Герой нашего времени czyli 25 lat „ wolności”.

Obejrzałam sobie dzisiaj okolicznościowy program TV 1 dotyczący wyboru bohatera naszych czasów i najważniejszych wydarzeń ostatnich 25 lat. Dyskutowało na ten temat znakomite grono znanych osób w tym pani Grochola. Pani Grochola odniosła podobno ogromny sukces literacki. Nie wypada mi przeczyć jako, że nie czytałam ani nawet nie miałam w ręku żadnej z jej licznych książek. Muszę poprzestać na tym co mówiła. Otóż pani Grochola powiedziała, że jej idolem jest premier Mazowiecki ale ponieważ Mazowiecki nie zostałby premierem gdyby Wałęsa nie skoczył przez plot, a Wałęsa nie skoczyłby przez płot gdyby Henryka ( tak się raczyła wyrazić) nie zatrzymała tramwaju, wybiera sobie na bohatera naszych czasów Jana Pawła II. Początkowo myślałam, że pani Grochola sobie kpi i to w dość wyrafinowany sposób. Kiedy jednak okazało się, że wobec nadmiaru świeckich świętych wybiera świętego oficjalnie uznanego ( powiedziała to oczywiście inaczej, ze stosownym namaszczeniem) zrozumiałam, że wcale nie kpi.

Kogóż zresztą nie było na liście tych świeckich świętych. Szymborska i Kuroń, Ochojska i Owsiak. Nie trzeba dużej wrażliwości, żeby odczuć niestosowność konstruowania takiej listy porównywalnej chyba (w niezamierzony oczywiście sposób) do słynnej listy Wildsteina.

Potem dyskutowano kwestię najważniejszych wydarzeń ostatnich 25 lat. Ku memu osłupieniu za takie wydarzenia uznano ( w podanej kolejności) istnienie Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, wejście Polski do UE oraz do NATO. Przy okazji pani Grochola opowiedziała do kamery łzawą historyjkę jak to w tramwaju podpity robotnik zwierzył jej się, że ofiarowali z żoną ostatnie 500 złotych Owsiakowi. Przyznam, że łatwiej mi uwierzyć w skok Wałęsy przez płot niż w tę historyjkę. Tak głupich robotników nie ma.

W tle programu pokazywano najdroższy na świecie stadion, zwany basenem narodowym od czasu rozsławiającego go filmu, przedstawiającego wyczyny pływackie kibiców na trawie zalanej wodą z zepsutego dachu . Stadion wygląda jak monstrualny kosz do śmieci. Porażająca jest niezamierzona ironia tej właśnie ilustracji do osiągnięć 25 lat wolności

Rano obejrzałam w TV Republika dyskusję na temat pomników sowieckich ciemiężycieli zwanych przez niektórych wyzwolicielami. Ich obecność w Warszawie, a przede wszystkim zamiar przywrócenia odnowionego pomnika „ czterech śpiących” oraz profanowanie Placu Zbawiciela obrzydliwą, tandetną ( co nie znaczy tanią) konstrukcją, która ma tyle wspólnego z z dziełem sztuki co kontraktowe wybory z wolnością też można potraktować symbolicznie.

Wiele lat temu mauzoleum Lenina zostało zalane przez fekalia. Patriarcha Moskwy powiedział wówczas : „ Jaki święty takie pomazanie”. To zamiast komentarza na temat obchodów 25 lecia „wolności”, które jeszcze się nie zaczęły a już toną w powodzi szmiry i kłamstwa.