Mała symulacja

Krążą pogłoski słowne i pisane, że ostatnie porozumienie Kaczyński-Gowin otwiera możliwość  startu Tuskowi w prezydenckich wyborach. Wykonajmy więc w tym względzie małą symulację. Zebranie stu tysięcy podpisów dla byłego króla Europy, nie trwałoby długo. Głosowanie. Polacy głosują różnie, w ostatnich wyborach PiS stracił Senat i uzyskał niewielką przewagę w Sejmie. A więc Tusk, jako statystyczna świeża krew na rynku wyborczym, wzbudza zamieszanie, wygrywa w drugiej turze z Dudą i zostaje prezydentem. Partia Gowina przechodzi na jego stronę i większość w Sejmie przejmuje opozycja. Zmienia się marszałek Sejmu. I co, nowe wybory (wystarczy głosów), czy stan wyjątkowy, a może akceptacja rządu, jako mniejszościowego, i walka na bij zabij? Co wówczas? Opozycja ma marszałka Sejmu, Senatu i prezydenta… Nikogo już nie interesują wybory. UE pieje z radości. Opozycja ma w garści upragnioną władzę, która od tej pory ma trwać 1000 lat. Pozostaje jeszcze rząd, którego trzeba zniszczyć. Ktoś musi w końcu zapłacić za straty spowodowane koronawirusem – w Niemczech, Francji i jak się uda, to i w pozostałych państwach; dopełnić się musi też budżet UE, zakończyć projekt Nord Stream 2, ujednolicić europejskie prawo oraz muszą się zrealizować wszystkie, permanentnie robione niemieckie plany w sprawie zagospodarowania Polski. Płacą wszyscy – po równo. Ci, którym została gotówka z poprzednich rządów ratują się i uzupełniają ją w nowym rozdaniu. Reszta pracuje, piszczy i płaci. Nikt nie strajkuje, nikt nie protestuje –  na zewnątrz święty spokój, jak w czasie zaborów.

Nie ma co dalej ciągnąć symulacji pod kontem administracyjnym i politycznym, pójdźmy w stronę kulturową, bo tu leży „pies pogrzebany”. Postawmy więc pytanie dlaczego tak się stało? Najprostrzą odpowiedzią jest stwierdzenie, że taki parytet władzy określił Suweren. Głosując, zastanawiał się, czy aby PiS nie będzie miał za dużo władzy, bo wówczas nas zje; czy aby jego arogancja nie przekroczy arogancji poprzednich rządów; a to Kaczyński mały, a to za mało daje, itd – zacietrzewienie pobudzało fantazję i zawstydzało logikę. Świat zamykał się na PiS-ie, a sam PiS chciał być tak przekonywujący i tak dobry, że kabzą trząsł bez końca. Na debacie prezydenckiej jeden z kandydatów krzyczał: jutro 07.05.20 wszyscy spotkajmy się na ulicy i zaprotestujmy, bo rząd morduje zakłady pracy. Ale jednocześnie wszyscy od tego rządu domagają się dotacji.

***
Na chwilę zawieśmy symulację, bo tu chodzi o zupełnie coś innego, chodzi o to, że żyjemy w wirtualnym świecie, który nie nadaje się nie do racjonalnej oceny i rozumnego działania, lecz znakomicie nadaje się do zabawy. Dlatego też wykonujemy wiele rzeczy zbędnych, pozorowanych i nie mających nic wspólnego z budowaniem wspólnej przyszłości. Nasze działanie nie uwzględnia czasu, położenia i uwarunkowań, w jakich się znaleźliśmy. Ale może po kolei:

1. Geopolityczne położenie piastowskie wymaga zupełnie innych zachowań, niż położenie jagiellońskie. Niemiecka strefa oddziaływania nie oznacza zmiany sił naporu, lecz zmianę ich kierunku. Historia Polski piastowskiej pokazuje jak było i jak może być, jagiellońska, na czym polega wielkość i niezależność. Polska po 1945 r. tkwi w uwarunkowaniach piastowskich i nikogo to nie obchodzi.
2.  Każde poważne państwo musi posiadać jakiś swój punkt odniesienia. Odwoływanie się do okresu „S” jest myśleniem prowincjonalnym, które nikogo nie wyprowadza z mentalnej podległości, lecz odbiera wszystkim kulturowy tlen. Efekt jest taki, że wczoraj strajkowaliśmy, dziś uciekamy. To oczywiście uproszczenie, ale jakże wymowne. Pogrzebanie II RP jest pozagrobowym zwycięstwem systemu komunistycznego i wyrażeniem zgody na śmierć prawdziwie niepodległego własnego państwa, w którym wszystko się zaczęło i jeszcze nic nie skończyło.
3.  Edukacja w całym ostatnim 75-leciu odbywała się na poziomie państwa niewolniczego, milczenie elit zaakceptowało ten stan. I to jest prawdziwa przyczyna upadku polskiej świadomości narodowej, nieznajomości własnej historii, złego poziomu dyskusji, bylejakości wzajemnych stosunków, lekceważenia państwa i kultury. Pojawiło się też zjawisko analfabetyzmu wtórnego. I nie ma widoków na żadną zmianę.
4.   Prowadzenie rządów gabinetowych, które były udziałem każdej władzy po 1989 r., stawiało polskie społeczeństwo nie na gruncie współgospodarowania i odpowiedzialności za dobro wspólne, lecz odwrotnie, zwiększało jego naciski roszczeniowe. Żadna władza w Polsce nie opracowała ani doktryny obronnej, ani ekonomicznej, ani kulturowej. Społeczeństwo nie wie jak ma się ustosunkować do własnej przyszłości i w jakim kierunku podąża.

Wracając do symulacji: jeżeli zaistnieje możliwość zmiany kandydata na stanowisko prezydenta, to tak beznadziejna opozycja, kierowana nie wiadomo przez kogo, „pokaże” jak się robi „politykę” i co ona znaczy. Gdyby Tusk wszedł na urząd prezydenta przez „dziurkę od klucza”, to okazałby się bohaterem całej UE, a z nas śmiałby się cały świat.  I wówczas ten  świat na pewno skorzysta z okazji i zaakceptuje każdą narzuconą nam „reformę”. Bo taki jest.
Zmiana składu parlamentu i prezydenta będzie zapewne kosztowała Polaków dużo, ale być może (pewności nie ma), że przełamie wreszcie dotychczasową dupowatość naszej 75-letniej polityki i wyleje wiadro zimnej wody na zaspane, zmanipulowane, bez poczucia punktu odniesienia, społeczeństwo polskie. Zrozumiemy wówczas dlaczego musimy wrócić do II RP i na czym polega prawdziwa polityka. Będzie bolało.  I tu symulacja się kończy.

***
Podsumowując, każde przesunięcie wyborów, to przedłużenie bałaganu, destabilizacji państwa, podniesienie kosztów jego funkcjonowania oraz niepewności politycznej i obywatelskiej. Wywołanie takiej sytuacji, to zafundowanie sobie drugiego koronawirusa. Zadziwiające jest jednak to, że w przeciągu ostatnich 30 lat nikt nie został pociągnięty do odpowiedzialności. Miękkie państwo się nie sprawdza, ale społeczeństwo wybiera i za wszystko płaci. Warto tu żyć.