Wolny stolec, czyli dyzenteria wolnych mediów

Dziękując za gastryczną inspirację weterance frontu propagandowego, która swe przesłuchania w telebimie PO rozpoczyna od słów: witam w wolnych mediach, sparafrazuję fraszkę Sztaudyngera pasującą jak ulał do tematu moich wypocin. “Spytałem platformersa o zaciekłych licach czy Osram to żarówka, herb czy obietnica.” Nie kryję bowiem, że tzw. wolne media kojarzą mi się z wolnym stolcem. Dla jasności, Osram to niemiecka firma produkująca oświetlenie.
Co gorsza(?) przypuszczam, że dyzenteryjnym mediom, gdyby nawet chciały wziąć na wstrzymanie, nie pomógłby żaden stoperan, bo ich biegunka osiągnęła stan erupcji Wezuwiusza unicestwiającego Pompeje. Pośród wielu przyczyn tej choroby demolującej zwieracze generatorów rzeczywistości urojonej, najbardziej destrukcyjne są dwie: obmyślanie ordynku, w którym opozycja powinna wyruszyć na wybory parlamentarne
i wściekłość na spolegliwość Komisji Europejskiej wobec polskiego KPO, podsycana jeremiadami na temat niszczenia praworządności.
Ku mej uciesze dylemat: hajda na PiS razem czy osobno, świetnie wpisuje się w trawienne klimaty, gdyż samozwańczy boss opozycji, Donald Tusk, nakazał już z całą determinacją: kupą, mości panowie! Dodam od razu, że bardziej uładzona wersja: razem, młodzi przyjaciele, nie wchodzi w grę, bo, nomen omen, razem nie zamierza się blatować, a lista niechętnych jest dłuższa. Trwa więc dyzenteria perswazyjna. Proletariusze, wróć, progresorzy wszystkich barw, łączcie się, bo mało nas, oj mało, do kręcenia lodów.
Znacznie groźniejszą i bezgranicznie odrażającą formą, uczciwszy uszy, sraczki medialnej, jest podjudzanie brukselskich elyt przeciw Polsce. Fakt, że takiej na przykład massy tabulette parlamentu europejskiego nie trzeba specjalnie zachęcać gadzimi podszeptami do biegunki rezolucyjnej usiłującej zablokować fundusze unijne dla naszego kraju. Ale z Komisją Europejską idzie naszym zaprzańcom nieco gorzej. Z miedzianymi czoły, mając usta pełne frazesów o interesie narodowym, wznoszą modły, szukam adresata, powiedzmy do latającego potwora spaghetti: skuś baba na dziada, czyli nie dawajcie szmalu pisowskiej klice, bo z pełną kiesą szybciej upora się z kłopotami i znów wygra wybory.
Przyznam, że wsłuchując się i wczytując w opozycyjne dywagacje podszyte ledwie skrywaną nadzieją na brukselskie ultimatum: albo Tuleya albo szmal, z lekkim niepokojem czekam na czwartkową wizytę w Warszawie Ursuli von der Leyen. A może wcale nie przyleci? A nawet jeśli przyleci, to jej misja skończy się fiaskiem? I z akceptacji KPO wyjdą nici? Tfu! Zgiń, przepadnij maro zwątpienia!
Gwoli ścisłości istnieje jeszcze trzecia przyczyna gwałtownej defekacji propagandowej. Ale permanentne groźby pod adresem zjednoczonej prawicy, z kazamatami w tle, miotane od początku jej rządów, już tak się zbanalizowały, że za komentarz wystarcza stare powiedzonko: nie strasz, nie strasz, bo się…, czyli śniło się propagandziście, że go czyści, obudził się i rzeczywiście.
W jednym wszak przyznaję rację wolnym mediom. Ten hasztag akcentując ich wolność milcząco potwierdza, że mają, określając eufemistycznie, gdzieś takie przymioty jak rzetelność, etyka zawodowa, obiektywizm, prawda i szacunek dla odbiorców, zwłaszcza nie podzielających ich aksjologii. Są po prostu wolne, zatem hulaj dusza, piekła nie ma!
 
Sekator
 
Ps.

- A ty sądzisz, że piekło istnieje - pyta mój komputer.
- Ktoś powiedział, że piekło jest w nas, mój Eustachy - szpanuję na znawcę filozofii.