Po wynalezieniu koła ludzie długo korzystali z jego dobrodziejstw. Długo też używali siły własnych mięśni. Zastosowanie pary, uwolniło człowieka od najcięższych wysiłków i siłę ludzkich mięśni zastąpiono napędem parowym. Potem przyszła epoka elektryczności i komputeryzacji – każda odpowiednio krótsza od poprzedniej. Wszystkie te okresy dotyczyły zewnętrznych sfer człowieka. Każdą też musieliśmy, w ten czy inny sposób, odcierpieć – ale taka jest cena postępu.
Jednak epoka nadchodzącej sztucznej inteligencji przekracza granicę, których wcześniej nie widzieliśmy ani nie wyznaczyliśmy. Wkracza bez naszego pozwolenia – niby jesteśmy konstruktorami, ale podświadomie czujemy, że maszynom bezpowrotnie oddajemy jakąś część swojej suwerenności. Epoka sztucznej inteligencji wkracza w wewnętrzne życie ludzkie i wykorzystuje właśnie tę jego cechę, którą człowiek ceni sobie najbardziej – inteligencję. Najgorsze jest jednak to, że będzie ona w pierwszej kolejności wykorzystana do zabijania ludzi, a dopiero potem, gdy zostanie utemperowana, zacznie służyć ratowaniu ludzkiego życia.
Inżynierowie w tym marszu nie mają zahamowań – idą wraz z postępem, bo taka jest ich rola. Humaniści natomiast mają inne zadania, muszą cywilizować ów postęp. I cywilizacja nie dotyczy w tym przypadku ogółu techniki i technologii. W obliczu takiego zagrożenia cywilizacyjnego zmienia jakby swój sens semantyczny i oznacza humanizację skutków postępu. Do takiej pracy potrzebni są już nie ogłupiali wygodami, utopią, nepotyzmem lub zwykłą naiwnością, humaniści, lecz „rasowi” i odpowiedzialni za losy świata ludzie. Właśnie tacy, jak na progu cywilizacji łacińskiej.
Wszyscy gdzieś pobłądziliśmy, źle zinterpretowaliśmy starą mądrość lub nie potrafiliśmy jej dostosować do europejskich warunków. A może największym naszym nieszczęściem okazało się odkrycie Ameryki i Indii, a więc kolonii – taki grzech pierworodny, który po kilku wiekach zaczyna przeradzać się w proces wypędzenie z europejskiego Raju?
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 5880
Nie zgadzam się z tym twierdzeniem. Rozkwit zabijania nastąpił w erze przemysłowej. Wcześniej wojaczką zajmowali się zawodowcy i zawodowcy się między sobą zabijali — czyli rycerze. Broń taka jak miecze czy łuki nie zabijała postronnych cywili. Era przemysłowa przyniosła ze sobą bardzo wyrafinowane maszyny do zabijania — artylerię, czołgi, rakiety. To spowodowało, że wojna wywołuje wielokroć więcej strat w ludności cywilnej i mieniu prywatnym, niż wśród zawodowców. Era przemysłowa wywołała dwie wojny światowe — najbardziej krwawe potyczki w dziejach świata.
Era informatyczna, w której dominuje sztuczna inteligencja, zmienia te proporcje. Widać to w obecnej wojnie na Ukrainie. Rosja ma prymitywną artylerię i wali gdzie popadnie, niszcząc domy i mordując cywili, a Ukraińcy dysponują lepszą, nowoczesną bronią amerykańską potrafią celniej strzelać, minimalizując straty w ludności cywilnej. Sztuczna inteligencja ma tu zastosowanie — np. do analizy zdjęć satelitarnych, dzięki czemu można wykryć centra logistyczne ruskiej armii.
A ogólnie rozwój technologii informacyjnych powoduje zwiększenie wydajności pracy, a to służy bardziej pokojowi niż wojnie, bo po prostu wojny, a zatem państwa stosujące terror, się już nie opłacają. Więc sztuczna inteligencja służy życiu, służy ratowaniu go, a nie śmierci i zabijaniu.
