Zmęczenie końca roku źle wróży na przyszłość

Mam dość polityki i polityków. Mam powyżej dziurek w nosie posłów, posłanek i całego parlamentu. Mam dość mediów i medialnych nawalanek. Mam dość sędziów, ulicy i zagranicy. Przyznaję, jestem zmęczona - beznadzieją publicznej dyskusji, ba, nawet nie dyskusji, ale wymiany monologów-ciosów, które mają zabić politycznego przeciwnika, zniszczyć go, pogruchotać, złamać, ośmieszyć, poniżyć (właściwe wybierz), bez względu na jakąkolwiek prawdę i przyzwoitość.

I mam tego ze wszech miar dość. I tym gorzej dla mnie, bo wiem, że dzieją się rzeczy ważne, że decyduje się przyszłość Polski, a ja jestem poziomem wszelkiej debaty w Polsce potwornie zmęczona. I co gorsza, nie tylko ja.

Ostatnio miałam okazję porozmawiać w różnych okolicznościach z kilkoma osobami. Co prawda kilka, to nie wszyscy, ale te osoby są dość reprezentatywne dla swoich środowisk i wyraziły podobny stan ducha - zmęczenie. Ale nie takie fizyczne, które po odpoczynku i wyspaniu się zwykle mija, ale zmęczenie emocjonalne, które przechodząc przez fazę irytacji, ostatecznie przekształca się w obojętność.

Mówiąc trywialnie, te osoby wyrażały wręcz pogląd - niech się dzieje, co chce, byle poza nami, byle mieć święty spokój.

A to źle wróży na przyszłość. Nawet bardzo źle.

Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że w takim stanie człowiek wycofuje się z życia publicznego - z wszystkimi tego konsekwencjami. Nie docieka już, kto ma rację, jest podatny na łatwą, ale fałszywą argumentację, odpuszcza obronę swoich poglądów, a nawet przestaje je ujawniać lub wręcz sam o nich "zapomina", wreszcie nie idzie na wybory, a jeśli idzie, to zakreśla co bądź (tak, są takie osoby!). Zniechęcony, zmęczony i wycofany człowiek nie stanie też w obronie słusznej sprawy. Bo jest już emocjonalnie jałowy.

Przyznaję, że pierwsze symptomy tego uczuciowego wyprania widzę też u siebie. I bardzo mnie to martwi. Bo nadal chcę Polski prawej, sprawiedliwej, biało-czerwonej, pełnej wiary, wspólnotowej, samodzielnej, wolnej, niezależnej, bogatej i przyjaznej dla swoich obywateli. Chcę, ale jakbym stała się w tym chceniu jakaś taka letnia. I wielu innych także stało się letnimi.

A przecież zło nie śpi.

A przecież rok 2020 zapowiada się jako trudny, wymagający nie tylko czujności, ale odważnego działania, by zło odeprzeć.

Czy znajdę w sobie siłę, skoro mam tak bardzo dość?

Czy my, którzy chcemy Polskie prawej, sprawiedliwej, biało-czerwonej itd. tę siłę, by o nią zawalczyć, w Nowym Roku 2020 w sobie znajdziemy?

Przyznaję, że nie wiem i przyznaję, że wątpię. Albowiem nakładają się na siebie dwa zjawiska, które moim zdaniem osłabiają wolę walki z neomarksistowskimi ideologiami XXI w., które zagrażają Polsce, oraz walki o gruntowne reformy, wyrywające z korzeniami postkomunę. Mianowicie poprawa sytuacji ekonomicznej w Polsce i właśnie to zmęczenie wielu ludzi polityką, prowadzącą do wspomnianej obojętności. Bo, jak to powiedział o ekonomii i polityce jeden z moich rozmówców - "Bo skoro nie jest źle, to po co babrać się w g...nie? Niech będzie, jak jest". 

Problem jednak w tym, że odpuszczając sobie walkę o Polskę, oddajemy ją.

Mam dość, ale jednak nie aż tak, aby zaprzepaścić Polskę prawą, sprawiedliwą, biało-czerwoną, wolną, niezależną..., czyli po prostu, naszą, polską.

___________________________________________

Dla zmiany klimatu w tym międzyświątecznym czasie zapraszam Cię na mój blog osobisty, gdzie dla równowagi praktycznie nie piszę o polityce, ale o podróżach, książkach, zdrowiu, tworzeniu i Po PROSTU o życiu. Bo życie jest podróżą, życie jest opowieścią.

Z najnowszych tekstów na blogu PO PROSTU szczególnie polecam:
1) Pustynia Wadi Rum: cisza, zamknięcie, bezczas
2) Mielno po sezonie i duch peerelu
3) Wypisz się z chorób - wypróbuj pisanie ekspresywne
4) Walczymy, lecz życie to nie pole bitwy, lecz droga