Od demokracji do faszyzmu

Dla demokracji, wolności i tolerancji większym zagrożeniem od przewrotów i zamachów jest intelektualna dewiacja elit. Warto przy tym pamiętać, że tolerancja, aby być tolerancją w istocie, musi dotyczyć nie tylko kosmopolityzmu, ludzi innych narodów i „postępowych” odmienności takich jak np. homoseksualizm. Musi też dotyczyć patriotyzmu i ludzi wyznających tradycyjne wartości chrześcijańskie.

Państwa prawnego, Republiki Weimarskiej nie obalono drogą zamachu stanu. W tak zwaną „republikę o ustroju wodzowskim” – z plemienną etyką podziału na „rasę panów” i „podludzi” – została przekształcona parlamentarnie, z pełnym poszanowaniem praworządności opartej na pierwszeństwie prawa stanowionego nad naturalnym.

Demokracja, wyrażająca się w powszechnych wyborach, nie jest więc w stanie zagwarantować trwałości ustroju republikańskiego. Nie gwarantuje tego też państwo prawne. Jedyną gwarancją wydaje się być przy tym arbitralna rola elity moralnej, świadomej granic w stanowieniu prawa i posiadającej rzeczywistą wiedzę, której fundamentalnym obowiązkiem jest wątpić i kultywować konfrontację poglądów.

Niemieckie warstwy przywódcze 20-lecia międzywojennego zatrute były imperialnymi ideami zbrojnej ekspansji, zdławionymi upokarzającą klęską roku 1918. Elita zaślepiona żądzą odwetu – jak bodaj wszyscy Niemcy – zapomniała, że za racją stoi siła argumentu, a nie argument siły. Inteligencja, arystokracja, przemysłowcy i sfery wojskowe poparły nazistów moralnie i materialnie mimo tego, że NSDAP posługiwało się przemocą, kłamstwem i socjotechniką.

Adolf Hitler został kanclerzem bo naziści sprzymierzeni z konserwatywnymi nacjonalistami wygrali wybory do parlamentu w 1933 r. Drogą uchwalonych w parlamencie ustaw kanclerz otrzymał specjalne pełnomocnictwa, zdelegalizowano wszystkie partie polityczne poza NSDAP i ustanowiono urząd pod nazwą „Fuhrer und Reichskanzler”. Również całkowicie „lege artis” uchwalone zostały przez niemiecki parlament „ustawy norymberskie”, które były fundamentem prawnym akcji, zmierzającej do wymordowania całych narodów...

Konserwatywnym nacjonalistą był dzisiejszy bohater narodowy Niemiec, Claus Philipp Graf von Stauffenberg, zwolennik Hitlera aż do roku 1944, kiedy to stało się jasnym, iż III Rzesza tej wojny wygrać nie może. Dokonał on nieudanej próby zamachu na Hitlera wyłącznie z motywu ratowania Niemiec przed totalną klęską poprzez rozejm z aliantami zachodnimi. Jednym z opracowanych przez Stauffenberga warunków rozejmu było uznanie wschodnich granic Rzeszy z roku 1913...

Gdyby ziściły się zamierzenia pułkownika hrabiego von Stauffenberg, to pan Donald Tusk mieszkałby w Danzig-Westpreussen, a sympatyzujący z nim działacze Ruchu Autonomii Śląska w Ober-Schlesien.