MIŁOŚĆ I POKORA

Panie Krzysztofie ! Dzisiejszy Pana wpis bardzo mnie wzruszył.Proszę przekazać moje uznanie i szacunek dla Pana Przyjaciół.Pocieszające jest to, że są jeszcze tak szlachetni ludzie. Ale pisze Pan, że "Niestety coraz mniej takich ludzi. A co gorsze, niektórzy mają ich za anachronicznych i nie dzisiejszych". Niestety ma Pan rację. I tu napawa mnie wielki smutek.W kilku słowach napiszę o podobnym przypadku ale jak bardzo odmiennym.Była pewna młoda dziewczyna Kasia (celowo zmieniłem imię) która od młodych lat też była gosposią u pewnego zacnego Państwa.Wychowywała ich dziecko-dziewczynkę.Sama nigdy nie wyszła za mąż bo podobno nie miała czasu.Tak bardzo poświęcała się swej pracy.Gdy ta dziewczynka wykształciła się i założyła rodzinę to Pani Kasia była gosposią już w drugim pokoleniu.Prowadziła dom, wychowywała dzieci.Powiem szczerze pomimo, że nie miała własnych dzieci to wychowała dwa pokolenia, była bardzo szanowana przez swych pracodawców.Ale sielanka skończyła gdy zbliżała się do 90-tki i zaczęła chorować.A ze względu na swoje zawody (lekarze!) pomoc mogłaby być na wysokim poziomie.Ale Kasia musiała opuścić dom swych pracodawców bo miała przecież dom rodzinny w którym mieszkała jej siostra jeszcze bardziej schorowana.Po kilku miesiącach Pani Kasia zmarła.Na pogrzebie ja byłem.Byli pracodawcy.....Zastanawiałem się długo czy mogę jeszcze coś napisać. Ale napiszę.Choć przychodzi mi to z wielkim trudem.Ten pracodawca to minister zdrowia sprzed kilku lat. Panie Krzysztofie mamy tu dwa podobne przypadki a jak odmienne zakończenia. Pozdrawiam. Bolesław

To smutne, że rzecz tak najzupelniej oczywista jak zapewnienie opieki samotnej staruszce stała sie czyms tak rzadkim, ze odbierana jest jako heroizm, wyjatkowość i w ogole coś nadzwyczajnego! Gdzie zaszlismy jako spoleczenstwo, skoro zwyczajna dobroc staje sie przedmiotem zdumienia ...

nie szuka poklasku, nie unosi się pychą (...)" Cudownie wiedzieć, że są ludzie dla których miłość jest ważna.

Ta akurat pojawiła się wraz z pierwszym myślącym homo sapiens. Zostawmy na boku grę ciałem, ale .... Nigdy nie zrozumiem pewnego wydarzenia. Jako nieopierzony junior zagrałem w turnieju błyskawicznym {partie z 5 minutowym czasem dla każdego na cały pojedynek}, i gdy siadłem naprzeciwko doświadczonego szachisty, ba, byłego mistrza Polski w tej specjalności, to nawet biały kolor nie wróżył mojego zwycięstwa. 1 e4 e5 2 Sc3 Sf6 3 Gc4 S:e4 Niedobrze, zagrał najlepszy wariant, mistrz dostanie po kilku ruchach lepszą pozycję, trudno, mleko się rozlało, trzeba wypić nawarzone piwo. 4 G:f7 K:f7 5 S:e4 d5 6 Hf3 Kg8 Mam mały klozet, wisi skoczek, czarne zostają z silnym centrum pionowym, brak harmonii mojego wojska. Niby skoczek zrazu nie musi uciekać, jest w pozycji dziecinna pułapka, ale gram z kim gram, a nawet nie mam dobrego posunięcia maskującego. Po trzech sekundach zauważy dlaczego zostawiłem skoczka pod biciem. Dotknąłem pionka na d2 i błyskawicznie cofnąłem rękę. Spojrzałem na mistrza i zobaczyłem na jego twarzy; widziałem, dotknięta idzie. Spuściłem głowę, cicho pod nosem poleciało coś nieparlamentarnego, zrezygnowanym ruchem zagrałem "wymuszony" ruch i brutalnie przełączyłem wajchę zegara. 7 d4 Odpowiedź mistrza była natychmiastowa, a pewnie nawet kiedyś znał pułapkę skoro po drodze pamiętał najlepszą kontynuację S:e4. 7 .. d:e4 I wtedy bardzo wolno przesunąłem hetmana. 8 Hb3 I wtedy ja usłyszałem coś równie nieparlamentarnego, tyle że z większą ilością decybeli. Po kilku sekundach prawdziwy mistrz się uśmiechnął i podaliśmy sobie rękę po skończonym pojedynku. Byłem wtedy jeszcze daleko od lektury Elliota Aronsona "Człowiek - istota społeczna", nie miałem pojęcia o psychologii i grze ciałem. Nie planowałem, zrobiłem to absolutnie bezwiednie, to podświadomość prowadziła. Jestem jedynym ateistą w rodzinie, byłem jeszcze na swojej komunii, ale to nie CERN i szukanie głupiej cząstki, jakkolwiek by ją nazwać, stawia mnie na baczność. Prawda, myśl, idea, stworzone przez istotę żyjącą, trwa i wisi w czasoprzestrzeni. Od trzydziestu lat, od momentu kiedy przeczytałem o doświadczeniu z labiryntem i szczurami, szukam odpowiedzi. Kim jesteśmy? Czym jesteśmy? Po co jesteśmy? Dokąd zmierzamy? A czy jestem ateistą, czy też wierzącym, to pytanie drugorzędne. Pan jest za etosem Południa, ja za demokracją Północy. Jeśli są równi i równiejsi to zawsze wśród tych drugich pojawią się jeszcze równiejsi. A to droga do zatracenia, prowadzi na manowce i ostatecznie do zła. "Утомлённые солнцем". Obejrzałem starannie i w oryginale, kontynuacji z 2010 już nie chcę widzieć. Na wielkiej kremlowskiej prapremierze "Утомлённые солнцем 2" zabrakło też Putina. A już z całą pewnością zrobię absolutnie wszystko aby nie powstała część trzecia, "Cytadela". Żadna cena nie będzie tu dla mnie za wysoka. Komunizm był tylko wydmuszką, nigdy nie był celem samym w sobie. Prowizoryczny barak, stworzony i podtrzymywany przy życiu przez obie strony odwiecznego konfliktu. Skoro przetrwał pierwsze burze to dlaczego nie wykorzystać go do swoich idei i walki? A te dziesiątki milionów poległych ludzi i setki stłamszonych żywotów? Skutki uboczne czy mniejsze zło? Chyba chcę się udać w "Podróż do źródeł czasu". Był Pan Honorowym Przeciwnikiem. Wrogiem, bo stoimy po innej stronie barykady. Wydmuszka kosztowała już tyle polskiej krwi, niech przynajmniej teraz umrze w spokoju. Żegnam ze sportowym szacunkiem.