CHODZONY CZYLI MAGIEL

Jeżeliby ogłosić konkurs na „okołosportową żenadę roku” to pewnie kandydatów trochę byłoby, jednak jednym z faworytów i to takich na 100 % byłoby to, co dzieje się w naszym chodzie sportowym. A dzieje się coś trudno wytłumaczalnego i logicznego. Jestem w sporcie i przy sporcie długo i doskonale rozumiem, że „rozwody” trenerów i zawodników/zawodniczek zdarzały się, zdarzają i będą się zdarzać. Jest to udziałem wielkich sportowców - i wielkich trenerów, jak i też tych, którzy wielkich wyników nie mieli. Anita Włodarczyk też zmieniła trenera. Jej prawo. Można te listę ciągnąć. Jednak w chodzie rozstanie się zawodnika - mistrza olimpijskiego z trenerem - mistrzem olimpijskim razy cztery oraz dwukrotnej wicemistrzyni świata z tymże trenerem przypominało połączenie opery mydlanej, magla i pokazówki „jak prac brudy, żeby wszyscy o tym wiedzieli”. Generalnie obciach nad obciachy. Średnio mnie obchodzi po czyjej stronie było więcej winy. Bo że była po obu stronach - to jasne. Czytanie kolejnych odcinków wzajemnych pretensji, wypominek itd. itp. zaczyna powodować u mnie odruch wymiotny. Każdy zawodnik ma prawo zmienić szkoleniowca, a jak wywalczył złoty medal olimpijski - to tym bardziej. Każdy trener, zwłaszcza z takim dorobkiem, ma prawo „obtegowac” zawodnika, kiedy uważa, że ten czyni źle. Jednak po cholerę robić to publicznie? Po co zapraszać do tego mordobicia media? Mniej się dziwię mediom, które rzuciły się na sprawę, jak kot na szpyrkę, a pies na kota. Ich zbójeckie prawo. Co ma piernik do wiatraka, gdy po stronie zawodniczej pojawia się średnio zrozumiały zarzut, że trener na zgrupowania przyjeżdżał z żoną, a po stronie trenerskiej, śmichy - chichy, że to może „wina Tuska”. Po co upolityczniać spór, który z polityką ma tyle wspólnego, co Ryszard Czarnecki z chińskim baletem? Słabe to, słabe, panowie mistrzowie igrzysk olimpijskich.
Patrzę na to przez swój pryzmat. Pryzmat człowieka, który stara się zdobywać dla polskiego, dolnośląskiego i wrocławskiego sportu pieniądze. Czy publiczna, medialna zadyma pomoże zdobyć więcej pieniędzy dla naszej lekkiej atletyki? Jasne, że nie. Czy LA ma tyle szmalu, że nie wie, co z nim zrobić i w związku z tym ma w nosie awanturę w środkach masowego przekazu? Jasne, że nie. Rzecz dzieje się PRZED i w TRAKCIE budapesztańskich mistrzostw świata, gdzie Biało-Czerwonym poszło znacznie gorzej niż na kilku poprzednich czempionatach, nie mówiąc o igrzyskach olimpijskich, gdzie nasi lekkoatleci wywalczyli, jak pamiętam, aż cztery złote medale, w tym jeden - tak, tak w chodzie sportowym. Co oznaczają te wyniki MŚ na Węgrzech? Ano mniejsze nagrody, mniej stypendiów i - może nie od razu, ale jednak - mniej sponsorów lub przynajmniej być może ich mniejszą szczodrobliwość. Co w związku z tym należy robić wokół związku (PZLA)? Dobrą, a więc w rezultacie prosponsorską atmosferę? A co się robi? Atmosferę złą, a więc w efekcie antysposorską. Sorry, dziś mi się ulało.
A swoją drogą nasze wyniki na mistrzostwach w LA u Madziarów są, jakie są i to musi budzić niemały niepokój. Przecież dotychczas to właśnie związek kierowany przez niegdyś dobrego trenera Henryka Olszewskiego był windą, która nasz sport unosiła w górę olimpijskiej tabeli medalowej, kurą która znosiła więcej medali na IO niż wszystkie inne dyscypliny razem łącznie. To musi budzić spory niepokój, bo przecież Paryż za rok. Zwłaszcza, gdy słyszeliśmy miłe dla polskiego ucha zapowiedzi, że na IO celujemy w 20-25 medali.
A skoro już przymierzamy się do konkursu odnośnie „żenady roku” to proponuję inny, znacznie przyjemniejszy. Konkurs na „pościg roku”. Wygrywa go bezapelacyjnie Iga Świątek, która jako „jedynka” listy ATP umyka pogoni koleżanek - tenisistek już tak z rok i kwartał plus. Wcieliła się w rolę „Ściganego”, Harrison Ford może iść na bezrobocie, a Iga ucieka, ucieka, ucieka. Dla mnie ta pogoń za Polką może trwać do końca świata i jeden dzień dłużej, choć niestety potrwa pewnie krócej. Oby pierwsza polska liderka światowej listy tenisa pań trwała na tronie jak najdłużej. Spełnia jak nikt narodowe pragnienie wygrywania zawsze i wszędzie. Szkoda tylko, że teraz - jak czytam - mówi, że jest zmęczona PRZED US Open, a nie PO nim. Tym bardziej trzymajmy za dziewczynę kciuki.
I jeszcze jedno w kontekście lekkoatletycznego mundialu, ale nic chodzi o start Biało-Czerwonych. Jedna rzecz, która pokazuje, jak bardzo zmieniła się „Królowa Sportu” i jak bardzo wyrównał się poziom. Rzecz dotyczy, uwaga, konkurencji technicznej, które dotąd były raczej zarezerwowane dla Europy i Ameryki. A konkretnie: oszczepu. Przypomnę tylko, że już na igrzyskach olimpijskich doszło do sensacji w konkurencji mężczyzn, gdzie przegrali z kretesem faworyci z najlepszymi wynikami w sezonie (nr 1 - Niemiec, nr 2 - Polak Marcin Krukowski), a wygrał... reprezentant Indii (skądinąd pierwsze złoto na IO w historii tego najludniejszego państwa świata). A teraz w oszczepie kobiet na podium Japonia (!), Kolumbia i Australia. Europa dopiero 4. Dotychczas nasz kontynent wraz z USA miał niemalże monopol na konkurencje techniczne. A tu, proszę: idzie nowe .A to oznacza, że o medale dla Polski może być trudniej nie łatwiej.

*tekst ukazał się w „Słowie Sportowym” (28.08.2023)