Rola Skarbu Państwa w procesie reindustrializacji Polski

W okresie rządów Platformy Obywatelskiej za dogmat przyjęto bardzo popularną w III Rzeczpospolitej tezę, że „najlepszą polityką gospodarczą jest brak polityki gospodarczej”. Nawet jeśli nie mówiono o tym wprost, władza de facto postawiła na model konkurowania za pomocą niskich kosztów płac. Znalazło to odzwierciedlenie w stwierdzeniu, że „nowoczesna” władza powinna kwestie rozwoju pozostawić „niewidzialnej ręce rynku”.
 
Konsekwencją tego sposobu myślenia był brak jakiejkolwiek dalekosiężnej wizji skrócenia dystansu rozwojowego między Polską a Europą Zachodnią. Rząd postawił przede wszystkim na sprzedaż majątku narodowego oraz dopuścił do oparcia gospodarki o tzw. umowy śmieciowe. Oznacza to bardzo prostą drogę w kierunku popadnięcia w zjawisko określane w nauce jako pułapka średniego dochodu.
 
Prawo i Sprawiedliwość odrzuca ten model konkurencji, ponieważ wychodzimy z założenia, że to gospodarka ma służyć społeczeństwu, a nie społeczeństwo gospodarce. Sytuacja, kiedy statystyczny Polak nie odczuwa rozwoju gospodarczego, jest dla nas nie do zaakceptowania. Rząd nie może godzić się na to, aby wyłącznym celem inwestycji zagranicznych było bogacenie się inwestorów. Powinniśmy dążyć do wzrostu gospodarczego przede wszystkim po to, by bogaciło się społeczeństwo.
 
Kluczem do zmiany w tym zakresie jest wzrost innowacyjności gospodarki, co wiąże się z koniecznością przeprowadzenia zmian w jej strukturze. Wymaga to refleksji nad tym, skąd bierze się dobrobyt. W mojej ocenie trwający kryzys strefy euro udowodnił, że jego źródłem nie jest ani zadłużanie się, ani oparcie gospodarki o zewnętrzne subsydia, ale przede wszystkim produktywna praca.
 
Z tego wynika konieczność prowadzenia przez rząd polityki gospodarczej nastawionej na odbudowę polskiego przemysłu. Z badań wynika, że udział kapitału zagranicznego w strukturze przemysłu w naszym kraju wynosi około 36 proc., podczas gdy europejską normą jest około 15 proc. Od polskich władz powinniśmy oczekiwać podjęcia działań na rzecz wzmocnienia przemysłu rodzimego.
 
Problem polega na tym, że na dzień dzisiejszy jesteśmy narodem pracowników, nie zaś narodem właścicieli. Jedyne polskie duże przedsiębiorstwa pozostają własnością Skarbu Państwa, gdyż Polacy nie dysponują odpowiednim kapitałem by tworzyć takie zakłady. Tymczasem rola dużych przedsiębiorstw jest nie do przecenienia, ponieważ w ogromnej mierze to one są kreatorem nowoczesności w gospodarce. Duże przedsiębiorstwa mogą przeznaczyć najwięcej środków na badania i rozwój.
 
Z powyższego wynikają wielkie zadania jakie w zakresie rozwoju gospodarki polskiej stoją przed spółkami Skarbu Państwa, gdyż według klasyfikacji europejskiej największe polskie spółki prywatne zaliczane są tylko do średnich.
 
Chcemy oczywiście aby i prywatne spółki o kapitale polskim mogły się rozwijać i stawać się spółkami dużymi. Zgodnie z zapowiedzią pani prezes Beaty Szydło, będziemy stwarzać im do tego warunki. Polska ma w stosunku do swojej wielkości najmniej dużych spółek w Europie. Trzeba ten stan szybko zmienić.
 
Podsumowując, sprawny sektor przemysłowy jest podstawą dla zwiększenia eksportu. Oprócz tego, duże zakłady przemysłowe jako jedyne posiadają odpowiednie środki finansowe na tworzenie innowacji poprzez prace badawczo – rozwojowe. Wyzbywanie się majątku narodowego bez wątpienia znacznie utrudni szybkie skrócenie dystansu między Polską a bogatymi państwami „starej” Unii Europejskiej.
 
Prawo i Sprawiedliwość także docenia rolę usług w gospodarce. Mało tego, zdajemy sobie też sprawę, że jedno miejsce pracy w przemyśle kreuje około dziesięć miejsc pracy w usługach. Rozwój przemysłu przełoży się również na wzrost produktywności usług, które w coraz szerszym stopniu będą funkcjonować w ramach gospodarki wytwarzającej konkretne dobra.
 
Na zakończenie pragnę mocno podkreślić rolę inwestycji państwowych i aktywnej polityki gospodarczej państwa. Historia gospodarcza nie zna przypadku aby kraj stał się silny gospodarczo bez aktywnej roli sektora publicznego. Musimy pamiętać, że żyjemy w bardzo konkurencyjnym otoczeniu, że nasi sąsiedzi prowadzą aktywną politykę gospodarczą, nastawioną na promowanie własnych interesów. Jeżeli nie chcemy zostać w tyle, musimy robić to samo. Albo Polska będzie prowadzić politykę gospodarczą, albo inni będą ją w Polsce prowadzić. Tylko nie sądźmy, że będą ją prowadzić w naszym interesie.