WUNDERWAFFE REICHSKANZLERIN MERKEL

Europejski kryzys zdaje się zaostrzać, w ślad za zaostrzającą się walką klasową. Wczorajsze spotkanie premiera Zjednoczonego Królestwa i Reichkanzlerin Merkel wypełniły zawody w przerzucaniu gorącego kartofla. Kartofel pozostał bez właściela, nie obyło się jednak bez uszczypliwości. Cameron tłumaczył Merkel co to jest bazooka i wyszło mu, że: „Super-Waffe”, co Reichkanzlerin mogło się jedynie skojarzyć z Wunderwaffe albo super-waflem. Gdyby Cameronowi naprawdę zależało na wyjaśnieniu swojego stanowiska w sprawie bazooki, siadłby przy laptopie i po pięciu minutach znalazłaby „RaketenangetriebenePanzerabwehrhandwaffe”, ewentualnie „reaktiven Panzerbüchsen”, jako i ja znalazłem w niezłym czasie 12 sekund. „Bazooka” może być zawoalowaną sugestią, żeby całą eurozone wysadzić w powietrze w procesie „controlled demolition”, zamiast czekać, aż z pozbawiaonej fundamentów budowli zaczną odpadać ściany w zupełnie niekontrolowany sposób.

StrategięReichkanzlerin Merkel można tłumaczyć w taki o to sposób, że jeśli zawalić się ma na kontynencie, to niech się zawali razem z nieufnie traktowanym sąsiadem na wyspie. W głowach niemieckich polityków tkwi jak zadra opinia Baronessy Margaret Thatcher, że ona żywi taką sympatię do Niemiec, że życzyłaby by Niemcom, by mieli nie dwa ale cztery państwa niemieckie, wygłoszona przy okazji zjednoczenia Niemiec.

Żądania Reichkanzlerin Merkel zawisły w próżni; wyznaczając tym samym obszar, którym Reichkanzlerin Merkel zarządza, w oparciu o z bliska niesprecyzowane uprawnienia oparte o dym z ogniska i porcję porannego dżdżu. Pacyfikacja Grecji i Włoch mogła się powieść w związku ze stopniem skorumpowania tych bytów państwowych, Hiszpania po najbliższych wyborach zapewne przyłączy się do brytyjskiej propozycji, żeby sobie program gospodarczego podporządkowania Niemcy wsadzili w bazookę.

Propozycja obłożenia City podatkiem od transakcji była tak bezczelna, że właściwie można było ją z góry potraktować jako wypowiedzenie wszelkich umów i traktatów.

Gdyby premier Cameron, choćby hipotetycznie, zasugerował rozważnie takiej opcji, to zanim skończyłby stawiać swoją hipotezę kapitału w City już by nie było, a historia cofnęła by się do czasów przed-thatcherystowskich, ale bez przemysłu, za to z London riots w makro-skali, bo wyobraźmy sobie circa 20%, nagły ubytek brytyjskiego GDP.

Propozycja Camerona jest równie „przyjacielska” i sprowadza się do tego, żeby sobie Niemcy dodrukowały Euro, to się sprawa załatwi. No a tama postawiona jakimkolwiek rewizjom Traktatu Europejskiego sprowadza Niemcy do roli tego, który będzie musiał sam złamać jego zapisy, żeby walące się kostki domina nie dotarły do serca systemu – do Berlina, powodując właśnie tam największe szkody.

20% przewaga Partido Popular nad socjalistami w jutrzejszych wyborach w Hiszpanii to kolejna zła wróżba dla Berlina. Mariano Rajoy – przyszły hiszpański premier, może zadzwonić do pani Kirchner, prezydent Argentyny, bez pośrednictwa tłumacza, i zapytać, czy lepiej jest godzić się na dyktat finansistów wciskających kolejne transze wysoko oprocentowanych pożyczek, czy też lepiej dogadać się bez pośrednictwa lichwiarzy bezpośrednio z wierzycielami.

Ktoś napisał, że Niemcy nie zgodzą się po raz trzeci w ciągu stu lat stracić wszystko, ale ja coś widzę, że będą musieli się zmusić zgodzić, bo co zrobią w zamian?

„RaketenangetriebenePanzerabwehrhandwaffe”? Może i by się znalazło, ale komu to narzucić na grzbiet? Antifie? Jak widzieliśmy plują celnie, ale pierzchają przed XIX-wiecznym uzbrojeniem; „geist” już nie ten, oj nie...

A skoro pan premier Tusk zapewniał przed objęciem prezydencji, jakie to kluczowe stanowisko będzie pełnił w całej Europie, i jak bardzo decydujący wpływ będzie miał na wszelkie europejskie decyzje, wypada to ostatecznie przyjąć za dobrą monetę.

Ty się tak Donald nie śmiej, bo narozrabiałeś jak pijany zająć!