Czy Czarzasty wtaszczy Jaruzelskiego na cokół?

Z góry zastrzegam, że nie dołączę do lamentacji nad 28-punktowym planem Donalda Trumpa zakończenia wojny w Ukrainie. Po pierwsze dlatego, że nie mam armat, czyli żadnych nieprzemiędlonych wielokroć przez medialne kutry argumentów. Przy okazji wyjaśniam, że nie chodzi o rybackie łajby, ale maszyny do mielenia mięsa wraz z kościami, przydatne na przykład w fermach hodujących zwierzęta futerkowe.

Po drugie nie wróżę wyraźnie ugodowej wobec Ruskich koncepcji długiego żywota. I po trzecie wreszcie, mimo pewnych kompetencji, wolę nie udawać eksperta od polityki globalnej, będącej hybrydą szachów z ruletką. A w tej dyscyplinie liczą się tylko Chiny i USA. Reszta, unia Europejska, Rosja, Ukraina, Indie, o Polsce nie wspominając, to aktorzy trzeciego planu, statyści i halabardnicy. Niechaj więc ich recenzują Sikorski z Kowalem. A ja wracam do krajowego cyrku.

Od czasu do czasu w przestrzeni publicznej słychać zew: komuno wróć! A niby skąd ma wracać., jeśli nigdzie nie odeszła? I właśnie zasłużony aparatczyk PZPR, towarzysz Włodzimierz Czarzasty został marszałkiem sejmu Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, drugą osobą w państwie, dołączając do tak znamienitych budowniczych 3 RP, jak Kwaśniewski, Miller czy Oleksy…

W trakcie debaty nad kandydaturą Czarzastego opozycja skandowała z werwą: precz z komuną! Rychło w czas. I nie myślę o paktowaniu w Magdalence, lecz o przedwyborczym dilu sprzed dwóch lat, tworzącym rotacyjnego marszałka, pół kadencji dla Hołowni, pół dla Czarzastego. A jak wiadomo, pacta sum servanda, czyli sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało, wróć, Szymonie Hołownio, wróć, Donaldzie Tusku, bo prawie wszystkie marionetki zlepki, wróć, koalicji 13 grudnia, podrygują, jak im zagwiżdże capo di tutti capi.

Ostatnio zresztą nie musi się zbytnio nadymać. Wystarcza widmo nadciągających wyborów. Wprawdzie na razie koalicyjne zydle prężą muskuły udając taborety, ale w momencie próby, jak zwykle wybiorą wariant jemioły, tym bardziej, że w sprawie rezultatów na dwoje babka wróży. A tym razem na dwoje nie oznacza w tym momencie pół na pół.

Teraz wypadałoby rozwinąć zastrzeżenie: w tym momencie. Jednak pośród czynników zmieniających sytuację polityczną i preferencje wyborcze, musiałbym uwzględnić obok, że zażartuję, ewentualnych sukcesów władzy, także akcenty defetystyczne, na przykład wysadzenie przez ruskich sabotażystów jakiegoś wiaduktu, tamy czy wierzy ciśnień.A za takie sianie paniki grozi kryminał. Milknę więc, ale na wszelki wypadek przestaję jeździć metrem.

Podobno wszak na saperskie wzmaganie baczenia jeszcze nie pora. Analitycy przewidują, że Rosja zamierza zaatakować wybrane kraje NATO dopiero w 2027 roku. Przy czym optymiści liczą, że rozpęta jedynie(?) wojnę hybrydową na niespotykaną skalę, a nie blitzkrieg. Tak czy owak byłby to pretekst do przesunięcia terminu wyborów, jeśli oczy wiście sondaże nie sprzyjałyby reżymowi.

Chwilowo pozornie sprzyjają, gdyż na czoło stawki wysforowała się KO, wyprzedzając o błąd statystyczny PiS i wchodząc tym samym w jego(jej?) buty. Bo to przecież prawo i Sprawiedliwość wygrało wybory w roku 2023, ale bez koalicyjnego wsparcia cierpi w ławach opozycji.

Biorąc jednak za dobrą monetę ironiczne uogólnienie o mądrym Polaku po szkodzie, warto zauważyć, że mimo ansów, podzielona prawica tworzy mentalnie wspólny front broniący narodowych pryncypiów. I in gremio zdecydowanie dominuje w sondażach. Dlatego nie wyobrażam sobie choćby drobnego odłamu Konfederacji jako zydla Koalicji Obywatelskiej. No, chyba, że rację ma Kochanowski twierdząc, iż: „nową przypowieść Polak sobie kupi, że i przed szkodą i po szkodzie głupi”.

