KABARETY...

W niedorzeczu Wisły dwie setki ludków w średnim wieku żyją dostatnio z humbugu o handlowej nazwie „kabaret”.Rzecz polega na przyprawianiu „gęby” art-wiecom i spędom gdzieś w kurortach, miastach i większych wioskach. Chrzci się toto jako doroczne kabaretowisko, „kloptrendy”, biesiady satyry, no i skrzykniętą tłuszczę rozwibrować & rozrechotać, a jeszcze gratis - kamera uchwyci co bardziej energetycznych konsumentów tej sztuczki. Bo już klasyką jest scenka (lud powie – kultowa) kiedy radosny obleśnik drapie się po zaroślach pleniących się na słoninie brzusznej enuncjując – „noooo” - na pytanie interlokutorki - „czy go kocha”. Bo ten drugi – partner – pacjent kliniki ob-scenicznej jest niechlujnie przyodziany kobieco i kiedy piszczy dyszkantem, publisia sika z nadciśnienia estetycznych emocji. Za kobietę (Genowefę Pigwę) udanie przebierał się onegdaj Bronek Opałka z kieleckiego kabaretu „Pod Postacią” jak i Bogdan Smoleń w kabarecie „Tey”. Ale „Tey” czy „Salon Niezależnych” to były kabarety. Inteligentna gra z widzem na aluzje, podteksty, metafory i smaczki będące esencją filtrowania przez dialog, pamflet czy piosenkę literacką niuansów tamtych czasów. Czy gorzki, dekadencki Jonasz Kofta, puentujący wymianę pokoleń sławetnym - „czy świat się wiele zmieni gdy z młodych gniewnych wyrosną starzy wkurwieni”. Teraz da się zauważyć, że wyrosło pokolenie wysokopłatnych sprytków, czyli „dobrze ustawionych w kamerze” i w banku – mrumru, młodych panów, neonówek, paranienormalnych i wszelakiego podobnego im artplanktonu dla zapewnienia pokarmu rekinom telewizyjnym i innym wodzirejom na usługach socjotechniki. Dziś kabaretnik to chytry showman, raz w stroju garkotłuka, innym razem księdza, który mając w zanadrzu greps na rechot w wielkiej sali, łasi się do dawcy braw, bynajmniej nie honorowego. Ongiś to był pantokrator, który nieomal ex cathedra perorował, proponował, deklarował, wskazywał, pouczał i mówiąc współczesną kmina – formatował asocjacyjne zwoje mózgowe inteligentnych widzów. Kto pamięta świnoujską FAMĘ sprzed laty potwierdzi,że były to kabaretowe misteria. Teraz chamstwo witzów jest czasem tak prymitywne, że nie wiemy czy widownia bije brawo, czy coś strzepuje z rączek. Dowód? Otóż kiedyś w przelocie widziałem grupową scenkę z tramwaju w wykonaniu kabaretu, którego lider miast żółtych papierów – demonstracyjnie nosi niezmiennie żółty sweter, co na jedno wychodzi. Istotą grepsu były bodajże korniki z protezy starszego człeka jadącego tym środkiem lokomocji. Jaja nie z tej ziemi. Najprostszym wytrychem do wyobraźni masswidza jest homonim sytuacyjny, podrasowany mimowolnym (jakby) wulgaryzmem. Przekraczanie granic stało się regułą niczym w sejmie. Ordynarność takoż. A najlepiej zakpić z Macierewicza czy Smoleńska. Wtedy odważnych scenicznych „pershingów” wszystkie trzy telewizje pokażą po wielekroć QM, że zaklnę niewinniej niż niosą witze jurków, smajli, nowaków itp. wesołków. Chodzą słuchy, że teksty im suflują palikociarnie i lewicowe fabryki humoru. Swego czasu na jeden portal pisałem recenzyjkę z występu w Gdyni kabaretów „nowej fali” - K-2 i „7 minut po”.Wodzirej Jachimek (ex„Limo”) żwawo wybiegł zza kulis i ad hoc zainicjował receptualną tresurę „ręce w górę, wstajemy i fala...i klaszczemy...”I pojąłem, co ze mną zrobić chcą – jak śpiewał w „Epitafium dla Włodzimierza Wysockiego” - bard Jacek Kaczmarski.