Emily (lat 8) - zakładniczka terrorystów Hamasu

Rankiem 7 października moja córka Emily została porwana przez terrorystów Hamasu. Kiedy została porwana, miała osiem lat, a zaledwie kilka dni temu skończyła dziewięć. W tunelach Gazy, nie mając możliwości śledzenia upływu czasu, prawdopodobnie nawet nie wiedziała, że są jej urodziny.
Wiadomość o tym, że w ramach czterodniowego rozejmu może wkrótce zostać uwolnionych 50 zakładników Hamasu, dała mi promyk nadziei, ale także nowe mdłości w głębi żołądka. A co, jeśli Emily nie będzie wśród osób, które jej napastnicy zdecydują się odesłać do domu?

Tego ranka nasz kibuc został zaatakowany przez około 400 terrorystów. Widziałem, jak społeczność, którą razem zbudowaliśmy, płonęła, a całe rodziny, które zbudowały tam swoje domy, zostały wymordowane na moich oczach. Nie widziałem, jak Emily została zabrana, ale ktoś mnie poinformował, że ona, przyjaciółka, u której spała, a także matka dziewczynki, zostały wyprowadzone przez Hamas i odwiezione pick-upem z platformą.
Pod ciężkim ostrzałem zostałem eskortowany z kibucu wraz z kilkoma innymi ocalałymi i zabrany przez wojsko we względne bezpieczeństwo, nie mając pojęcia, gdzie jest Emily. Zawieziono nas do hotelu gdzieś w rejonie Morza Martwego. Ponura ironia tego faktu nie umknęła mi.

To historia, którą ciężko opowiedzieć, ale trzeba ją opowiedzieć. Powtórzę to tysiąc razy, jeśli pomoże to bezpiecznie sprowadzić moją córkę do domu.

Wiem, że każdy rodzic to mówi, ale Emily jest naprawdę kochającą, troskliwą córką, siostrą i przyjaciółką. Nie miała łatwego życia – jej matka zmarła na raka piersi, gdy była dzieckiem – ale nie pomyślałbyś o tym, rozmawiając z nią. Uwielbia śpiewać, tańczyć, występować. Potrafi robić koła od wozu i szpagaty – myślę, że jej przeznaczeniem jest zostać akrobatką, gdy dorośnie.
To drobnostką, ale jedyne, o czym mogę myśleć, to sposób, w jaki uspokaja się przed snem, pocierając moje ucho kciukiem i palcem wskazującym. Zrobiłaby to samo swojemu bratu, siostrze, a nawet psu – a potem po prostu zwinęłaby się w kłębek i odpłynęła. Zabawne, co pamiętasz w takich chwilach.

Jej brat i siostra – Natali (26 l.) i Aiden (29 l.) – bardzo silni przetrwali to wszystko. Na początku martwiłem się o Natali, że nie wytrzyma presji, ale zachowała się mądrze i z wdziękiem. Aiden był niesamowicie silny, radząc sobie z trudnymi pytaniami medialnymi jak profesjonalista. Kiedy przydarza ci się coś takiego, ludzie oczekują, że będziesz politykiem, dyplomatą i milionem innych rzeczy, a wszystko to w czasie, gdy przeżywasz najgorszy okres w swoim życiu. Spisali się lepiej, niż kiedykolwiek powinni.

Wiadomość, że Hamas zgodził się na uwolnienie ponad 50 zakładników, dała nam nadzieję, że Emily może być wśród nich. Miejmy nadzieję, że jej wiek i płeć będą miały pierwszeństwo przed rozpoczęciem wymian, ale nie możemy być tego pewni. Dopóki nie zobaczę niebieskich oczu Emily patrzących w moje, nie pozwolę sobie w nic uwierzyć. Będziemy kontynuować tę walkę, dopóki nie będziemy pewni.

W międzyczasie jestem głęboko zaniepokojony jej obecnym stanem i tym, jak wpłynie to na nią w dłuższej perspektywie. Jej zdrowie psychiczne i fizyczne stoi pod ciągłym znakiem zapytania i nawet jeśli jutro ją odzyskamy, do końca życia będziemy zmagać się że szkodami, które wyrządzono.
Faktem jest, że takich rodzin jak naszą są dziesiątki, które z zapartym tchem czekają na wieści, które mogłyby przynieść im ulgę lub załamanie. Powiedziałbym im: starajcie się zachować spokój, nawet jeśli wydaje się to niemożliwe. Usłyszysz tak wiele sprzecznych informacji, a jeśli wysłuchasz ich wszystkich, będziesz emocjonalnym wrakiem.

Mówią, że to nadzieja naprawdę umiera ostatnia, i to prawda. Na razie jedyne, co możemy zrobić, to czekać i mieć nadzieję, że pewnego dnia wkrótce będziemy mogli zapewnić Emily urodziny, których jej odmówiono.

ps.
Wczoraj terroryści z Hamasu uwolnili kilkanaście osób w tym kobiety i dzieci.Brak jednak informacji czy wśród uwolnionych jest Emily