Pisowski teflon i zaprzaństwo elyt III RP

Elyty III RP zżera frustracja. W histerię popadają zwłaszcza zagończycy wolnych mediów. Dotychczas zwykłem dodawać: tak zwanych, lub zaznaczać, że żartuję. Ale od tego momentu będę traktować ów oksymoron jak nazwę własną, rodzaj idiomu typu pierwszy lepszy, który oznacza, że ani pierwszy, ani lepszy.
Otóż wolne media trawi biała gorączka powodowana teflonowatością Prawa i Sprawiedliwości. Zdeterminowani funkcjonariusze
i funkcjonariuszki, czyli używając progresywnej formy równoczłowieczej, funkcjonariuszostwo propagandy medialnej dwoi się i troi czy wręcz czworzy i pięciorzy, bezlitośnie demaskując wszelkie szalbierstwa, przekręty, niegodziwości, skandale i afery autorytarnej, skorumpowanej władzy i nic, a w każdym razie niewiele. PiS nadal wyraźnie lideruje w sondażach.
Wprawdzie zdesperowane redaktorstwo pociesza się, że zjednoczona prawica nie może przebić szklanego sufitu czterdziestu procent poparcia, w czym nie pomaga nawet wojna u naszych granic, lecz mizerna to pociecha, bo per saldo władza nie pęka. I psu na budę zdaje się demaskatorska nawałnica generatorów rzeczywistości urojonej. W łeb bierze groteskowa ekspresja antypisowskiej publicystyki wzorowanej na kabaretowej chałturze. Zawodzą nadzieje na upadek reżymu z powodu pandemii, potwornej drożyzny i monstrualnej inflacji… I tylko co bardziej zawzięci, zadufani w swym chciejstwie przekonują, że kropla drąży skałę.
O, właśnie, kropla! Tymczasem geszefciarze pichcący w kantorku na zapleczu całą prawdę całą dobę, ignorują starą zasadę dotyczącą wszelkich poczynań, że co za dużo, to niezdrowo. Ignorują, bo nie sądzę, by jej nie znali. Ba, jestem niemal pewien, że mimo wszelkich ułomności nachalnego nadmiaru, ten modus operandi uważają za jedyny w miarę skuteczny. Dostrzegam w tych wysiłkach przenicowaną metodę zagłaskiwania kota na śmierć. I tak aż do usr… śmierci, bynajmniej nie kota.
Bo, by, ba, bynajmniej… Muszę kiedyś wykorzystać bardziej szlagwortowo taką zbitkę partykuł.
Jednak nim drwiną ze sromoty propagandowych frontowców nasycę swe niskie instynkty paszkwilanta, poświęcę kilka zdań całkiem serio
o własnej sromocie. Nic to, że totalni z ledwie skrywaną satysfakcją chwalą słuszność wyroków unijnych trybunałów prawem kaduka blokujących finansowe wsparcie dla polski. Pal sześć, że negują jak leci wszystkie poczynania władzy. Tniutniać, że obśmiewają takie strategiczne inwestycje jak przekop mierzei wiślanej czy budowa portu lotniczego między Warszawą a Łodzią. Chrzanić, że uważają za nielegalne takie filary demokracji jak Trybunał Konstytucyjny, Sąd Najwyższy, Krajową Radę Sądownictwa, prezesa NBP,a w porywach również prezydenta. Taką erupcję pogardy antycypował już przed laty Jan Pietrzak śpiewając: “nielegalne kwiaty, zakazany krzyż… Nielegalny naród, zakazana Polska…”
Wszak nawet w bezpardonowej nawalance zwaśnionych politycznie, ideologicznie i aksjologicznie plemion, istnieje nieprzekraczalna granica zaprzaństwa. Wytycza ją polska racja stanu. Tymczasem już wstępne przymiarki naszego rządu w sprawie uzyskania od Niemiec zadośćuczynienia za straty, jakie poniosła Rzeczpospolita w wyniku hitlerowskiej agresji i okupacji, wywołują nerwowe, żeby nie napisać wściekłe reakcje totalnej opozycji. Czego ci popaprańcy z Nowogrodzkiej chcą od demokratycznego, miłującego pokój państwa? Przecież już w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku władze PRL zrzekły się reparacji od RFN, zwanej wówczas NRF. Ale w praktyce i tak Polska uzyskała wiele, poszerzając kosztem Niemiec swoje terytorium aż po Odrę i Nysę, ze Szczecinem, Wrocławiem i Gdańskiem. Narażanie dobrosąsiedzkich stosunków z naszym zachodnim partnerem w imię utopijnych żądań to skrajne szaleństwo. Tym bardziej, że taka bezmyślna akcja może sprowokować destrukcyjną dla mieszkańców tzw. Ziem odzyskanych reakcję. Ot, choćby potomkowie pruskich junkrów, przesiedleni, wróć, wypędzeni ze swych majątków, mogą teraz, powołując się na niezbywalne prawo własności obowiązujące w UE, żądać zwrotu swej ojcowizny. Zresztą precedensy już istnieją.
Główkując co kieruje głosicielami takich kosmopolitycznych poglądów, wykoncypowałem dwie hipotezy. Wedle pierwszej, uważają się oni zapewne za światłych, nowoczesnych Europejczyków, obywateli wspólnoty gardzących stęchłym nacjonalizmem. I stanowią progresywną wersję zniewolonych umysłów.
Druga, równie prawdopodobna, choć bardziej szmondacka zakłada, że niemieckolubość modzi alibi dla Donalda Tuska, który politykę Platformy opierał na niemieckim protektoracie, a swoją karierę na byciu podręcznym Angeli Merkel. I gdy nagle(?) okazało się, że elyty III RP stawiały na ochwaconego konia, należało go przynajmniej na chybcika wyglansować zgrzebłem.
Ale waląc prosto z mostu, taką skundloną postawę wobec naszych narodowych racji mogą prezentować tylko pożyteczni idioci albo agenci wpływu, mentalni spóźnieni folksdojcze.
I żeby nie kończyć tak ponurym wnioskiem. Robert Lewandowski przeprowadza się z Niemiec do Hiszpanii, wróć, do Katalonii. Będzie graczem FC Barcelony.
 
Sekator
 
Ps.

- Szkoda, że nie Legii Warszawa - mruczy mój komputer.
- Czasy przywiązania do barw klubowych zarówno w sporcie, jak i w polityce, dawno minęły - perswaduję Eustachemu. - Zresztą chyba nigdy nie istniały - dodaję z westchnieniem.