Krótka historia hańby elyt III RP

Z kronikarskiej powinności odnotuję w kilku zdaniach, że wybory do Parlamentu Europejskiego wygrała Platforma Obywatelska wraz ze swymi taboretami, wyprzedzając Prawo i sprawiedliwość o niecały punkt procentowy. Ale prawdziwy sukces odniosła Konfederacja z dwunastoma procentami. Natomiast lewica i Trzecia Droga dostały tęgie cięgi. A o publicznej agonii Korwina-Mikkego szkoda wspominać…
Tu przerwę wyborczy wątek, chociaż sukcesy francuskiej, włoskiej i niemieckiej prawicy warte są przynajmniej jeszcze kilku akapitów. Jednak, z szacunku dla hierarchii pryncypiów, sejsmograficzne uwagi w sprawie politycznego trzęsienia posad władzy nad Sekwaną, Tybrem i Szprewą, odkładam na potem. I uderzam w tony górnego C.
Krew na czołówkach wysycha szybko. I już nawet z gazetek ściennych zniknęły nagłówki informujące o zamordowaniu polskiego żołnierza, Mateusza Sitka przez bezlitosnego nachodźcę na granicy z Białorusią. Gasną także echa skandalicznej decyzji prokuratury o zatrzymaniu i skuciu kajdankami dwóch młodych wojskowych za strzelanie w trakcie odpierania ataku bandziorów Łukaszenki na umocnienia graniczne. Trudno o szczegóły, gdyż władze wciąż przemilczają dokładny przebieg incydentu.
Reasumując, Mateusz zginął, bo zapewne zgodnie z wytycznymi, nie sięgnął w momencie zagrożenia po broń. Dwaj jego koledzy żyją z piętnem podejrzanych, jak to bezrefleksyjnie określiła rzeczniczka prokuratury wojskowej(nie ręczę za precyzję cytatu), o narażenie zdrowia i życia wycofujących się przybyszów.
Często wini się za rozmaite nieszczęścia ślepy los. Prezentując krótką historię hańby kosmopolitycznych modernistów, spróbuję dowieść, że praprzyczyny tych opisanych wyżej i wielu podobnych zjawisk należy szukać w zdegenerowanej politycznie i aksjologicznie mentalności zemsty elyt III RP.
Zatem od początku. Powrót do władzy w 2015 roku Prawa i Sprawiedliwości spowodował szok egzystencjalny wysadzonych z siodła germanolubych kosmopolitów. I Grzegorz Schetyna rzucił buńczuczne hasło: ulica i zagranica, pobrzmiewające echem sentencji generała Franco o piątej kolumnie. Pośród wszystkich poczynań usiłujących destabilizować, często skutecznie, spokój społeczny, jeden kierunek ataku był szczególnie wredny i jak się okazuje, dzisiaj odbija się czkawką reżymowi Tuska.
Otóż twardogłowi propagandziści totalnej opozycji traktując z glana wszystko, co kojarzyło się z prawicową władzą, szczególnie zaciekle atakowali policję. Najprostszym sposobem postponowania stróżów porządku publicznego było uogólnianie incydentów. I tak generatory rzeczywistości urojonej z amerykańskim telebimem PO, stacją TVN 24 w awangardzie, prezentowały policjantów jako pajaców i nieudaczników sypiących confetti na eventach PiS i demolujących gmach Komendy Głównej z rusznicy.
Jeszcze podlejszą metodą zohydzania gliniarzy były podprogowe sugestie, że ta formacja przesycona jest degeneratami. Sporadyczne brutalne incydenty, od użycia pałki teleskopowej podczas proaborcyjnych demonstracji, przez złamanie ręki dziewczynie ogarniętej furią przy próbie wylegitymowania, po obezwładnienie paralizatorem zakończone śmiercią zatrzymanego na komisariacie, przedstawiano jako policyjną codzienność.
Tymczasem bezkarność motłochu aborcjonistek , w większości młodych bezrefleksyjnych kobiet, sięgała zenitu. Policjantów strzegących porządku w trakcie protestów nabuzowane damy lżyły i opluwały. A co bardziej krewkie zakapiorki wyraźnie łamiące prawo o zgromadzeniach i poniżające funkcjonariuszy na służbie, miały do dyspozycji tabuny kauzyperdów i usłużnych sędziów, wspierających piątą kolumnę ulicy i zagranicy.
