Wśród serdecznych przyjaciół…

W swoim życiu zajmowałem się różnymi problemami: Śląskiem, mniejszościami narodowymi, ziemiami odzyskanymi, geopolityką i jeszcze kilkoma problemami – wszystko w kontekście kulturowym. Ten wielotematyczny mariaż pozwala mi nieco inaczej spojrzeć na to, co dziś zaczyna się dziać na świecie, a także nieco inaczej zdefiniować nasze szanse i zagrożenia, które w sposób bezwzględny wyłażą jak rosówki po deszczu. W tym kontekście chciałbym postawić kilka zasadniczych pytań, które zobrazują nasze przygotowanie do czasów, które niechybnie nadchodzą. I nie jest to kwestia poszczególnych rządów, lecz nasz wszystkich. To, co bowiem dzieje się na granicy z Białorusią jest zaledwie przyczynkiem do tego, co nastąpi później. Pytania:

- Czy aktualny stan umysłu dużej części Polaków umożliwia zorganizowaną obronę państwa?

- Czy Polska już nie jest podzielona na kilka części, których liderzy prą do podziału władzy po oczekiwanym upadku państwa?

- Czy polskie wojsko ma zaplecze moralne we własnym narodzie? Ilu z nas potrafi strzelać, jaki procent zdrowych mężczyzn nie ulęknie się i stanie do obrony, a jaki po prostu ucieknie?

- Czy społeczeństwo i wojsko wiedzą czego mają bronić?

- Pojednanie niemiecko-polskie okazało się fikcją. Czy neutralizacja Polski nie włączy drugiego życia dawnemu sojuszowi Hitler – Stalin i nie sprowokuje kolejnej wojny o dominację? Te dwa państwa nadal są nieobliczalne.

- Czy jesteśmy w stanie zracjonalizować swoją politykę zagraniczną? Przed przystąpieniem do UE z taką determinacją zabiegaliśmy o członkostwo w niej, a dzisiaj po zakończeniu budowy drugiej nitki rurociągu zaczyna to wszystko tracić sens, bo ponownie znaleźliśmy się pomiędzy interesami Rosji i Niemiec – tak jakby Unia nagle przestała być europejską. Nie inaczej jest z NATO, bo zanim rozwój sytuacji dosięgnie słynnego punktu 5, możemy, będąc w UE, nagle znaleźć się na granicy mocno wzmocnionej Rosji lub w zasięgu nowego tworu niemiecko-rosyjskiego. Obawy te podsyca niepewność obecności Amerykanów w Polsce i amerykańskiej broni nuklearnej w Europie.

- Czy jesteśmy w stanie zrozumieć, że kolejny raz nie możemy na nikogo liczyć oraz że tych których mamy zasłaniać swoim ciałem mają nas głęboko gdzieś? Że świat się bez nas obędzie a Polska jest potrzebna Polakom i nikomu więcej; że trzeba wreszcie skończyć z dyrdymałami typu: Polska nie może walczyć na dwa fronty jednocześnie. Oczywiście, że nie może, bo leży pomiędzy dwoma mocarstwami regionalnymi. Ale według najwybitniejszego znawcy międzynarodowego położenia Polski Szymona Askenazego Tylko zupełnie naiwni mogą sądzić, że Polska może toczyć wojnę inaczej, niż na dwa fronty. Dotyczyło to wprawdzie XVIII I XIX w., ale po zakończeniu budowy Nort Stream 2, koszmar wrócił. Wojny toczyć nie będziemy, ale tworząc plany obronne musimy mieć tego świadomość. Ani powojenna szkoła, historia, publicystyka, ani politycy nie informują społeczeństwa o prawdziwym położeniu Polski i stanie państwa. W społecznej dyskusji publicznej dominują dotacje i gminne myślenie – a więc świadomość wirtualnej rzeczywistości.

- Czy jesteśmy w stanie przezwyciężyć słabość posolidarnościowego państwa? Słabość generują: 1. feudalizacja stosunków w administracji państwowej i w dużej części krajowych przedsiębiorstw, 2. pańszczyźniany sposób myślenia nie tylko pracowników, ale również współczesnych elit w stosunku do zwierzchności. 3. myślenie tzw. peerelem, a więc zamkniętą powojenną przestrzenią. Wstąpiliśmy do UE i nawet nikomu do głowy nie przyszło zrobienie bilansu zysków i strat. Wszelkie uwagi w tym względzie były po prostu zakrzykiwane. Podobnie jest z bilansem strat wojennych, jakie poniosła Polska. Problem traktowany jest politycznie i okazjonalnie. Taki stan politycznej i naukowej świadomości przenosi się świadomość obywateli i ich stosunek do państwa… i o paradoksie – do Polski, jako całości. Komuniści za pomocą krzywdy, walczyli z tradycyjną polską inteligencją. Inteligencję zniszczono, ale krzywda zaczęła żyć swoim nowym życiem i dziś przybiera karykaturalne kształty, w których czas miesza się z przeszłością i logiką – za wszystko winna jest Polska, i nie ważne, że ma ona 1000 lat, ważne, że jest winna. Nie rozumiemy czym jest wolność i czym niepodległość. Nie zdajemy sobie sprawy, że taką postawę wdrukowywano nam przez 70 lat. Jeżeli tej negatywnej identyfikacji nie zwalczymy w sobie, inni pokażą nam gdzie jest miejsce dla takiej świadomości.

Powyższej wyliczanki nie napisałem w złej wierze; nikogo nie krytykuje, ale w obliczu formowania się nowych światowych bloków politycznych, musimy przystąpić do konsolidacji nie tylko własnych postaw, ale także i myśli. Musimy włączyć zbiorowe myślenie, takie samo, jak w II RP i podczas II wojny. Dobrze, że toczy się dyskusja, że pojawili się ludzie, którzy zajmują wyraźne stanowiska, ale to wszystko nie może jak zwykle skończyć się na gadaniu, bo jak pisze Krasicki: wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.