RN w poszukiwaniu wroga na prawicy

Wiele już naczytałem się i nasłuchałem ze stronny przywódców Ruchu Narodowego o okrągłostołowej zdradzie tak zwanych „elit” i potrzebie wyzwolenia Polski spod okupacji spiskowców z Magdalenki. Pełna zgoda, bo i ja sam sporo już w swoim życiu o tym napisałem.
Niepokoi mnie jednak coraz bardziej to gdzie liderzy narodowców tego głównego wroga lokalizują i jakich polityków przedstawiają coraz wyraźniej, jako największych zdrajców, którzy doprowadzili do nieszczęścia naszą ojczyznę. Ostatnie ataki na braci Kaczyńskich, z których na dodatek jeden już od ponad trzech lat nie żyje, uważam za podłe, szkodliwe i głupie.

Podczas prawie już ćwierćwiecza tego PRL-bis Prawo i Sprawiedliwość rządziło tylko dwa lata, a większością sejmową dysponowało zaledwie kilkanaście miesięcy, co nie przeszkadza Robertowi Winnickiemu prowadzącemu swój blog na Onecie napisać:  
"Z polskiej strony w tym akcie hańby, zarówno podczas głosowań, jak i podczas składania podpisu pod Traktatem, aktywną rolę odegrał PiS z braćmi Kaczyńskimi na czele (…) Tej zdrady zapomnieć nie wolno"
Chodzi oczywiście o traktat lizboński, który był przecież prostą konsekwencją wstąpienie Polski do UE, które to wstąpienie delikatnie mówiąc, tę suwerenność nam poważnie ograniczyło.

Idąc tym tokiem rozumowania wypadałoby plejadę zdrajców nieco poszerzyć Panie Robercie, choćby o papieża Jana Pawła II, bo przecież nie udawajmy, iż nie wiemy, że jego poparcie dla europejskiej integracji i udziału w niej naszego kraju było jednoznaczne, choć nasza niepodległościowa opcja histerycznie, a nawet rozpaczliwie próbowała przekonywać, że „poeta miał coś innego na myśli” mówiąc 23 marca 1997 roku w Rzymie: "Kościół nie może nigdy pozwolić na nadużywanie go do antyeuropejskiej demagogii oraz podsycania antyeuropejskich nastrojów. Dla zjednoczonej Europy nie ma bowiem alternatywy”. Podobnych wypowiedzi zresztą było dużo więcej, jak na przykład ta wygłoszona w Parlamencie Europejskim jeszcze w 1988 roku, kiedy co najwyżej był pan początkującym przedszkolakiem: „Pragnieniem moim, jako najwyższego pasterza Kościoła, który pochodzi ze wschodniej Europy i zna aspiracje ludów słowiańskich, tego drugiego 'płuca' naszej wspólnej europejskiej ojczyzny – jest to, by Europa suwerenna i wyposażona w wolne instytucje rozszerzyła się kiedyś aż do granic, jakie wyznacza jej geografia, a bardziej jeszcze historia”.

Czy nie lepiej przyjąć za papieżem Polakiem mądre i dalekowzroczne rozumowanie mówiące, że istnieją takie dziejowe procesy, dla których nie ma alternatywy? Czy szczególnie my chrześcijanie nie powinniśmy zrozumieć, że czasami zło musi się wydarzyć, a ofiara być poniesiona tylko po to, aby doszło do odkupienia i zmartwychwstania? Czy dzisiejszy proces europejskiego gnicia nie jest dziełem opatrzności, która wkrótce uczyni z tej zgnilizny nawóz, na którym bujnie odrodzą się wolne narody? Czy bez tego coraz bardziej widocznego rozkładu i towarzyszącego mu nieznośnego postępowego smrodu ludzie kiedykolwiek zrozumieliby szaleństwo, jakie zafundowało im światowe lewactwo do spółki z masonerią i libertynami?

Słów „hańba” i „zdrada” równie jak Pan często używam, ale nazywanie braci Kaczyńskich zdrajcami zwłaszcza po 10 kwietnia 2010 roku uważam za okropną potwarz, bo chyba nie cieszy się Pan z tego, że po smoleńskim zamachu mamy dzisiaj o jednego „zdrajcę” mniej? Nie posądza chyba pan Systemu III RP o to, że aby uwiarygodnić „farbowaną pisowską prawicę” postanowił on poświęcić z premedytacją jednego z „kaczorów” tylko po to by drugi mógł cynicznie zwodzić nadal polskich patriotów wypełniając tym stare i ciągle aktualne zobowiązania z Magdalenki?

Czas skończyć z tym kompletnym szaleństwem i przestać cynicznie konkurenta malować, jako główną przeszkodę dla odzyskania przez Polskę niepodległości. Wróg jest nam od dawna doskonale znany i na nim trzeba skoncentrować swoje ataki.
W przeciwnym razie wyglądało to będzie tak jakby przywódcy Polskiego Państwa Podziemnego dumnie prężyli pierś oraz szumnie obiecywali narodowi rozprawę z niemieckim okupantem, a toczyli tylko żałosne potyczki z granatową policją, która w dużej mierze z AK współpracowała.  

Artykuł opublikowany w tygodniku Polska Niepodległa