Bajkobus.

Dawno, dawno temu….. (naprawdę dawno, bo w czasach, gdy ludzie korzystali z tak archaicznych technologii, jak telewizja cyfrowa czy I Pod), był sobie car.

Car, jak to car – był dobry, bo car jest zawsze dobry .

Niedobrzy bywali bojarzy, ale tylko niektórzy i wtedy car  się wściekał.

Za to zła i to  do szpiku kości,  była opozycja, która ciągle  szczuła  – do tego stopnia, że nawet na plakatach poumieszczali  suczki.

Dużo suczek.

Car dbał o swoich poddanych (bo był dobry) – nie o wszystkich, bo to niemożliwe, ale o tych, z którymi  haratał w gałę , to dbał bardzo.

I o sąsiadów dbał bardzo: i tych z lewej i tych z prawej strony (mapy).

Nawet bardziej, niż o swoich poddanych, bo to nie sztuka dbać o swoich.

Car był dobry do tego stopnia, że poddanym nawet bajki opowiadał !

A to o zielonej wyspie, a to o żelaznej brzozie, co obcięła skrzydło samolotowi strasznego bliźniaka, a to o   prezydencji  (nie pytajcie proszę co to ta prezydencja, bo ja nie wiem) , a to o 300 miliardach, a to o ….

Z czasem tyle się tych bajek nazbierało, że przestały się mieścić w tych wszystkich zaprzyjaźnionych telewizjach, stacjach radiowych i gazetach.

I wtedy, specjaliści od opowiadania bajek (nazywani w tamtych czasach pijarowcami ) wymyślili Bajkobus.

W Bajkobusie, to już się mieściły wszystkie bajki, a nawet jeszcze trochę miejsca na barek z winem zostało.

I na gałę - jakby się carowi na jakimś postoju haratnąć zachciało.

Car jeździł Bajkobusem po kraju, spotykał spontanicznie sprowadzony i szczerze wyreżyserowany aktyw.

I było pięknie. Nawet bardzo.

Pytacie, jak się ten kraj nazywa?

Nie wiem, bo już go od dawna nie ma.

Pamiętam tylko, że w tamtych czasach nazywany był przez sąsiadów Kondominium, czy jakoś tak….