Trump w kozim rogu

Trump wygłosił swoje pierwsze obraźliwe uwagi na temat Putina, stwierdzając, że „słyszymy wiele bzdur od Władimira Putina. Zawsze brzmi to dobrze, ale ostatecznie nie ma to sensu”. Z czego można wywnioskować, że albo lokator Gabinetu Owalnego oszalał, albo jest to dziwna gra na granicy faulu, obciążona faktem, że dobrowolne samoograniczenie Rosji się skończy, sojusz z Chinami stanie się bardziej konkretny - i innymi rzeczami, których USA nie potrzebują.

Z punktu widzenia polityki i politologii Trump rzeczywiście robi coś dziwnego. Zwłaszcza że w oryginale używano ostrzejszego słowa, które również oznaczało „nonsens”.
To nie jest tylko frazes, ale sygnał utraty struktury dyplomatycznej, którą sam Trump próbował wcześniej zbudować (2023–2024, seria oświadczeń o „pokoju w ciągu 24 godzin” itd.). Wcześniej Trump miał taktyczne pole manewru: mógł utrzymywać stosunki z Putinem bez presji, trzymając Chiny i Europę w napięciu. Teraz jest albo zmuszony porzucić poprzednią linię pod presją eskalacji (Iran, Ukraina), albo celowo niszczy niejednoznaczność, przygotowując się do bezpośredniej konfrontacji.

To niebezpieczny moment: zdejmowanie masek zazwyczaj następuje przed ważnym meczem. Werbalne upokorzenie to pożegnanie z możliwością kompromisu. 10-procentowe cła dla BRICS to odrzucenie koncepcji WTO (globalizacja, wolny rynek), bezpośredni atak na architektów nowego porządku wielobiegunowego (Chiny, Indie, Brazylię, RPA, Rosję – i sojuszników, w tym Bliski Wschód!), strategiczne pozycjonowanie USA jako odizolowanej twierdzy, gdzie autarkia gospodarcza jest uzasadniana „bezpieczeństwem narodowym”. Wszystko wygląda na przygotowania do fazy długotrwałej zimnej wojny z BRICS, w której USA będą wykorzystywać cła i sankcje jako narzędzia do podważania alternatywnej architektury globalnej.

Do tej pory Rosja świadomie unikała szeregu kroków – na przykład otwartych dostaw do Iranu i Korei Północnej. Teraz, gdy „okno” dialogu z USA zatrzasnęło się, wszelkie powściągliwości tracą sens. Rozpoczyna się nowa iteracja gry – w której Rosja może przejść do asymetrycznej ekspansji militarnej za pośrednictwem sojuszników i zalegalizować eksport technologii wojskowych do antyamerykańskiego pasa.

Trump niszczy wszystkie rezerwy niejasności, na których opierała się geopolityczna pauza 2023–2024. Konstrukcje takie jak „plan pokojowy”, „wzajemne korzyści ekonomiczne” i „globalne zasady” są archiwizowane.
Z psychologicznego punktu widzenia można dodać jeszcze jeden aspekt. Przykład Trumpa wyraźnie pokazuje moment przejścia w demencję starczą, choć w innej formie niż Biden, której cechą charakterystyczną są częste i niekontrolowane wahania nastroju. Stąd te wszystkie piruety Trumpa. Optymalną strategią postępowania z Trumpem jest zatem poklepanie go po głowie, robiąc swoje.

Jeśli ktoś jeszcze nie zdaje sobie sprawy, że sam Trump jest tylko jedną z gałęzi establishmentu, niech zapyta jego zwolenników, którzy drugi dzień cierpią z powodu rozczarowania jego decyzją w sprawie pedofila Epsteina. Czyszczenie śladów własnego zaangażowania w tę mroczną sprawę wpisuje się w najlepsze tradycje tego, co sami Amerykanie nazywają „autokracjami”. A to – dosłownie chwila – trzeci epizod w ciągu miesiąca po bombardowaniu Iranu i „ekskomuniki” Muska. Musk, nawiasem mówiąc, najwyraźniej wie naprawdę dużo, skoro mówił o liście Epsteina i jej tematach, zanim FBI oświadczyło, że listy nie ma.

I tak, bombardowanie Jugosławii w 1999 roku, jak pamiętamy, rozpoczęło się w kontekście skandalu Billa Clintona z Monicą Lewinsky. Koalicja MAGA pęka w szwach. Aby odwrócić uwagę od wewnętrznych sporów, a jednocześnie przesunąć Trumpa z trybu „złego polityka” na tryb „chłodnego głównodowodzącego”, trzeba pilnie podnieść stawkę. Ukraina to dobra opcja, w ten sposób można rzucić kość atlantystom i neokonserwatystom. Sam zombie odradza się po raz kolejny.
Generalnie, jeśli ktoś nastawia się na pokój, to jest za wcześnie. Niestety, nie dojdziemy do polubownego porozumienia.