Katalog Smoleński

Nie chcę przelewać na papier własnych przemyśleń o Smoleńsku, choć tak jak każdy, kto nie pogodził się z tą niebywałą w historii Polski tragedią, z jej przerażającą trywializacją, która trwała w Polsce przez ostatnie sześć lat, z doświadczaną pogardą mediów i polityków przez ludzi, którzy domagali się prawdy o 10 kwietnia, szacunku dla ofiar i ich rodzin, zwykłej ludzkiej pokory wobec ich cierpienia. Odmawiam prawa do wypowiadania się o Katastrofie Smoleńskiej takim ludziom jak Donald Tusk, Ewa Kopacz czy Tomasz Arabski. Niech mówią o niej, ale na sali sądowej, bo tam jest ich miejsce. Nie tylko ich. Może być tak, że nigdy nie poznamy do końca pełnej prawdy o tym, co zdarzyło się 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem, ale możemy i musimy doprowadzić poznanie przyczyn katastrofy najdalej jak tylko możemy, z pomocą wszystkich instytucji naszego państwa. To jest zwykły patriotyczny obowiązek, przede wszystkim wobec ofiar i ich rodzin. I nie ma tu miejsca na żaden kompromis, tu jest tylko miejsce na pełną prawdę o tym, dlaczego i jak zginęła elita polskiego narodu z Prezydentem RP i jego Małżonką, z ostatnim Prezydentem RP na Uchodźstwie. Katalog Smoleński jest niezwykle obszerny, nie sposób nawet streścić wszystkich wstrząsających zdarzeń, do jakich doszło zarówno po katastrofie, jak i podczas  przygotowań do smoleńskiego lotu. Dlatego chcę przypomnieć urywki wystąpienia Andrzeja Melaka, prezesa Komitetu Katyńskiego, podczas posiedzenia Komisji Obrony Narodowej, które miało miejsce w Sejmie, w dniu 16 marca 2016 roku*. Andrzej Melak stracił w Katastrofie Smoleńskiej brata:    

 

"Gdyby śledztwo było prowadzone w taki sposób, w jaki odbywa się to w  cywilizowanym świecie, rodziny przyjęłyby każdy werdykt. Niestety, od samego początku widać było matactwa, krętactwo i całkowitą  kapitulację polskiego rządu przed Rosjanami. Kiedy na tych spotkaniach  pytaliśmy o szczegóły dotyczące tego, jak będziemy identyfikować naszych bliskich, pan Arabski i pani Kopacz  informowali, że na wszystkich ofiarach zostały przeprowadzone  badania lekarskie, sekcje z udziałem polskich prokuratorów, polskich  lekarzy, z udziałem przedstawicieli RP. (...)


 

Miałem nadzieję, że cała siła narodu polskiego została skierowana na to, żeby nam, rodzinom, pomóc. Okazało się, że było to mniemanie i nadzieja na  wyrost, a Polacy, przedstawiciele polskiego rządu, byli pod straszliwą presją.  Byli całkowicie podporządkowani Rosjanom. (...)

Już w Moskwie kłamali wobec tych, którzy tam byli. Na pytanie, czy pytanie wszystkie ofiary zostały wydobyte, poinformowali nas – to było  chyba  12  kwietnia-że tak.

Na to wstał jeden z członków rodzin, pan Krzysztof Mamiński,  wyjął laptop i powiedział: „Panie ministrze, pan kłamie. Nie odwrócono jeszcze  kabiny, w której była załoga samolotu”. To było pierwsze takie starcie, które  wskazywało na to, że coś jest nie tak. To zaostrzyło nasze zmysły i kazało  powątpiewać w to, co mówią Rosjanie. (...)

 

Na podstawie tego telefonu zidentyfikowałem brata. Powiedziałem, że to jest mój brat. Prokurator Poliakow, bo zapamiętałem jego nazwisko, spisał protokół wypytując mnie o mój stan rodzinny, o mój stan osobisty, a także o rodzeństwo i kuzynów. Spytałem, w jakim celu o to pyta. Gdy Pani Ewa Kopacz zapewniła nas, że ziemia na terenie katastrofy została przekopana na głębokość 1 m, przesiana przez specjalne siatki, że wyzbierano wszystkie  szczątki naszych bliskich i części samolotu, byliśmy w jakiś sposób uspokojeni.  Okazało się to wierutnym kłamstwem, powtarzanym nie tylko wobec nas, rodzin.  (...)

Gdy po identyfikacji zapytałem, czy będzie można otworzyć trumnę ze zwłokami  brata w Polsce, odpowiedziano mi, że nie, gdyż rosyjskie przepisy na to nie  pozwalają. Czułem się obywatelem polskim. Szczątki mego  brata należą do rodziny i do wspólnoty polskiej, do polskiego narodu, tak samo,  jak pozostałych osób. Potwierdził to także pan Arabski, że nie będzie żadnego otwierania trumien.  (...) Spytałem panią minister i pana Arabskiego, jak będą pochowani nasi bliscy, a  chcę powiedzieć, że na 96 ofiar, przynajmniej kilkadziesiąt było w takim stanie,  że można je było pochować tak, jak to przyjęto w cywilizowanych narodach,  czy kulturach i religiach. Powiedziano nam – proszę zobaczyć, tu są kupione  garnitury, jest obuwie. Dodałem bieliznę i koszulę. Byłem przeświadczony,  że zadośćuczyni się temu, o co prosimy. (...)


 

Proszę państwa, po wielu miesiącach, przy wielu ekshumacjach okazało się, że  np. ciało pana Gosiewskiego, który też był nieznacznie uszkodzony, i wielu  innych, były pakowane tak, jak – przepraszam, że to powiem – zabezpiecza się  jakieś brudy, czy wyrzucone śmieci, w czarnych plastikowych workach.  Tak pochowano naszych bliskich. Ubrania  leżały na wierzchu. (...)" 
Katastrofa Smoleńska, za kilkadziesiąt lat będzie w podręcznikach historii opisywana jako wydarzenie symboliczne w historii Polski, jako tragiczny i w sumie ponury dowód na upadek polskiego państwa, upadek honoru i godności rządzących wtedy Polską. Obecnie, mamy szansę wyprowadzić Polskę z tej zapaści, może nawet wspólnie, a jeśli nie, to niech ci, którzy uważają, że państwo zdało egzamin, niech milczą przynajmniej do czasu, kiedy poznamy prawdziwe przyczyny  Katastrofy Smoleńskiej. 
 
 *http://www.sejm.pl/Sejm8…