„ZAKAPIORY”

Obejrzałem wczoraj w telewizji film pt. „Pucz”.

Aspekt psychologiczno-genealogiczny rokoszu „opozycji totalnej” przeciw obecnie rządzącym opisałem już wcześniej w notce pt. „Psychologia zamachu „elit” III RP na nową władzę” – vide:

http://salonowcy.salon24…

Dziś natomiast postaram na konkretnych przykładach scharakteryzować cechy osobowościowe przedstawionych w rzeczonym filmie „puczystów”, które ów film do granic bólu obnażył. Bo choć nie miałem złudzeń, co do poziomu intelektualnego walecznych bojowniczek i niezłomnych rycerzy spod znaku panów Kijowskiego, Petru i Schetyny, czemu dałem wyraz w notce pt. „Inwolucja salonowych „elit” III RP”, vide:

http://salonowcy.salon24…,

to jednak nie zdawałem sobie sprawy z bezmiaru drzemiącego w tej chuliganerii zdziczałego chamstwa, co potencjalnego widza niechybnie utwierdzi w przeświadczeniu, że dzisiejsza Polska to jakaś pół-dzika "republika bananowa".

Nie mniej jednak, choć ten film pójdzie w świat, na czym poważnie ucierpi wizerunek Polski to paradoksalnie dobrze się stało, że ten pucz miał miejsce, bo mógł powstać dokument filmowy demaskujący cechy charakterologiczne liderów obecnej „opozycji”. Jak się, bowiem okazało to nie jest żadna opozycja, lecz wataha zakapiorów i renegatów moralno etycznych, którzy w chwili, gdy im się wydawało, że już mają nową władzę na widelcu zapomnieli o hamulcach kamuflażu i odkryli swe prawdziwe oblicza.

Dlaczego tak ostro wchodzę? Bo urodziłem się pod sam koniec wojny i doskonale pamiętam czasy stalinowskie i późniejszą peerelowską komunę.

I, jak oglądając ten ponury film patrzyłem na obłąkanego z nienawiści posła Niesiołowskiego, który do wyjącej pod Sejmem tłuszczy dzieci resortowych wykrzykiwał, że premier Szydło i min. Macierewicz będą jeszcze z okien wyskakiwać, a zapluty spaślak Kalisz bębenek podbijał, to sorry, ale przypomniało mi się, jak na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku przytuleni z bratem do naszej Mamy słuchaliśmy z przerażeniem, jak przez radio czerwony rzezimieszek niejaki Józef Cyrankiewicz odgrażał się Polakom, że niepokornym wobec komunistycznej władzy będą ręce odrąbywać.

Zaś, jak zobaczyłem na filmie buszujących po sali obrad sejmowych, wyzutych z poczucia wstydu nitrasów i podobnych im „opozycyjnych” ultrasów grzebiących w rzeczach osobistych pozostawionych tam przez posłów partii rządzącej, jak na jawie przypomniała mi się scena, gdy w roku 1951 wpadła do naszego mieszkania banda ubeków i na naszych oczach wybebeszyła wszystkie szafy i szuflady. Do śmierci nie zapomnę prześladującego mnie później przez całe dzieciństwo upokorzenia, na dręczące mnie wspomnienie obrzydliwej sceny, kiedy chamowaty szpicel obmacywał grubymi, jak parówy paluchami wygrzebany z bieliźniarki stanik mojej Mamy szukając, czy w nim czegoś nie zaszyła. Takiej traumy się nie zapomina. A wczoraj, w trakcie oglądania filmu ta trauma ze zwielokrotnioną siłą znowu powróciła.

A scenariusz pokazanego na filmie puczu do złudzenia przypominał mi ubeckie metody wykańczania mojego śp. Ojca Akowca polegające między innymi na tym, że w nocy podkładano mu do służbowego biurka parę flaszek wódki, a rano bezpieka wpadała z rewizją, by na świetlicy zakładowej pokazać ludziom swe łupy w dowód, jak pan dyrektor załogę rozpija.  

Tak. Tak. Proszę Państwa. Organizatorzy rzeczonego puczu mają to odhumanizowane bestialstwo w genach. Tak samo wynaturzona nienawiść, ta sama mentalność, ten sam język i te same metody.

I dlatego uważam, że nawet, jak się komuś ta nowa władza nie do końca podoba, trzeba jej koniecznie pomóc zebrać szumowiny i oddestylować post-komusze fuzle od zdrowego społeczeństwa noszącego w genach prastare i rdzennie polskie tradycje chrześcijańsko narodowe.

Krzysztof Pasierbiewicz (Akademicki Klub Obywatelski (AKO) im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Krakowie)