Gdzie ten wóz i koń?

Pan Romuald Szeremietiew o którym pisałem już z wyrazami sympatii, napisał że dokonywanie zakupów uzbrojenia dla wojska bez posiadania strategii wojennej jest stawianiem wozu przed koniem.
Z całą pewnością ma rację, tylko że w naszej sytuacji żądanie od Polski posiadania własnej strategii wojennej jest nieco na wyrost.
Ostatni raz mieliśmy na to szansę w 1939 roku, ale i wtedy podporządkowaliśmy nasz naprędce skonstruowany plan obronny przeciwko inwazji niemieckiej dyktatowi francuskiemu.
Obecnie o naszej strategii decyduje NATO, a my jesteśmy od wykonywania odcinkowych zadań i teraz wszystko zależy od rodzaju tych zadań.
W pakcie moskiewskim, który dla niepoznaki nazwany został „warszawskim” PRL dostąpił zaszczytu realizacji marzeń Żymierskiego o powołaniu „polskiego frontu” i rzeczywiście taki front w planach podboju Europy był przewidziany.
W związku z tym trzeba było mieć przynajmniej trzy armie i odpowiednio je uzbroić. Kosztowało to niestety nas wszystkich i doprowadziło przy pomocy innych temu podobnych głupstw do bankructwa PRL.
Osiągnęliśmy wtedy sowiecki udział w  prawie 40% obrotów polskiego handlu zagranicznego.
Lista eksportowa była bardzo długa natomiast importowa znacznie krótsza. Ale z jedną nie wymienioną pozycją – zakupu broni.
Zakup był przymusowy i pochłaniał straszne pieniądze nie tylko z racji rozmiarów zakupów, ale też i cen dyktowanych przez Sowiety.
Znacznie taniej i bardziej nowoczesny sprzęt sowiecki można było kupić w Izraelu ze zdobyczy w wojnach arabskich.

Obok planów strategicznych warto jest określić przewidywany czas konieczności ich zastosowania.
Piłsudski jako jedną z ostatnich swoich działań jako generalny Inspektor Sił Zbrojnych zorganizował w 1933 roku seminarium dla wyższych dowódców na temat przewidywanej wojny, w podsumowaniu ocenił że Sowiety są gotowe do wojny od zaraz, ale nie znaczy to że ją rozpoczną, natomiast Hitler będzie gotów już po upływie 6 lat i najprawdopodobniej ją zacznie.
Trafność oceny była znakomita, tylko że nie wyciągnięto z niej stosownych wniosków, co zresztą należało już do następców.
Konia z rzędem, a nawet kilka koni temu kto dziś potrafi prawidłowo ocenić kiedy wybuchnie następna wojna.
Ma to kapitalne znaczenie dla samej koncepcji strategicznej, ale głównie dla programu zbrojeń.
Niemcy miały przewagę techniczną nad swoimi przeciwnikami dlatego że nie miały przestarzałej broni, którą oni gromadzili jeszcze od zakończenia wojny poprzedniej. Dało się to we znaki szczególnie w lotnictwie w którym tylko Anglikom udało się zaopatrzyć RAF w myśliwce  Hurricane, a szczególnie Spitfire w takich ilościach że mogli się obronić przed Luftwaffe.

W tym leży sedno problemu i obecnie żeby przygotować się kompleksowo we właściwym czasie.
Przy tempie rozwoju współczesnej techniki wojskowej posiadane dziś wyposażenie może za kilka lat okazać się mało przydatne.
Jest to uciążliwe szczególnie dla mniej zasobnych krajów takich jak Polska, trafność przewidywania kiedy zakupiony sprzęt może się przydać będzie miała decydujące znaczenie dla naszych przygotowań.
Problem drugi nie mniej ważny to zadania jakie przypadną nam na wypadek wojny.
Dzisiaj można założyć że NATO czyli praktycznie USA nie zdecyduje się na wojnę ofensywną w Europie, pozostaje tylko wojna obronna, a jedynym potencjalnym agresorem może być Rosja.
Zakładając że ostateczny termin dla Rosji rozpoczęcia wojny z zachodem wypadnie za pięć lat, można odpowiednio rozłożyć ciężar zbrojeń.
Przydatność tego uzbrojenia zależy od wyznaczonych Polsce zadań począwszy od ściśle defensywnych, aż po ofensywne na terenie Białorusi i Ukrainy.
Dla Polski byłby to najkorzystniejszy wariant wojny o wyzwolenie tych krajów z rosyjskiej okupacji.
Poza okolicznością możliwości odzyskania, chociażby częściowego naszych strat na wschodzie, mielibyśmy szansę na uniknięcie zniszczeń wojennych.

Najlepiej oczywiście uniknąć jakiejkolwiek wojny, ale jeżeli okazała by się ona nieuchronna to wariant ofensywny jest dla Polski najdogodniejszy.
Przy takim zarysowaniu perspektyw jasne się staje jaka jest nam potrzebna armia i jak powinna być uzbrojona.
Niezależnie jednak od trafności przewidywań jedno jest pewne: - nie możemy być pewni że pokój utrzyma się w Europie przez następne kilkadziesiąt lat.
Dlatego najważniejsze jest przygotowanie polskiego społeczeństwa do ewentualności wojny. Do tego ma służyć zarówno powszechne przysposobienie wojskowe, jak i proces wychowawczy młodych pokoleń w duchu gotowości do poświęceń dla wspólnego dobra jakim jest Polska.
Tego nam brakuje we współczesności, a ja pamiętam ile temu procesowi poświęcano przed wojną co zaowocowało postawą naszego narodu, a szczególnie młodzieży w czasie wojny.
Jak na razie znacznie większe wysiłki zmierzają do wytworzenia nastawienia kolaboranckiego i kapitulanckiego we wszystkich możliwych formach.
Najwyższy czas żeby temu demoralizującemu zamachowi na nasz naród przeciwstawić pozytywny program obrony i rozwoju naszej tożsamości, a w tym również działań zbrojnych jeżeli okażą się niezbędne.