BRON POST-KOMUNY: NIENAWISC

BROŃ  POST-KOMUNY: NIENAWIŚĆ  -   komuniści ( ponoć „byli” czyli „ex”)  zaczęli używać jej po roku 1989 w celu zwalczania krytyków okrągłego stołu i tych wszystkich „oszołomów”, którym nie podobała się polityka grubej kreski, narzucona przez rząd Mazowieckiego. Naturalnym forum propagandowym owej „nienawiści” wobec komunistów, przypisywanej Polakom po 1989, było środowisko „Gazety Wyborczej”, a Adam Michnik grzmiał tubalnie, że istnieje jakiś „jaskiniowy antykomunizm” czy „zoologiczna nienawiść” do ludzi uwikłanych w peerelowski reżim. A on sam wolałby w imię pojednania osądzić winnych np. śmierci górników w kopalni „Wujek”, ale kary im darować (!?). Taką fikcję wymiaru sprawiedliwości proponował Michnik na tle swych umizgów do Jaruzelskiego, Kiszczaka, Kwaśniewskiego i Urbana. Z generałem od WRON-y wypił nawet bruderszaft ( z Urbanem dawno byli na ty ), a nieskończoną sympatię do Jaruzelskiego odzwierciedla słynny okrzyk Michnika w programie telewizyjnym: „Odpieprzcie się od generała!”. Ten okrzyk pamiętają miliony Polaków, lecz przypomnieć go warto dla ilustracji ogromnego afektu do zwierzchnika Wron ( czy „wrono-zbirów” jak pisał pewien satyryk ). Okrzyk ten zapoczątkował też degradację i schamienie języka politycznych debat w tzw. III RP. A na łamach „Gazety Wyborczej” Michnik ze stajnią swych redaktorów eksponował Polskę najczęściej w ujemnym świetle, tak jakby naród polski był wrogiem numer jeden tejże redakcji. Jednocześnie przedstawicieli byłego reżimu darzył uczuciem serdecznym i braterskim zrozumieniem. Kumplował się z Kiszczakiem i generałem od wronich epoletów, a z Urbanem popijał często „harcerzyki”, tj. wódeczkę z grapefruitem. Natomiast naród polski oczerniał przy lada okazji, przypisując mu antysemityzm, ciemnotę, klerykalizm czy szowinizm. W r. 1994 ( w 50-lecie Powstania Warszawskiego ) opublikował serię absurdalnych artykułów głoszących, że jednym z celów powstania było... dobijanie resztek Żydów! Potem red. Cichy przepraszał powstańców za to pomówienie, lecz gazeta poszła w świat. „GW” – gejzer nienawiści wobec Polski – stała się też gazetą broniącą peerelowskich przeżytków w III RP, a miała być przecież trybuną antykomunistycznej opozycji. Michnik przekręcał najbardziej oczywiste fakty, np. jego zdaniem „nie można było dorosłemu społeczeństwu opowiadać, że ono żyło pod sowiecką okupacją”. A wszyscy wiedzą, że po roku 1945 wraz z Armią Czerwoną wtargnęło do nas nowe zniewolenie. Mówił o tym i Jan Paweł II do młodzieży ( 2 czerwca 1997 ).  W tyglu „GW” w różny sposób prażono odmiany tej nienawiści,  przypisując ją nawet Polakom pragnącym pozbyć się peerelowskiej nomenklatury, co miało miejsce w roku 1992, kiedy projekt lustracji zagroził dominacji post-komuny i układ przystąpił do kontrakcji w feralną noc czerwcową. Wielką propagandową rolę odegrała oczywiście gazeta Michnika, a na jej łamach ukazał się przewrotny i krańcowo tendencyjny wiersz Wisławy Szymborskiej właśnie pod tytułem „Nienawiść”:
                                     Spójrzcie jak wciąż sprawna,
                                      jak dobrze się trzyma
                                       w naszym stuleciu nienawiść...( itd)
Patriotom takim jak Macierewicz, Olszewski et consortes, którzy z miłości do Polski dążyli do oczyszczenia państwa z tylko 66 agentów, przypisano...nienawiść! Ale czego można było spodziewać się po noblistce ( układ załatwił jej Nobla na złość Herbertowi) , która kiedyś pisała wiersze w hołdzie czerwonoarmiejcom, wodzom rewolucji ( Lenina nazwała „nowego człowieczeństwa Adamem”!), a po śmierci Stalina opłakała go w służalczych rymach ( „Czy to ranek za oknami, mroźna skra/ tak oślepia, że dokoła patrzę łzami ? /... Jaki rozkaz przekazuje nam/ na sztandarach rewolucji profil czwarty ? Wzmocnić warty u wszystkich bram...” ) – i tym podobne dyrdymały, co nie przeszkadzało Michnikowi nazywać Szymborską ...Wielką Damą Polskiej Literatury! W rzeczywistości była  Wielką Ladacznicą Obcej Ideologii, i niczym więcej. Dopiero później stworzyła utwory o wymiarze uniwersalnym, sporo nawet udanych, ale ustępujących przesłaniu twórczości Herberta.
