W obronie naszego Papieża

3 października 1992 roku irlandzka wokalistka Sinéad Marie Bernadette O'Connor podczas występu w amerykańskim show  „Saturday Night Live”, zaśpiewała na melodię kościelnej pieśni utwór „War” Boba Marleya zmieniając tak słowa aby dotyczyły molestowania dzieci po czym podarła zdjęcie ówczesnego papieża Jana Pawła II wykrzykując; „walczcie z prawdziwym wrogiem”. O’Connor należy do kategorii „wyjców kanadyjskich” (tak określał mój ojciec wykonawców muzyki rozrywkowej)  i nie przyszłoby mi do głowy zajmować się  skandalistką usiłującą zwrócić na siebie uwagę szarganiem autorytetów gdyby nie fakt, że wpisała się ona w ciąg nieustających ataków na człowieka który okazał się być świętym.
Atak O’Connor poprzedziło o wiele poważniejsze wydarzenie. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu świętego Piotra w Rzymie Papież został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Ağcę w brzuch oraz rękę. 13 maja 1982, dokładnie w rok po pierwszym zamachu, niezrównoważony mężczyzna Juan Maria Fernandez y Krohn  ugodził Papieża nożem podczas nabożeństwa w Fatimie. Nie miejsce tu i czas na snucie teorii dotyczących inspiratorów zamachów. Nie udało się zabić Papieża, po chrześcijańsku przebaczył zamachowcom, nie udało się przeszkodzić jego kanonizacji, a co najważniejsze nie udało się go przekabacić na stronę lewactwa. W zasadniczych sprawach moralnych- w kwestii ochrony życia, w kwestii celibatu Papież pozostawał nieprzekupny. Stąd obecnie, gdy głowę podniosła lewacka hołota rozpoczął się bezpardonowy atak na jego osobę.
Nadzieje lewactwa na znalezienie w Papieżu stronnika modernizmu w kościele miały pewne podstawy. Papież był uważany  za zwolennika ekumenizmu, przeciwnika kościoła tradycji i lefebrystów a co najistotniejsze patronował filozoficznym spotkaniom w Castel Gandolfo, które gromadziły jak wiadomo lewacką elitę intelektualną Europy. Niewątpliwie Papież miał słabość do  tej elity i przyjmował na prywatnych audiencjach jej przedstawicieli. Elita nie odpłacała mu wdzięcznością i szacunkiem, pewien polski filozof z którym miałam okazję przez pewien czas korespondować napisał do mnie w prywatnym liście: „  A głupi Lolo siedzi i udaje, że coś rozumie”. Ten człowiek już nie żyje, nie ma sensu ujawniać jego nazwiska. Wspominam o tym tylko dlatego żeby pokazać jak bardzo Jan Paweł II pomimo umizgów do jego osoby był znienawidzony  przez intelektualne lewactwo. Umizgi  te miały oczywisty cel marketingowy. Polski Papież stał  się znakiem firmowym kraju jak Wałęsa, jak nie przymierzając Małysz. Głupotą byłoby rezygnowanie z takiego logo szczególnie wobec faktu, że Wałęsa szybko okazał się małym Bolkiem,  a sława sportowców jest ulotna. Powszechna sympatia granicząca z uwielbieniem spotykała natomiast  Jana Pawła II ze strony zwykłych ludzi, górali, przewodników tatrzańskich i alpejskich. Przypomniał o tym wzruszający film emitowany kilka dni temu przez kanał Historia TVP  pokazujący miłość Jana Pawła do gór.
Akcję szkalowania Jana Pawła II rozpoczęło upublicznienie watykańskiego raportu w sprawie byłego kardynała Theodore’a McCarrica. Raportu, który miał odpowiedzieć na pytanie w jaki sposób perwersyjnemu homoseksualiście i  pedofilowi udało się osiągnąć szczyty kościelnej kariery. Polskie media głównego nurtu rzuciły się do ataku na Jana Pawła oskarżając go o tuszowanie pedofilii. Tymczasem dokument ten jest najlepszym dowodem niewinności Papieża, który dał się oszukać Mc Carricowi jak Bush, jak Clinton jak Obama, jak  Secret Service. McCarric otrzymał prestiżową nagrodę im. Eleonory Roosvelt.  
Czas stanąć w obronie naszego Papieża. Cytuję list otwarty środowiska muzyków.
Głos Artystów Muzyków Oddziału Warszawskiego w obronie prawdy i szacunku wobec pamięci o Janie Pawle II.
 
Zarząd Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, w imieniu własnym i w porozumieniu z licznymi przedstawicielami środowiska muzycznego, pragnie zwrócić się z apelem o zaprzestanie haniebnego ataku na osobę św. Jana Pawła II.
My - artyści muzycy zrzeszeni w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków Oddziału Warszawskiego, mając na uwadze dobro Polaków, pragniemy stanąć w prawdzie i z szacunkiem mówić o czynach św. Jana Pawła II.
Jan Paweł II był i jest dla nas wielkim autorytetem moralnym, przywódcą duchowym, który prowadził nasz kraj ku wolności.
Pamiętamy spotkanie papieża  Polaka z artystami w gmachu Teatru Wielkiego Opery Narodowej i Jego słowo skierowane do nas – abyśmy poprzez kulturę i sztukę służyli prawdzie i pięknu, które wyzwalają i rozwijają człowieka duchowo.
Podkreślajmy wielkie zasługi Jana Pawła II dla Polski, Europy i świata,  Jego pracę na rzecz wolności człowieka. Uwrażliwiajmy szczególnie młode pokolenia Polaków, dzieci i wnuków pokolenia JP II, dla których osoba Jana Pawła II może stać się ikoną budującą piękny i silny wizerunek Polski.
Europejska sztuka i kultura wyrosły na gruncie budowanej przez wieki filozofii chrześcijańskiej i tylko na tej bazie może dalej kształtować się, rozwijać i wzrastać. Św. Jan Paweł II, będąc kontynuatorem myśli św. Pawła, św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, w swoich encyklikach, homiliach i listach apostolskich wielokrotnie podejmował wątek genezy kultury Europejskiej i ważkość tożsamości narodowej wypływającej z cywilizacji chrześcijańskiej.
        Chrześcijaństwo jest religią miłości - oczekujemy aby nie obrażano uczuć religijnych i zadbajmy o pielęgnowanie świętości w naszym kraju, o piękno w kulturze i o dobro człowieka w życiu publicznym. My artyści muzycy, podzielając apel Profesorów wyższych uczelni, pragniemy mówić o Janie Pawle II rzetelnie i z szacunkiem. Zostawmy przyszłym pokoleniom przeświadczenie, że my Polacy mamy powody do dumy, a naszą wspólnotę warto podtrzymywać w duchu wiary, nadziei i miłości.
 
Zarząd Oddziału Warszawskiego SPAM
 
Marta Straszyńska, Dorota Radomska, Wojciech Świętoński, Justyna Straszyńska, Marcin Stawiszyński, Krzysztof Furmańczyk Dorota Puchnowska – Aftyka, 
Ja też się pod tym apelem podpisuję.