Złote bąmoty.

 
Ostatnie dni 2011 roku przyniosły w polskiej gospodarce kilka takich bąmotów (nie poprawiać) , że nawet ja, mimo usilnych starań, nie byłbym ich w stanie, pardon -  chlapnąć, co świadczy  o mnie i źle i dobrze jednocześnie:
 
źle, że nie potrafiłbym,  dobrze - że takich.
 
Najpierw Pan Ryszard Petru przyznał się, że nietrafnie przewidział poziom kursu złotego do euro – no cóż, Pan Petru jest ekspertem, a nie fachowcem, a to różnica.
 
I nie czepiałbym się, gdyby nie fakt, że tłumaczył tę swoją pomyłkę tym, że (używam skrótu) nie docenił stopnia miałkości tzw. europejskich przywódców.
 
I tu pojawia się problem, wynikający najwyraźniej z niedostatków wykształcenia historycznego tego młodego jeszcze człowieka:

gdyby wiedział, kim były i co sobą reprezentowały takie europejskie tuzy, jak (nie będę się znęcał i sięgał daleko wstecz) Mitterand, Chirac, Major, Schmidt czy za przeproszeniem Schroeder, to by co do Merkel i Sarkozy’ego nie tylko się nie pomylił, ale by z kursem złotego utrafił i to co do drugiego miejsca po przecinku.
 
Potem, w poświąteczny wtorek, w TVP INFO, Polsce przypadła rola pokrzepiciela, powiedział euro comissar ds. budżetu, Lewandowski Janusz.
A propos zakończonej właśnie polskiej w UE prezydencji tak powiedział.
 
Dla niezainteresowanych brukselskimi synekurami -  przed laty znany z PPP (Program Powszechnej Prywatyzacji) , który to program, ujmując rzecz syntetycznie,  polegał na tym, że tzw. ogół otrzymał tzw. świadectwa udziałowe o wartości jednej pary (kiepskich) butów, a kilkaset dobrych , państwowych firm przeszło w godne ręce.
 
Ale furda życiorys – jakaż za to empatia!
 
Chciałoby się powiedzieć, szczególnie jak na ultraliberała, który (podczas pobytu w Polsce) wyznawał zasadę, że przedsiębiorstwo jest warte tyle, ile ktoś chce za nie zapłacić.
 
Ja ten sposób wyceny nazywam metodą  na CO ŁASKA, która brzmi wprawdzie nieelegancko, ale za to trafnie i to jedyna jej zaleta.
 
Z kolei, oscylujący pomiędzy stanowiskami premiera rządu a prezesa NBP, Pan Belka lobbując (to nie epitet – to stwierdzenie faktu) za dofinansowaniem przez Polskę  francuskich i niemieckich banków stwierdził , że interes jest raczej polityczny, że bardziej chcemy w tym być niż nie chcemy*
 
Kto chce – to chce.
Pan Belka chce, ja - nie chcę, ale to pewnie dlatego, że ja z Panem Belką w młodości innego koloru krawaty nosiliśmy.
 
Jeden krawat – a taka różnica, no kto by pomyślał!
 
Ale wszystkich przebił Drugi:
 
Czasami mam wrażenie, że jestem takim zdroworozsądkowym eurosceptykiem, bez jakiś niezdrowych fascynacji**
 
W kwestii przytoczonych niezdrowych fascynacji, podzielam pogląd Drugiego w zupełności, – dlatego ja się nie tylko nie fascynuję niezdrowo, a nawet zdrowo, ale się nie fascynuję wcale.
 
Ja po prostu obserwuję i wyciągam wnioski.

I wyróżniając wypowiedź mojego rówieśnika i kolegi z NZSu nagrodą Złotego bąmota wyciągam z niej wniosek, że z Unią Europejską, o tzw. Strefie euro nie wspominając, jest taka, przepraszam za kulinarną terminologię, ale świętowałem solidnie – kicha,  iż co cwańsi (to nie epitet – to komplement), zaczynają Nowy Rok od dystansowania się od tego nieszczęścia.
 
 -------------------------------------------------------------
*
http://www.polskieradio.pl/42/273/Artykul/504026,Belka-decyzja-o-pozyczce-dla-MFW-jest-polityczna-
 
**
http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/373338,tusk-mowi-co-robic-jesli-rozpad-unii-to-wyrok-boski.html