Nie. Będzie miła i przyjazna: https://niepoprawni.pl/blog/gps65/sztuczna-inteligencja-bedzie-mila-i-przyjazna
No nie. Krzyżacy w swojej drodze do zbawienia wiecznego, zabijali nie tylko polskich i litewskich rycerzy, ale także Prusaków czy Jaćwingów, których bezlitośnie łupili i grabili.
Jest Pan zapewne jeszcze młodym człowiekiem i wierzy w to, co mówią z TV. Każdy wynalazek, który daje przewagę i może posłużyć wytworzeniu przewagi jest w pierwszej kolejności wykorzystywany przez wojsko. Ale ma Pan rację, że "rozkwit zabijania nastąpił w erze przemysłowej".
Wojna Rosji z Ukrainą przeczy pańskiej tezie. Tam Rosjanie celowo strzelają w cywilne obiekty, aby siać terror.
Może i ma Pan rację. Nie powinienem tak napisać. Przepraszam.
A co Pan powie na bombę atomową, wodorową itd. Czy one też usiłują trafiać w cel? W każdej wojnie nie chodzi o trafianie, lecz o jak największe wyniszczenie przeciwnika. Polska jest dobrym przykładem. Największą klęską, jaka nas spotkała, jest wycięcie tradycyjnej polskiej inteligencji. Klęska jest aż tak wielka, że współcześni Polacy nie zauważają tego faktu. Po prostu! W Polski świat, kształtowany od 1000 lat, weszła komuna i dokonała takiego spustoszenia, że dziś nie wiemy już kim jesteśmy.
Epoka sztucznej inteligencji będzie w związku z tym błyskawiczna? Raczej kolanem przepchnięta błyskawicznie z powodu zagrożenia dla łańcucha dostaw. Że maszynom bezpowrotnie oddamy jakąś część swojej suwerenności? Maszyny mają duszę, konstruktora nie humanisty, to nadzieja. Tutaj obok było coś o tym u Izabeli. Zasadnicze pytanie brzmi inaczej; czy patriotyzm gospodarczy to fanaberia czy konieczność? Czy dostrzega kto brak różnic między gruszkami na wierzbie i gruszkami na leszczynie? Może element wspólny niewytłumaczalne tradycje kilkumilionowego bezrobocia? Kto by tam pamiętał, kto i czyim jest bachorem i powinien zostać za drzwiami?
Wczoraj zaczalem oglądac Blade Runner 2049 na HBO. Każdy z nas pewnie oglądał klasyczny Blade Runner w reżyserii Ridleya Scotta. AI czy roboty, to odwzorowanie naszych ludzkich pragnień, emocji. Nie dokończyłem ogladania BR 2049, ale z pewnościa obejrzę. Niezły film, ale poźna pora mnie zmogła :-)
Ciekawy zdania: "Maszyny mają duszę, konstruktora nie humanisty, to nadzieja".
"Zasadnicze pytanie brzmi inaczej; czy patriotyzm gospodarczy to fanaberia czy konieczność?" Moim zdaniem patriotyzm gospodarczy to zdrowy rozsądek.
Przepraszam, że odpowiedź wspólna i tak późno, właśnie wróciłem:)
Zdecydowanie zdrowy rozsądek podpowiada patriotyzm gospodarczy a termin konieczność jest niezbędny i dopingujący. Konieczność, bo wysokie technologie gwarantują profity, wymuszają potrzebę kontynuacji nauki, budowy zespołów, determinacji w działaniu, czyli ostatecznie gwarantują rozwój, bo coś w nas zostać musi nawet w przypadku braku sukcesu.
Przyziemnie o duszy maszyny.
Łatwość diagnostyki i naprawy w jakimś stopniu potwierdza duszę maszyny, choć nie wszystkie tę duszę mają to jednak są takie i tego doświadczyłem, gdzie konstrukcja prowadzi do pomyślnej, szybkiej diagnostyki. Gdy połączyć statystyki, doświadczenie i konkretną dawkę intuicji, to jednak wkład duszy daje zawsze szansę udoskonalenia maszyny.
