Kompromistacja.

Jestem (bo byłem zawsze) człowiekiem umiaru.
 
I rozsądku.
 
Mam zwyczaj wypowiadać się w sposób wyważony.
 
I kulturalny.
 
Poglądy skrajne budzą moją niechęć, a konsensus – najwyższe ukontentowanie..
 
Ważę racje i słowa.
 
Podobnie, jak konkluzje.
 
I dlatego wk…. mnie na maksa szarganie mojego ukochanego słowa, jakim jest słowo kompromis.
 
Nazywanie kompromisem obciachu, jakim była żałosna rejterada przed francuskim kurduplem (to akurat z francuskiego:  coeur de peuple ), doprowadza mnie do furii.
 
Bo obraża moją inteligencję.
 
Państwa, mam nadzieję  - też.
 
Dziamganie o jedności i spójności trupa, którego tkanki są w stanie takiego rozkładu, że za chwilę mitochondria będą chodzić luzem, śmieszyłoby mnie, gdyby było kwestią wypowiadaną w kabarecie.
 
Ale nie jest.
 
A czym jest?

Hm… gdyby  nie to, że jestem (bo byłem zawsze) człowiekiem umiaru.
 
I rozsądku.
 
A do tego mam zwyczaj wypowiadać się w sposób wyważony.
 
I kulturalny
 
...byłoby kompromitacją.
 
A tak, owocem próby (nieudolnej) przedstawienia kompromitacji, jako kompromisu, może być tylko pokraka o nazwie kompromistacja.