Tusk w Paryżu, parlament ratyfikuje pakt fiskalny jeszcze te

1. Tak właśnie premier Tusk, rozwiewa na arenie międzynarodowej wątpliwości  co do postanowień naszego kraju wobec decyzji tandemu niemiecko- francuskiego w sprawie przyszłości strefy euro.
Najpierw on sam nawet specjalnie nie analizując skutków traktatu fiskalnego dla polskiej gospodarki i społeczeństwa, bez wahania zdecydował się go podpisać na szczycie UE w marcu 2012 roku.
Następnie w listopadzie rząd Tuska zdecydował, że skieruje traktat do ratyfikacji w Parlamencie ale według artykułu 89 Konstytucji RP czyli zwykłą większością głosów, choć ewidentnie przekazuje on kolejne narodowe uprawnienia na rzecz międzynarodowej organizacji jaką jest Unia Europejska.
Nie meritum miało tu jednak znaczenie tylko fakt, że nawet z udawaną opozycją jaką są kluby SLD i Ruchu Palikota wobec rządu Tuska, nie ma on większości 2/3 aby ratyfikować tego rodzaju dokumenty w polskim Parlamencie.
2. Najpierw jak się wydaje, Tusk chciał przeforsować ratyfikację szybko i po cichu.
Stąd mimo ogromnej wagi traktatu fiskalnego, pierwsze czytanie ustawy ratyfikacyjnej odbyło się na połączonych komisjach ds. finansów, europejskiej i spraw zagranicznych, a nie na sali plenarnej.
Odbyło się ono 19 grudnia, a więc tuż przed Świętami Bożego Narodzenia, kiedy większość Polaków, zajmują już zupełnie inne sprawy niż śledzenie sejmowych prac.
II i III czytanie ustawy ratyfikacyjnej zaplanowano na 3 i 4 stycznia tego roku ale po protestach przewodniczącego klubu Prawa i Sprawiedliwości na posiedzeniu Konwentu Seniorów okazało się, że i rząd chce przełożenia debaty na II połowę lutego, po szczycie UE w sprawie unijnego budżetu na lata 2014-2020.
Ba Tusk na konferencji prasowej zapowiedział nawet długą debatę w lutym i otwartość na argumenty prezentowane w tej sprawie przez opozycję, więc ta kolejna ratyfikacyjna wolta tym razem ogłoszona w Paryżu, tylko może utwierdzać w przekonaniu, że polskie interesy nie mają dla niego żadnego znaczenia.
3. A krótko tylko przypomnijmy w skrócie do czego się zobowiązujemy jeżeli traktat fiskalny zacznie obowiązywać w naszym kraju?
Do rzeczy, które śmiem twierdzić, państwu na dorobku takiemu jak Polska, nie pozwolą na dogonienie w zakresie poziomu rozwoju infrastruktury technicznej i społecznej, krajów „starej” Unii Europejskiej.
Wynika to z konieczności zrównoważenia budżetu państwa, a jeżeli już pojawi się deficyt to najwyżej do poziomu 0,5% PKB. Chodzi o tzw. deficyty strukturalny a więc sytuację w całym sektorze finansów publicznych (budżet państwa, budżety samorządów, budżety systemu ubezpieczeń społecznych), kiedy wydatki przekraczają dochody ale bez uwzględnienia zarówno dochodów jak i wydatków o charakterze nadzwyczajnym, bądź jednorazowym.
Teraz zgodnie z paktem Stabilności i Wzrostu, deficyt sektora finansów publicznych nie powinien przekraczać 3% PKB (a więc może być aż 6 razy większy niż ten wynikający z paktu fiskalnego), a niedotrzymanie tego poziomu oznacza wszczęcie procedury nadmiernego deficytu wobec kraju członkowskiego.
Wobec Polski taka procedura została wszczęta już w 2009 roku i przynajmniej na papierze minister Rostowski zmniejsza ten deficyt z 7.9% PKB w 2010 roku, poprzez 5,6% PKB na koniec 2011 roku i prawdopodobnie do 3,5% PKB na koniec 2012 roku.
Jeżeli więc będziemy chcieli inwestować w rozwój infrastruktury technicznej i społecznej to albo dokonamy głębokich cięć w wydatkach budżetowych o charakterze społecznym i wtedy jest jakaś szansa na wykorzystanie środków z następnej perspektywy finansowej UE na lata 2014-2020, albo nie będziemy budować infrastruktury w ogóle.
4. Ale to nie wszystko. W traktacie znajdują się zapisy o mechanizmie korygującym przygotowywanym przez Komisję Europejską w odniesieniu do krajów, w których deficyt przekracza wyznaczony poziom deficytu strukturalnego, programach partnerstwa budżetowego i gospodarczego dla krajów objętych procedurą nadmiernego deficytu zatwierdzanych przez Radę UE i Komisję Europejską.
Są także zapisy o koordynacji polityki gospodarczej krajów paktu, a także konieczność przedstawiania Radzie i Komisji Europejskiej ex ante (a więc przed podjęciem decyzji w kraju) reform polityki gospodarczej, które planuje się realizować w tych krajach.
Mamy więc do czynienia ze zgodą na głęboką ingerencję instytucji europejskich Rady i KE zarówno w politykę budżetową jak i politykę gospodarczą krajów, które paktem zostaną objęte.
To wszystko jednak nie przeszkadza Tuskowi ogłosić w Paryżu, że ratyfikacja traktatu nastąpi jeszcze tej zimy (a więc łącznie z podpisem prezydenta Komorowskiego), choć powinien sobie zdawać chyba sprawę, że jeżeli ratyfikację zakwestionuje Trybunał Konstytucyjny po skardze klubu Prawa i Sprawiedliwości, to zabrniemy w międzynarodowy skandal.