Często nie zgadzam się z autorami wpisów, zdecydowanie przyjazną zaczepnością, tak u naszej Izabeli, gdy słusznie zrównała z glebą po żal się … totalnych humanistów, powinienem jedynie przyklasnąć. Myślę, że wystarczy otrzeć się o nowe technologie i urządzenia, zetknąć z ludźmi tworzącymi zespoły technologiczne (oczywiście nie można terminu uogólniać), by przekonać się, że konstruktorskie towarzystwo choć bez krawata jest mniej agresywne, a że zadufane w sobie to raczej mit :) Nie oglądałem filmu Ridleya Scotta:(a Blade Runner 2049 to już kosmos czasowy. Chętnie jednak przeczytam opinię i znajdę chwilę, choć leży prasa z minionego tygodnia, to padam z reguły przy piątej stronie:-)
Pisze Pan ciekawe rzeczy. Znałem takich inżynierów, którzy twierdzili, że maszyna też może mieć duszę. Dopytywałem, bo rzecz niezwykle ciekawa, ale jakoś nie mogli mnie przekonać. Myślę, że zabrakło odpowiednich słów. Nie jestem konstruktorem, ani inżynierem, jestem humanistą (i zgadzam się z p. Izą). Zrobiłem dwa większe wywiady z profesorami inżynierami z Warszawy z zamiarem napisania książki. Niestety, nie pozwolono mi tej pracy dokończyć. Idea brzmiała: skoro humaniści stracili swój etos, trzeba ratować inżynierski.
Ciekawe jest to, że łączy Pan duszę maszyny z diagnostyką. Gdyby mógł Pan to szerzej opisać?
Jeżeli towarzystwo nas nie zje, to w najlepszym przypadku wyśmieje. Choć nie jest prawdą, że większość jest na etapie propagandy cukru.
Konstruktorski etos nie istnieje medianie, coś tam wrzuca się z wynalazczej historii i to byłoby na tyle. Wystarczyć musi maluczkim jak my, że cześć wielkich chwilami mijała szkołę. Zastanawiałem się też, jak nie zbyć pytania lakoniczną wrzutką, bo zjawisko jest delikatne, a jeżeli do uchwycenia to jak szerzej opisać? Jak bez odrobiny magi wykonać techniczną profesję? Sama diagnostyka usterek w kolejnych, nowych generacjach urządzeń jest niby banalna, wystarczy korzystać z konstruktorskich wyjaśnień zawartych w kodach błędów. Skoro tak to dlaczego serwisy autoryzowane są pełne ofert zatrudnienia. Co jeżeli konstruktor sam nie uniknął będów? Totalna część serwisantów uważa za niedopuszczalne poprawianie konstruktorów. Tu jest miejsce na magię; statystykę, intuicję, dostęp do historii zmian konstrukcji i wiarę. Sam uważam po kolejnej podobnej usterce czy zatrzymaniu poprawienie konstruktora za nieodzowne. Sztuką jest minimalna zmiana z maksymalnym efektem wynikająca z szacunku dla konstruktora. Oczywiście mowa o TOP generacji urządzeń. Oczywiście po drodze jest do wykonania dokumentacja zmian. Tą obolałą lewą ręką za pisanie raz jedną innym razem drugą. Żalu nie mam, bo prawą ręką też można pisać, ale dla lewej zostawiam rysunek techniczny i szkicowanie. Pozostałe czynności manualne dzięki mojej nauczycielce;) -lewa ręka znowu nie tak mocno bolała.
W PRL bano się wyśmiania. Dziś do wyśmiania jest tyle tematów (np. ufo, reinkarnacja, astrologia itd), że nie ma się czym przejmować, chyba, że wypowiada się bzdury. Na poprawianiu konstruktora/myśliciela opiera się cały postęp. Czymże byłby dojrzały uczeń, gdyby nie zaczynał poprawiać lub nawet krytykować swojego mistrza? Przy czym krytyka nie jest wyśmiewaniem, czy dyskwalifikacją, to element postępu i dowód na myślenie. Tylko dzisiaj tak się ją rozumie.
Zastanowiła mnie u Pana stawianie diagnostyki, jako teleskopu do wglądu boskich tajemnic. No, ale po przeczytaniu, nie dowiedziałem się niczego. Więcej powiedział mi kiedyś właściciel Harley'a. Proszę sobie wyobrazić, że mówił, jak ksiądz. Może Pan spróbuje raz jeszcze?
Pozdrawiam