Czy podamy rękę Bogu?

Jestem zmuszony odwołać się do mocniejszych słów, a więc do pewnej rymowanki, którą usłyszałem, gdzieś, w okresie dzieciństwa. Nie rozumiałem jej istoty ale już wówczas budziła niesmak. Brzmi następująco: „Sr… Polaku sr…, bo to jest Twój kraj
Jeszcze tyle Ci zostało, że się wys… możesz śmiało”
A wiec beznadzieja. PRL swoje apogeum nie osiągnęło w okresie stalinizmu, lecz wówczas, gdy chciano wpisać do Konstytucji przyjaźń z ZSRS. Gierkowski dobrobyt sprzyjał bezrefleksyjności i przyćmieniu Polaków. Znalazła się jednak grupa „trzydziestu czterech”, która w swoim liście wyraziła sprzeciw.

Potem przyszedł rok 1980 i beznadzieja zmieniła swoje oblicze. Może nasz los wówczas potoczyłby się inaczej, gdyby nie zapatrzenie w słońce nadchodzącej wolności. Wchłanialiśmy jej woń, nasycaliśmy duszę jej obecnością i… przegraliśmy to, co było wówczas najistotniejsze. A najistotniejszym nie był wymarsz wojsk sowieckich w 1993 r., lecz, trzy lata wcześniej, podpisany traktat graniczny z Niemcami. To właśnie on, jak niegdyś w Wersalu, zadecydował o kształcie naszej granicy zachodniej. Brak traktatu pokojowego, co byśmy nie powiedzieli, nie zlikwidował jednak niemieckich skłonności do Drang nach Osten. Wówczas zabrakło nam wyobraźni. Zamiast zawrzeć traktat pokojowy, daliśmy się nabrać na pojednanie polsko-niemieckie, za którym szeroką autostradą wmaszerowały wszelkiego rodzaju fundacje niemieckie, organizacje pojednania, siec stypendium, programy szukania zdolnej młodzieży z cechami przywódczymi (zapewne blondynów) itd.

W okresie wolności w tzw. III RP status polskiego państwa nie został sprecyzowany. Nie nastąpiła racjonalizacja treści politycznych, intelektualnych, kulturowych i gospodarczych. W uszach Polaków hasło: „My chcemy do Europy” przybrało formę życzeniową. Weszliśmy do niej na kolanach, choć udostępnialiśmy ogromny rynek zbytu dla towarów zachodnich i stanowiliśmy upragniony bastion oddzielający Niemcy od Rosji. Ówczesny rząd nie widział Polski na mapie ekonomicznej i politycznej świata, widział tylko zagrożenie rosyjskie. Było ono realne, ale wkrótce okazało się, że nie było jedynym. I w pozycji klęczącej pozostaliśmy do dziś.

Wszelkie polskie ruchy emancypacyjne skończyły się klęską, bo do dziś nie mamy pełnego obrazu sieci zagrożeń. Co więc pozostało? Pozostał, jak zwykle, wybór mniejszego zła i wycofywanie się na „z góry upatrzone pozycje”. Ponownie zostaliśmy zapędzenie do swojej „matni”. Dopiero tam zaczynamy myśleć zdroworozsądkowo i powoli doceniać swoją kulturę. A wiec w tym rdzeniu (owej matni) jeszcze Polska nie zginęła, póki my żyjemy. Ale tak naprawdę, pojecie „My” zaczyna zanikać, jak nasza barwa na mapie. W „matni” jeszcze czujemy się dobrze, jeszcze mówimy swoim językiem, ale nośniki kulturowe są w niej już coraz słabsze; zanika też właściwy punkt odniesienia, a więc retrospektywa, bez której nasze wszelkie działania są zawieszone w powietrzu, bez jakiejkolwiek siły przyciągania. Nasz punkt odniesienia ogranicza się do dobrobytu, a więc czegoś, co można zlikwidować w szybkim czasie. Rezygnacja z kulturowego punktu odniesienia oznacza spalenie za sobą wszelkich mostów i pozbawienie się możliwości powrotu do wspólnego domu. Jest to nic innego, jak zwycięstwo kompletnie wariackiej idei beznarodowości. Niby jesteśmy, a już nas nie ma. Powrót do wspólnoty będzie wymagał kolejnego rozlewu krwi.
Żaden rząd po 1989 r. nie zniżył się do budowania „opinii publicznej” i nie wykorzystał tego argumentu na forum międzynarodowym, tak, jakby nasz głos i nasza tożsamość (Suwerena), zupełnie się nie liczyły; jakbyśmy od samego początku skazani byli na status kolonii.