    Prekursorem  odwracania sensu słów i szermierzem „nienawiści” był już Jerzy Urban, który oskarżał „Solidarność” i ks. Jerzego Popiełuszko o...język nienawiści! Urban rzucił podwaliny pod ten „przemysł” nienawiści i pogardy wobec patriotów. Potem i  Donald Tusk popisał się nienawiścią do Polski, gdy w roku 1987 ( patrz miesięcznik „Znak” nr.11-12) pisał, że „polskość to nienormalność” i tym podobne inwektywy formułował, co przypomniałem  w tym miejscu we wpisie „Od Magdalenki do Tuska” ( 13-2-br). A jako premier wyborczy slogan o „miłości” szybko obrócił w nienawiść do opozycji, do PiS-u.
    Sztylet „nienawiści” bywał używany też doraźnie przez układ post-komuny do atakowania obozu patriotów, np. 28 sierpnia 2005 r. w Sali Kolumnowej Sejmu zorganizowano uroczystość  dla upamiętnienia Sierpnia 1980 z udziałem m.in. Anny Walentynowicz, Krzysztofa Wyszkowskiego, Jana Olszewskiego czy Antoniego Macierewicza i setki działaczy pierwszej „Solidarności”. Uroczystość tę dziennik „Życie Warszawy” ( 29.8.2005) nazwał...spektaklem pogardy i nienawiści (?) w relacji zatytułowanej „Sejmowe oszołomienie”. Nikczemna to insynuacja wobec bohaterów Sierpnia 1980, którzy jedynie upamiętnili 25-lecie powstania NSZZ „Solidarność”.  Oskarżenia o pogardę i nienawiść były częstym orężem post-komunistów wobec obozu patriotów. Nie da się też zapomnieć wieloletniej kampanii nienawiści ze strony układu i PO, wymierzonej w  prezydenta Lecha Kaczyńskiego, prześladowano też i upokarzano ludzi, dla których był on autorytetem. Po smoleńskim zamachu niektórzy przepraszali za intrygi i brak szacunku wobec Prezydenta, wtedy gdy nowa eksplozja nienawiści wybuchła w stolicy: hordy degeneratów atakowały i lżyły modlących się pod Krzyżem ludzi.  Byla to najwyraźniej nienawiść sterowana z wysoka, bo straże miejskie nie broniły modlących się, a wręcz tolerowały brutalne akty dzikusów szarpiących i kopiących ludzi zebranych pod Krzyżem. I – jak zwykle – odwracano kota do góry ogonem, gdyż Bronisław Komorowski raczył nazwać namiot Solidarnych2010, ustawiony  na Krakowskim Przedmieściu,...”namiotem nienawiści”!? A był on przecież namiotem pamięci i hołdu dla 96 osób, z Prezydentem na czele, zabitych właśnie przez nienawiść post-komunistów i PO-owców z tego układu się wywodzących. Była w tym tragiczna konsekwencja epoki PRL-u, która niestety zdołała stworzyć kadry związane z reżimem, przesiąknięte głęboką wrogością do Polski,  jej historii i tradycji. Zdołała też wyhodować swoisty „naród” peerelczyków, opisany dawno przez prof. R.Legutko. I ten „naród”, ziejący nienawiścią do Polaków, oderwał się od polskości i zamiast żyć dla Polski wyłącznie pasożytował na surowcach Kraju wyprzedając majątek narodowy. Licznymi aferami okradano skarb państwa, a parasol ochronny nad Świętą Korupcją trzymał Tusk z Platformą Oligarchów, posuwając się nawet do wojny z Centralnym Biurem Antykorupcyjnym, aby nic nie stało na przeszkodzie grabieży. Zwycięstwo PiS-u w r.2015 przerwało ten haniebny proceder, co wywołało nowe natężenie nienawiści tych, którym odebrano koryto. Za nienawiścią do PiS-u stoi zatem także i złość peerelczyków oderwanych nagle od źródła materialnych korzyści. A peerelczycy żyli z Kraju, a nie dla Kraju, dlatego nie potrafią sie pogodzić z tym stanem rzeczy. Nie rozumieją, że rządzić państwem oznacza odpowiedzialność za naród i budowanie zamożności społeczeństwa, a nie defraudowanie zasobów Kraju z pożytkiem tylko dla grupy oligarchów. A taką antypolską politykę właśnie uprawiał rząd Tuska i koalicji PO-PSL. I to ich nieposkromiona żądza mamony ( plus gratyfikacji od obcych!) napędza akumulatory ich nienawiści do Polski i do rządu od trzech lat kierującego się polską racją stanu, za co karany bywa nowelizacjami uchwalonych ustaw.