Jeszcze bardziej od iluzorycznych sondażowo-twórczych nadziei establishmentu demolkracji walczącej na sukces w najbliższych wyborach, bawi mnie chciejstwo zwolenników lewicy upatrujących w marszałku Czarzastym magika, który, niczym Feliks, wróć, Feniks, z popiołów reanimuje tę formację. Właśnie jeden taki marzyciel rojący sny o potędze, oddał mu laskę, raczej ułatwiającą kuśtykanie, niż czynienie cudów.

Zainspirowany telewizyjnym orędziem marszałka, godnym już nie męża stanu, ale wręcz małżonka,upycham pod kaskiem burzę zjeżonych włosów, zawsze to jakaś ochrona przed gruzem po trafieniu dronem w mój bungalow i dla higieny psychicznej staram się kierować myśli w bardziej krotochwilne rejony.Po czym nie całkiem a propos nucę sobie: „A na Ordynackiej, u Staniewskich braci, jest cyrk na sto fajerek”. Nie całkiem, bo w związku Czarzastego z Ordynacką nie ma już cyrku sprzed lat, tylko lewicowe stowarzyszenie, którego pierwocinami było peerelowskie Zrzeszenie Studentów Polskich i redakcja tygodnika „Itd”, z naczelnym Aleksandrem Kwaśniewskim.

Chociaż czy nie nazbyt pochopnie odrzuciłem skojarzenie z cyrkiem, mając na względzie wybór niegdysiejszego wydawcy polskiej edycji, nomen, omen, „Burdy”, na marszałka? Bo na przykład Krążą słuchy, że Włodzimierz Czarzasty będzie się starał przy wrócić cześć generałowi Jaruzelskiemu. Pal sześć stylistyczny oksymoron. Ale ciekawe jakie ma plany w tej materii? Wizjonerzy proponują pomnik na placu Zbawiciela, w miejscu, gdzie stała tęcza. Złośliwi widzą monument na rogu ulic Bagno i Topiel. Nie ma takiego rogu? Nie szkodzi. Nieprzejednani sugerują nazwanie wysypiska śmieci na Radiowie Kopcem Jaruzelskiego. A pewien obrotny optyk już rzucił na rynek pierwszą partię Jaruzelek, na wzór lenonek.

Wreszcie nadarza się także okazja, by zrehabilitować Stan Wojenny, który uchronił kraj przed anarchią. Godnym miejscem uczczenia pamięci tej patriotycznej krucjaty przeciw wrogom socjalizmu mógłby stać się dawny plac Defilad, nazwany przez urzędników bez wyobraźni placem Centralnym. Można by również przy okazji uciąć żenującą dyskusję nad nadaniem jakiejś ulicy imienia konserwatywnego nacjonalisty, Lecha Kaczyńskiego. Czyż nie bardziej dostojnie brzmiałaby nazwa Aleja Stanu Wojennego?

Kończę podziwiając populację przyczajoną w blokach startowych. Za moment padnie strzał inaugurujący Wielką Pardubicką nadwiślańskiego handlu, szał szopingu, czyli blackfriday. Ja obstawiam najbliższą Żabkę. Ale wcale nie jestem pewien czy uda mi się zdobyć paczkę moich ulubionych herbatników.

Sekator

Ps. 

- Czy wiesz - pyta mój komputer, - że premier i prezydent stworzyli nowy dekalog?

- Po pierwsze - koryguję Eustachego – nie wespół w zespół, ale każdy osobno, wypunktował po pięć powinności Polaka. Z piątki Tuska najbardziej ujął mnie zakaz mówienia źle o naszych żołnierzach i funkcjonariuszach. Ale chyba kręcić nadal można, czego przykładem jest filmowe arcydzieło Agnieszki Holland, „Zielona granica”. Natomiast prezydent przypomniał pięć prawd Polaka z dokumentu nielegalnej mniejszości polskiej w Rzeszy, z 1938 roku. 1. Jesteś Polakiem. 2. Wiara ojców jest wiarą naszych dzieci. 3. Polak Polakowi bratem. 4. Co dzień Polak Narodowi służy. 5. Polska Matką naszą, nie wolno mówić o Niej źle.Nawiasem pisząc, zakaz Hitlera obowiązuje do dziś i w RFN nie ma oficjalnej mniejszości polskiej.