Złota młodzież, niebieskie ptaki Krakówka lat 60.

                                                       UWAGA! Trudny przekaz tylko dla kumatych

Przed paroma dniami dostałem zaproszenie na mający się odbyć w dniu dzisiejszym wernisaż wystawy pt. Sprawdzam! będącej niecodzienną prezentacją „Drugiej Grupy” – Jacek Stokłosa, Lesław Janicki, Wacław Janicki (aktorów najlepszego na świecie teatru awangardowego Cricot2 Tadeusza Kantora) nawiązującą do ich wystąpienia pod tytułem Gwarancja na 20-30, w roku 1973 na Biennale Młodych w Paryżu, kiedy to rzeczeni aktorzy pokazali się na paryskim bruku ucharakteryzowani na starych ludzi. Tu warto zaznaczyć, że że jak powiedział pewien teatralny krytyk proces dematerializacji sztuki był w działalności rzeczonych aktorów tak daleko posunięty, że zaowocowało to częściowym zapomnieniem.

Jako, że Jacek, Leszek i Wacek to moi serdeczni kuple z lat pięknej epoki dzieci kwiatów, złotej młodzieży, niebieskich ptaków podwawelskiego Krakówka, a dokładniej mówiąc jeszcze od tamtej epoki piękniejszej żony Wacka, którą poznał jeszcze przed maturą, kiedy była wonnym kwiatuszkiem, niewinną myszeczką, nowalijką, szczypioreczkiem, że aż ślinka ciekła… pomyślałem, że się jednak na ten wernisaż wybiorę.

Lecz w tym samym momencie uświadomiłem sobie, że towarzystwo, które tam się zleci to salonowy zakon najbardziej zagorzałych miłośników krakowskiej Platformy, który po tym, jak założyłem blog prawicowy obłożył mnie klątwą, ostracyzmem i zmową milczenia.

Gorzej. Przypomniałem sobie, co dziś grzmiały w TVN-24 różnej maści autorytety, że PIS zamachnął się na demokrację, że to zamach stanu, a Cimoszewicz lamentował, iż nawet Putin by tak nie postąpił, a to, co wyczynia Kaczyński można jedynie przyrównać do casusu Adolfa Hitlera…

Już miałem odpuścić, ale odezwały się tradycje rodzinne i jako syn akowca czupurnie pomyślałem sobie: nie pękaj Pasierbiewicz!, bo ojciec przewróci się w grobie.

Odwaliłem się tedy w najlepsze ciuchy, postawiłem fryzurę na żelu, prysnąłem się markową perfumą, pomazałem samoopalaczem i z hasłem czuj duch na ustach ruszyłem do boju, który miał się odbyć w przypominającym Centrum Pompidou krakowskim Ośrodku Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora.

Przy wejściu powitali mnie nieco spłoszeni na mój widok gospodarze Jacek, Leszek i Wacek, którzy muszę przyznać nic się nie zmienili od czasu paryskiego Biennale Młodych 1973, z tą różnicą, że w dniu dzisiejszym wystąpili bez charakteryzacji.

W foyer zobaczyłem kłębiące się żmijowisko żałobników Platformy, które na mój widok jadowicie zasyczało, a ja zdałem sobie sprawę, że lekko nie będzie. Panowie zachowali się, jako tako, a nawet dwóch znanych prawników, którym się udało urwać od czujnych małżonek, po rozejrzeniu się, czy nikt nie widzi odważyło się ze mną przywitać.

Jednakże rozindyczony rój pań profesorowych, mecenasowych, dyrektorowych, biznesmenowych i innych owych prychał na mój widok, jak to mają zwyczaj czynić wiejskie baby na widok cudaka, co to po wsi łazi, to burknie, to purknie, to język pokaże. A jedna tak nienawistnie na mnie spozierała, że się przez chwilę zacząłem na serio zastanawiać, czy ją tak przypakowało, czy być może ma pod żakietem pas semteksem wypełniony.

Na szczęście zoczyłem mojego kumpla Krzysia Janickiego, satyryka Piwnicy pod Baranami i naczelnego redaktora arcyśmiesznego portalu internetowego „Nowy Pompon”, który jak mało kto czuje bluesa. Trochę mało ludzi przyszło, powiedziałem, na co Krzysiu odpowiedział, no wiesz, jak to jest. Nie wszyscy zdążyli.

Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki)

Post Scriptum
Sami Państwo widzicie, że politycy doprowadzili naród do choroby umysłowej zamieniwszy Polskę w jeden wielki dom wariatów, od lewa, przez środek, do prawa. I myślę, że się Państwo ze mną zgodzicie, że Polska weszła już w ostatnie stadium paranoidalnej schizofrenii zrodzonej z maniakalnej nienawiści wszystkich do wszystkich, za czym jest już tylko czarna dziura.

Czytaj także:

Umarła klasa - http://salonowcy.salon24.pl/42...