważali to za nieszkodliwy etap rozwojowy. Jako 13 letni chłopiec Kot załatwił sobie ( za zgodą rodziców ) praktykę w rzeźni gdzie swoim zachowaniami szokował nawet doświadczonych fachowców. Podobno miał zwyczaj wypijać gorącą krew spuszczaną z ubitego własnoręcznie cielaka.
W szkole był znany z kolekcjonowania noży i z makabrycznych rojeń niesłusznie traktowanych przez kolegów jako rodzaj fantazji erotycznych, które nigdy nie doczekają się realizacji. Gdy zwierzał im się z planowanych zbrodni zaśmiewali się do łez. Dzięki tym zwierzeniom zasłużył na przydomki: „Lolo wariat” oraz „Lolo wampir”. Trenera z klubu strzeleckiego wprawdzie trochę niepokoiła gorliwość młodego chłopca w ostrzeliwaniu ludzkich sylwetek, uważał go jednak za zdyscyplinowanego młodzieńca. Stawiał go nawet za wzór swemu jedynakowi. Nie wiedział biedaczek, że jego ukochany jedynak był przewidziany na kolejną ofiarę.
Pierwszą ofiarą Kota była starsza kobieta. W lutym 1966 roku w okolicach Kopca Kościuszki został przez niego zabity nożem 11 leni chłopczyk, Leszek Całka. Potem Kot napadł na klatce schodowej na 7 letnią dziewczynkę, ale lekarzom udało się ją uratować.
O skłonnościach Karola oprócz rodziców i kolegów wiedziała również jego dziewczyna. Jej zwierzał się ze swych planów i dokonań, ją też próbował dwukrotnie zamordować. Proponowała mu wizytę u psychiatry, ale nie zrobiła nic żeby go powstrzymać. W czasie procesu oskarżony nie wykazywał skruchy. Udowodniono, że w niesprzyjających okolicznościach potrafił powstrzymać się od zabijania i że wybierał sobie celowo na ofiary staruszki lub dzieci.

Nie zapamiętałabym tych wszystkich szczegółów, w tym nazwiska zamordowanego chłopczyka gdyby nie efekt, który nazywa się w psychologii wzmocnieniem. Znajoma z którą jechałam właśnie do Zakopanego w pewnej chwili powiedziała, że widzi w poczynaniach Kota „coś niezwykle pięknego”. Doznałam szoku. Najpierw myślałam, że się przesłyszałam, potem instynkt samozachowawczy kazał mi przerwać dyskusję. Uznałam znajomą za niebezpieczną wariatkę. Nie przyszło mi nawet do głowy zapytać czy chciałaby sama tak „pięknie” zginąć.

Znajoma jest dziś znanym historykiem sztuki . Ją i całe jej środowisko uważam odtąd za idiotów.

Lautréamont i jego „Les Chants de Maldoror” , Markiz de Sade i jego „Sto dwadzieścia dni Sodomy” - oczywiście to wszystko czytałam. Traktowałam to jednak jako aberrację, przerafinowaną intelektualną zabawę, którą dosłowność zbrodni całkowicie unieważnia.

Zarzynanie dziecka, krew, łzy, fekalia. Cóż może być w tym pięknego i pociągającego?

Pierwszy raz o Rodrigo Garcii autorze „ Golgota Picnic” zrobiło się głośno przy okazji wrocławskiego festiwalu "Dialog" w 2009 roku. Wówczas ugotował homara żywcem - tak samo, jak zapewne każdego dnia przyrządza się go w tysiącach restauracji na świecie. Różnica była jedna - Garcia zrobił to publicznie, nagłaśniając przez mikrofon wydawane przez skorupiaka dźwięki. Wsławił się również publicznym topieniem chomików.

Rodrigo podobnie jak Kot zafascynowany był rzeźnią. Nazwał nawet tak swoje spektakle.

Kot został skazany na śmierć. Wyrok – jeżeli wierzyć prasie PRL -  wykonano. Lekarze uznali, że nie da się go wyleczyć. Nie wiem czy da się wyleczyć Rodrigo i nic tu nie sugeruję. Na pewno nie warto jednak go popierać.

W czasach wojny w Afganistanie pewien spragniony sławy dziennikarz usiłował nakłonić dowódcę plutonu egzekucyjnego, aby pozwolił mu filmować zabijanie. Powoływał się oczywiście na sztukę przez wielkie S. Dowódca się nie zgodził. Powiedział :

„Вот блядин сын, жизнь этo жизнь, смерть этo смерть, искусство eбaть”.

Pozwolę sobie przetłumaczyć to dosłownie. Wszak język ten od niedawna mamy prawo traktować jako język stricte parlamentarny.

„A to sukinsyn. Życie to życie, śmierć to śmierć, a sztukę pierdolić”.

Rosyjski dowódca precyzyjnie wyraził moje stanowisko w tej sprawie.