Jeżdżąc teraz intensywnie po Wielkopolsce zawsze znajduję czas ,aby choć na chwilę w różnych miejscowościach znaleźć się tam, gdzie czas płynie inaczej, bo w rytmie wieczności. Katolickie świątynie : niektóre jeszcze z zachowanymi elementami architektury romańskiej czy gotyckiej, inne pamietające czasy baroku, wreszcie niektóre budowane w wieku XIX i później. Jednak połączone, powiem niezwykłym w tym miejscu językiem matematycznym: „wspólnym mianownikiem”. Przybywają tu ludzie bardzo bogaci i niezamożni, bardzo wiekowi i na ramionach rodziców, ludzie „różnych stanów” jakby to powiedziano w I Rzeczypospolitej czy też „różnych klas” ,jakby to ujęli „marksiści”. I są tu razem. Być może, a nawet prawie na pewno jest to jedyne miejsce, gdzie mogą spotkać się i być wspólnotą bez uprzedzeń, zawiści, negatywnych emocji. Czy idealizuję? Chyba nie.
W miastach o nawet długiej historii, ale przecież bynajmniej nie aglomeracjach, jak Gostyń, Rawicz, Trzcianka, Miasteczko Krajeńskie, Zbąszyń, Trzemeszno czy Wolsztyn kościoły dają poczucie wspólnotowości i identyfikacji. Z całą pewnością przeciwdziałają atomizacji.
Każda świątynia to odrębna, nieraz długa historia. Do kościoła w Zbąszyniu chodziły dzieci i rodzice naszych małych rodaków uczestniczących w powszechnym strajku szkolnym przeciwko germanizacji – pięć lat po słynnym strajku we Wrześni. Napiszę może o tym więcej za tydzień.
Zbąszyńskiej wspólnocie wiernych przewodzi ksiądz dziekan Zbigniew Piotrowski. W czasie komunizmu jako kleryk, wcielony do wojska - za rządów PiS wszyscy klerycy, którzy seminaria musieli zamienić na garnizony zostali awansowani do stopnia podporucznika. Kapłan ze Zbąszynia również. Gdy wraz nim i wiceburmistrzem idziemy w pochodzie 3-Majowym z kościoła pod pomnik, myślę sobie, że taka symbioza – z jednoczesną autonomią – władzy duchowej i świeckiej w mniejszych miastach i miejscowościach jakoś nikomu nie wadzi. Po prostu jest czymś naturalnym i oczywistym.
Po bazylice mniejszej w Trzemesznie oprowadza mnie ksiądz prałat Piotr Kotomski. Na tym miejscu stał kościół już w XII wieku. Tak, te dziewięć stuleci uczy pokory.
Tak, jak modlitwa w kaplicy w Chobienicach, znajdującej się przy dużym kompleksie hotelowo- wypoczynkowym „Ostoja”. Jego właściciele bracia Lech i Jakub Jazdochowie na szczęście wiedzą, że nie tylko ciało potrzebuje wytchnienia, ale dusza też...
*tekst ukazał się na portalu niedziela.pl (05.05.2024)
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 338