Jak Gargamel wojną eurotrutniów straszył.

Nie było mnie w Warszawie 2 dni, bo mnie aż pod białoruską granicę pognało,  gdzie woda czysta i trawa zielona,  ludzie zacni, czas płynie… no właśnie: płynie, a nie mknie jak pocisk, i już ten mój Gargamel ulubiony narozrabiał.

Wojną zagroził, taką prawdziwą, i to tak ekspresyjnie zagroził, że Don Aldo  (copyright – Mirek Usidus) przy nim, to w weekend na Ursynowie nie groził, a żartował niewinnie.

Towarzystwu na strasburskiej sali kac jak ręką odjął przeszedł, bo jak Gargamel zaczął zieloną kartę reklamować, to znaczy, że do wojny bliżej niż dalej.

Nawet najbardziej skacowany  eurotruteń  (to z kolei moje) wie, że smerfy są niebieskie, a skoro kolor zielony w grze, to znaczy, że się gdzieś musiał żółty wmieszać, a z Chińczykami, to jeszcze nikt nie wygrał.

Nawet ten nasz siwy szpenio od sprowadzenia na Polskę czterech katastrof, zwanych reformami, na mocno spietranego wyglądał.

Ci w kraju też skołowani, bo ten młody blond cyngiel, o wyrazie twarzy enkawudzisty (to nie obelga – to komplement), cedził coś, co mu  przykaz  (nie poprawiać) dnia na sprzedajny jęzor przyniósł o publicystyce  itp, ale widać było, że się przed kamerą stara rozpaczliwie, żeby mu, pardon - zwieracze nie puściły.

A ja sobie kawę dobrą zrobiłem, usiadłem przed monitorem, występ Gargamela obejrzałem i spokojnie teraz kawusię dopijam, bo od razu było dla mnie oczywistym, że jeśli już będzie wojna, to tylko w Polsce i to z dopalaczami czy pedofilami najwyżej.

Na inną chłopców nie stać.

A dlaczego Gargamel tak nawijał, jak nawijał?

To proste:

jak można się dziwić, że minister finansów nie wie co mówi, gdy chodzi o faceta, który nie tylko nie wie co mówi, ale nie wie jeszcze wielu innych rzeczy, na przykład takich:

nie wie, jak ma na imię,
nie wie, jak ma na nazwisko,
nie wie, jaki ma paszport,
nie wie, jakiej jest narodowości,
nie wie, jakie ma wykształcenie,
nie wie, gdzie płaci podatki,
nie wie, na ile zadłużona jest Polska,

o w mordę… on naprawdę więcej nie wie, niż wie…