Emigrant zdrajcą i mądralą

Temat ten powraca niczym skrzywiony wyjątkowo pokracznie i niefortunnie bumerang. Emigracja, zwłaszcza ta najnowsza, jest specyficznym symbolem porażki polityki polskiego państwa. Jest podobno rewelacyjnie, ojczyzna odnosi sukcesy nie tylko na polu gospodarczym,  liczą się z nami w Europie, w świecie - a "durnie nie wracają". Co więcej, wybrani z nich śmią mądrzyć się i wypowiadać na tematy związane z krajem ich urodzenia, bezczelni. Zdrajcy, dezerterzy, wywyższający się aroganci itd.

Gdy rozmówca i oponent próbuje się ze mną często na wybrany temat spierać, a argumentów racjonalnych brak - wyciąga w swoim rozumieniu broń ciężkiego kalibru - ty wyjechałeś, to się nie znasz i prawa głosu nie masz (mniej lub bardziej grzecznie rzecz jasna, częściej mniej niestety - zmywaki, socjalne pasożyty, wspomniani zdrajcy i dezerterzy są na porządku dziennym).

Opinie te są oczywistym wyrazem frustracji niezwiązanej z racjonalną oceną sytuacji, nacechowane negatywnymi emocjami, wartościowaniem. Trudno zatem podejmować polemikę, choć często, dostrzegając zalążek dobrej woli, staram się grzecznie tłumaczyć wydawałoby się sprawę aż nadto oczywistą. Widać trzeba.

Szufladkowanie i próba tworzenia sztucznych podziałów na "emigrantów" i "prawdziwych Polaków" jest groteskowa równie mocno co próba definiowania, kto jest lepszy, a kto gorszy. Kto głupszy, mądrzejszy, dzielniejszy, więcej robi dla ojczyzny. Historia każdego z nas jest inna, trudy, przyczyny, warunki i okoliczności wyjazdu - różne. Tak jak różny jest stopień radzenia sobie w polskiej rzeczywistości. Skala problemu jest ogromna, trywializowanie sprawy i sprowadzanie jej do obwiniania wyjeżdżających lub obśmiewania tych, co sobie w państwowym piekiełku próbują radzić - jest kapitalnym zagraniem tych, którzy problemy tworzą. Odwracanie kota ogonem i wzajemne, żarliwe kłótnie - a wybrańcom wiedzie się świetnie - abstrahując nawet od politycznych sympatii.

Z jednej strony mamy zmagających się z trudami polskiej codzienności rodaków, z drugiej tych, którzy pamiętając bardzo dobrze o realiach życia w ojczyźnie nabierają nowych perspektyw i oceniają wydarzenia przez pryzmat nowych doświadczeń. Często spotykam się z sytuacją, że ci mieszkający dalej serca i wiedzę mają często większe, niż sfrustrowani i bierni "nie-zdrajcy". Aspekt podatkowo-finansowy także jest mocno wątpliwy, wielu emigrantów na konsumpcyjnych wakacjach w ojczyźnie wydaje więcej niż wtedy, gdy w niej pracowali, a o transferach pieniężnych nawet nie wspominam - są to kwoty gigantyczne.

Wystarczy uruchomić na chwilę wyobraźnię - co stałoby się z Polską, gdyby rzesza emigrantów postanowiła wrócić do polskiego eldorado, wstrzymano możliwość wakacyjnych wyjazdów dla studentów i młodych pracowników, stażystów, dorabiających zagranicą do ojczystej minimalnej a pieniążki przestałyby strumieniem z zachodniego kierunku płynąć. 

Więc jak ktoś odmawia mi prawa komentowania sytuacji w Polsce z racji mego miejsca zamieszkania mam niejednokrotnie mieszane uczucia. Z jednej strony złość i niecierpliwość, jak można tak szablonowo i nienawistnie podchodzić do tak prostego a zarazem smutnego zagadnienia. Z drugiej zwykły i najprawdziwszy żal. Kłóćmy się dalej, na pewno wszystko się zmieni.