Bartosz Karierowicz – minister od wydudkanych.

Cechą charakterystyczną wszelkich tzw.  transformacji ustrojowych  jest to, że dla wszystkich nie wystarcza - żeby ktoś miał dobrze, ktoś inny ma prze… prze….przeciwnie ma, czyli też dobrze, ale jakby mniej.

Bo tzw.  transformacje ustrojowe  mają to do siebie, że w ich wyniku nie jest nikomu źle – jest dobrze albo  dobrzej, ale nigdy źle.

A jak ktoś się z tą definicją nie zgadza albo nawet tylko uważa inaczej, to znaczy, że jest, jak to się dawniej mówiło:

1. nieuświadomiony (to wersja  soft)
2. antysystemowy (wersja  hard)

i płynnie przechodząc do języka współczesnego:

3. pisowiec (wersja  bardzo hard; tak bardzo, że już tylko kordon sanitarny albo Trybunał Stanu).
4. Jacek Balcerowski z Dobrzynia (wersja  extreme - 10 miesięcy w zawiasach za napis na murze  kochać rząd ! , rozumiane i napisane dosłownie).

O, takie chłopaki Czerstwej, co to przytuliły gazetę naiwnie uważaną za ogólnonarodową, mają dobrze.
A tacy frajerzy, co to wierzyli, ze oni chcą dobrze nie tylko dla siebie i kolegów – zostali wydudkani.

Przez lata całe, nikt się tymi wydudkanymi nie przejmował: ani  gruby Józek,  ani  cwany .uzek, ani  piękny Maryjan, (że  cacany Olek, to oczywiste, że nie).

I tylko nasz Premier, podczas weekendowego, czwartkowego (bo weekend Premiera w czwartek się zaczyna) biegania po sopockiej plaży nad wydudkanymi się pochylił.

Pewnie myślał, że to coś, co morze wyrzuciło na brzeg, to bursztyn -  ciepło…, bo bursztyn, to podobno jakieś zaklęte łzy (cholera, się wzruszam – niedobrze).

Potem, że niewybuch i to już było  ciepło, ciepło…, bo tacy wykluczeni, to jest nie tylko niewybuch, ale bomba z opóźnionym do tego zapłonem.

I wyznaczył im ministra, Bartosza Karierowicza, czy jak mu tam, bo ja to pamięci do nazwisk nie mam.

Żeby się nimi zajął, wyznaczył.

Co to ma konkretnie znaczyć – ja nie wiem, ale przypuszczam, że chodzi o to, aby ich wydudkał na amen.

I wtedy wystarczy, dla tej  uświadomionej mniejszości ,  co to za pysk trzyma  nieuświadomioną większość,  a nawet dla bandytów od Turzyckiego, czy jak mu tam, bo ja z tą pamięcią do nazwisk, to, jak wspomniałem – kiepsko.

Robotę Bartosz Karierowicz ma  lekką, łatwą i przyjemną  (to tytuł takiej peerelowskiej audycji radiowej).

Wystarczy, że ci wydudkani (na przykład absolwenci uniwersytetów, co to uwierzyli, że w Kraju nad Wisłą przyszłość im pisana lepsza, niż bezrobocie bez prawa do zasiłku) , wyjadą w liczbie miliona, a najlepiej dwóch, gary myć do Niemiec albo innej Skandynawii.

A emeryci zastanowią się, czy to jest moralne, żeby tak całymi latami brać pieniądze za  nic nierobienie  i w przeciwieństwie do emerytów greckich, sami się dobrowolnie części nienależnie pobieranych miesiąc w miesiąc milionów zrzekną.

No dobrze – a jak Bartosz Karierowicz się już ze swoim zadaniem upora, to co dalej z nim?

Ambasadorstwo jakieś? Prezesura państwowego koncernu? Posada w Radzie Polityki Jakiejśtam albo Trybunale Jakimśtam?

No, z takim doświadczeniem, to (nomen omen)  niewykluczone, niewykluczone…