Niemal każdy łobuz, wobec którego zwykle na komisariacie zastosowano przymus bezpośredni(rzucenie na glebę, pałka,paralizator), w kilku tragicznych przypadkach prowadzący pośrednio do poważnych obrażeń, a chyba dwakroć do śmierci zatrzymanego, urastał do rangi niewinności zmasakrowanej przez sadystów w mundurach.
O strzelaniu w trakcie akcji lepiej nie wspominać. Każde użycie broni palnej groziło i grozi nadal prokuratorskim śledztwem. Nic więc dziwnego, że policjanci z obawy przed złamaniem procedur, poprawnych politycznie, niekiedy aż do absurdu, opanowali umiejętność unikania ryzykownych interwencji. I trzymają się zasady: chcesz doczekać emerytury, nie wyciągaj klamki z kabury.
Sparaliżowawszy policję totalni zabrali się za armię. Najpierw potępili w czambuł pomysł utworzenia Wojsk Obrony Terytorialnej, zwłaszcza, że projektodawcą był Antoni Macierewicz, wiadomo, od urodzenia najpierw sowiecki, a potem ruski agent. Na dodatek, niczym prezent gwiazdkowy dla opozycji, pojawił się Bartłomiej M., mniejsza o nazwisko, pomyłka personalna ministra, postać z własnej inicjatywy stworzona do wykpiwania, zaś po obróbce przez manipulatorów, symbol degrengolady polskich sił zbrojnych.
Jednak dopiero okoliczności związane z agresją Rosji na Ukrainę zdetonowały, nieuświadamianą wówczas przez opozycję, paranoiczną reakcję elyt, która teraz okazuje się palbą we własne pięty, a nawet w kolana. Wściekłość opozycji wywołała zwłaszcza budowa muru na granicy z Białorusią. Pod zaporę ciągnęły gromady pożytecznych idiotów. Dla nawiedzonych naśladowców Matki Teresy i świętego Franciszka pomagających przenikającym na polską stronę nachodźcom, którzy błądzili po Puszczy Białowieskiej, grzęźli w bagnach, marzli w niedostępnych ostępach boru, przeciwnikami były służby porządkowe.
Jednak utarczki między nawiedzonymi wolontariuszami, a pragmatyczną strażą graniczną, którą przed opinią publiczną reprezentowała zrównoważona rzeczniczka, porucznik Anna Michalska, były jedynie rodzajem aktywnego skautingu. Tym bardziej, że wolontariusze mieli w istocie szlachetne intencje. Przez granicę nie przedzierali się przecież przybysze ze Szwajcarii czy Kanady, lecz ludzie uciekający od między, wojny, prześladowań i wszystkich plag ich świata. Co wszak nie zmieniało faktu, że stanowili broń w hybrydowej wojnie Łukaszenki.
Niestety pośród empatycznych aktywistów grasowali szemrani dokumentaliści przekazujący wypaczony, zmanipulowany obraz sytuacji. A ich donosy wspierał zwielokrotniany przez generatory rzeczywistości urojonej chór wujów i ciot zrekrutowany z salonowych autorytetów i wazeliniarskich celebrytów. Epitety miotane pod adresem wojska i pograniczników przez ludzi, których nazwiskami nie zamierzam zanieczyszczać tekstu, mogły szokować nawet alfonsów, sutenerów i grypsujących recydywistów.
Trudno się więc dziwić, że taka zmasowana nagonka zniechęcała do służby ojczyźnie, zwłaszcza rządzonej przez Pis. I wciąż podobno wzrasta liczba żołnierskich wniosków o przejście do rezerwy.
Zamierzałem zakończyć paradoksalną pointą, że po przejęciu władzy koalicja 13 grudnia, zjadając własny ogon, weszła w buty Prawa i Sprawiedliwości. Ale tak było do wyborów. I wkrótce okaże się czy brukselski establishment pozwoli swemu podręcznemu z nad Wisły na samodzielną politykę emigracyjną i dystansowanie się do zielonego ładu.
 
Sekator
 
Ps.

- A nasi ludzie dostali się do Parlamentu Europejskiego? - pyta mój komputer.
- Nasi ludzie nie startowali - wyjaśniam zdecydowanie Eustachemu.