Czy można zaufać złodziejce?

Dziś media huczą od samego rana, że Donald Tusk ma mianować wiceministrem pilnującym państwowej kasy niejaką Kluzik Rostkowską.

Otóż, ilekroć słyszę nazwisko tej posłanki przypomina mi się niema rozpacz i rozgoryczenie moich przyjaciół, gdy wieloletnia służąca z dnia na dzień zostawiła ich z maleńkimi dziećmi i bez cienia skrupułów odeszła do ludzi, którzy jej zapłacili więcej.

Pamiętam do dziś słowa mojego przyjaciela: „Krzysztof! To jest dla mnie niepojęte. Myśmy jej bezgranicznie ufali a ona nas okradła ze złudzeń”. 

W czasie ostatniej kampanii prezydenckiej pani Kluzik Rostkowska była szefową sztabu wyborczego Jarosława Kaczyńskiego. Zaufała jej wtedy bezgranicznie bez mała połowa głosujących Polaków. A ona ich bez cienia skrupułów zdradziła i przeszła na stronę przeciwnika do Platformy, oczywiście nie za darmo.

Dla mnie taki transfer to rodzaj „małej zdrady stanu”.

Teraz będzie właśnie za to nagrodzona przez Platformę, która jak dworcowa dziewka odda się każdemu, kto się napatoczy, byle dalej rządzić, vide Radosław Sikorski, Antoni Mężydło, Paweł Zalewski, Bartosz Arłukowicz et consortes.

Gorzej! Z moralnego punktu widzenia, pani Kluzik Rostkowska jest dla mnie pośledniejszą oszustką niż niejaki Marcin P., który wykombinował złotą piramidę.

Bo pan Marcin okradł ze złudzeń kilka tysięcy Polaków, zaś pani Joanna ponad pięć milionów.

A kto raz okradnie, okradnie i drugi.

I myślę, że nad tą nominacją powinni się dobrze zastanowić szczególnie sympatycy Platformy. 

Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)  

Patrz również:
http://salonowcy.salon24.pl/314709,wstretna-baba