Gdy dochodzące echa z posiedzenia obozu rządzącego w Jachrance, mówią o zamiarze kontynuacji polityki socjalnej, pojawia się pytanie o los narodu i samej Polski, po wyczerpaniu się dobrej koniunktury? Co zostanie po 500 +, co z mieszkaniami + itd. Przecież nasz „dobrobyt” nie posiada trwałych źródeł, lecz stoi na dywaniku, który z łatwością można wyciągnąć spod nóg. I co wówczas zostanie? Czyż nie jeszcze bardziej mordercza walka o spłatę rat zadłużenia i tragiczny bój z widmem deklasacji? Dopiero wówczas zrozumiemy ideę dawnej szlachty i inteligencji, która broniła swojego stanu posiadania. I będzie to jedyny pożytek z tej operacji. Czy w taki sposób chcemy się uczyć swojej historii?

I teraz polska scena polityczna. PiS jest najsilniejszą partią – jednocześnie partią nadziei i partią która podlega największej sile zgniotu. Drugą siłą, ale wyłącznie nadziei, jest ruch narodowy, który czuje, że nadeszła dla niego odpowiednia chwila, ale jest rozczłonkowany, nie posiada programu, a jego parcie do władzy opiera się na przedwojennych uwarunkowaniach i w dużej mierze postawie antypiłsudczykowskiej ( a wiec antypisoskiej). Jak dotychczas kieruje nim nie racjonalizm, lecz anachronizm. Widmem przyjęcia władzy został tak samo zaskoczony, jak PiS. Polska scena polityczna, w trzydzieści lat po 1989 r. ma wiele podobnych cech do końca lat XIX w., kiedy to przyszłe polskie społeczeństwo musiało odpowiedzieć na pytanie: „Kto ty jesteś?”.

Na całe nasze szczęście Europa zaczyna podążać w kierunku dekompozycji systemu partyjnego. Początek dały Włochy i Francja, być może zaistnieje on w Niemczech. To dla nas dobry znak, ale pod warunkiem, że polski naród okaże się na tyle dojrzały politycznie, że odwoła się do idei jedności i całości państwa – stojąc oczywiście na gruncie powojennych granic, które są dla nas optymalne. Jeżeli natomiast górę wezmą nawyki niewolnicze, tak zakorzenione w okresie proletariackiego PRL-u, to Polska zostanie podzielona na fragmenty, a każdy z nich otrzyma swego pana. I wówczas, jak za Polski Ludowej będzie można dalej, po proletariacku, pluć na szlachtę i inteligencję i własną historię – do woli, jak rasowi niewolnicy.

I na koniec warto zaznaczyć, że rdzeń polskości („matnia”) żywi się naszą aktywnością intelektualną, naszą twórczością i wspólnym obcowaniem; że jest on tym bardziej żywy, im więcej własnych soków twórczych do niego dociera. To, czy wyjdziemy z owej dzisiejszej „matni” na szeroki grunt własnej kultury, zależeć będzie wyłącznie od nas samych. Dotychczasowy rdzeń kulturowy broniony był najpierw przez szlachtę, potem inteligencję. Gdy tej osłony zabrakło, został on wystawiony na giełdę, na której każdy może prać swoje brudne pieniądze.

Polskie partie polityczne podlegają tej samej weryfikacji. Prawie każda z nich odwoływała się do wspólnych tradycji i wartości, a potem rozmieniała je na drobne. Doszło do tego, że ważne rocznice wypełnione były bełkotem i pustosłowiem, oczywiście z silnym przekonaniem mówców o swojej wyjątkowości. W ten sposób łącznik pokoleń, jakim była tradycja i historia, zalewany był populizmem, bylejakością i zwykłym lenistwem. Jedyną wartością dodaną pozostali Żołnierz Wyklęci i Powstańcy Warszawscy. Ale rodzi się pytanie, czy oni przetrwają, skoro w samym obozie rządzącym słychać głosy irytacji z powodu ich popularności? Nie ma tu refleksji, że tylko Ci prawdziwi Żołnierze są jedynym łącznikiem z obszarem naszej prawdy, a więc z naszą wolnością i niepodległością. Nie ma!!!

Sygnały dochodzące z Jachranki, trochę przerażają, bo zamiast wzmacniania państwa, zaczynamy przejadać swój obecny dobrobyt. Oznacza to niestety, że państwo polskie nadal nie istnieje, a PiS nie ma odpowiedniego adekwatnego programu dostosowanego do obecnych wymogów czasu. I pytanie: co stoi na przeszkodzie, aby powtórzyć doświadczenie Orbana, który swój naród potraktował poważnie – powiedział mu na czyn stoją Węgry i wskazał perspektywę wyjście.

Nie mamy na kogo głosować, bo wszystko jest w stanie rozkładu lub budowy. Jedyną racjonalną alternatywą jest PiS, ale jeżeli nie zrozumie on, że ważniejsze jest dobro państwa i odpowiednie porozumienie ze społeczeństwem, pozostanie nam wszystkim jedynie ten wierszyk, który przytoczyłem na początku.