Joanna Krupa, korporacyjne myślenie i śmiechu kupa

Szanowny Panie Bolesławie,
Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że są tacy, co się na to moje bieganie do całonocnego rzeczywiście nabierają.
Serdeczności
Krzysztof P.

Wiem, że Pan jest patologicznie nader pryncypialny, by ten żart zrozumieć, więc gościom mojego blogu opowiem teraz pewną anegdotkę.

W latach sześćdziesiątych wyjechałem do Chicago gdzie dopadła mnie żółtaczka, której nie leczyłem bo nie miałem insiury.

Po powrocie do kraju wybrałem się w ukochane Tatry. Po zamorskiej orce zaległem na na stoku Gubałówki. A gdy nadeszła gaździna z koszykiem oscypków, jak mi się bliżej przyjrzała, załamała ręce biadoląc: - Panocku! O rany Boskie! A cóż żeście Panie Tacy zmarnowani!!! - I dała mi oscypka za darmo, dorzucając jeszcze szklaneczkę śmietany.

Wierząc w ludową mądrość pomyślałem, że chyba ze mną kiepsko i postanowiłem się udać do polskich lekarzy.

Stosowny załącznik z peweksu przetarł mi drogę do pewnej kliniki, gdzie przyjmowały największe sławy polskiej medycyny. Tam mi zrobiono serię szczegółowych badań, a ich wyniki wskazały, że mam w poważnym stopniu uszkodzoną wątrobę.

Po kilkugodzinnym konsylium odwiedził mnie na sali sam pan ordynator, niebywale szykowny profesor w wykrochmalonym, śnieżnobiałym kitlu, spod którego do dzisiaj pamiętam sterczała czarna muszka w żółtozłote kropki. Otoczony wianuszkiem asystentów, spojrzał na mnie spod rogowych okularów i grobowym głosem przemówił: - Chciałbym, by pan zdał sobie sprawę, iż nasze badania wskazują, że od dnia dzisiejszego, każdy wypity przez pana kieliszek to utrata jednego roku pańskiego młodego życia. Po czym skłoniwszy się chłodno, odwrócił się na pięcie i ciągnąc za sobą sznurek asystentów wyszedł z naszej sali.

Na szczęście porad pana profesora nie posłuchałem, a z bilansu wypitych do dzisiaj kieliszków mi wychodzi, że podług skali czasu tego uczonego znajduję się obecnie mniej więcej we wczesnym Paleogenie..., koniec opowieści.

Coś Panu podpowiem.

Jak Pan będzie chciał mi dowalić do spodu, opluć i oszkalować to radzę Panu się porozumieć z paskudzącym na moim blogu trollem kryjącym się za nickiem Hertrich.
Macie z sobą Panowie ten sam problem,  więc we dwójkę będzie Wam raźniej, mimo różnic wyznaniowych.
 
Serdeczności!

"Nie oceniajmy wartości człowieka po wyglądzie i sposobie wypowiedzi..."
------------------------------
A po czym? Jeśli wolno spytać.

@niezależna -od-n...

Dodałem jeszcze w post scriptum link do pewnej nie mniej ważkiej dyskusji w wykonaniu pani Krupy. Warto obejrzeć ten filmik. Czy dobrze zgaduję, że o taką właśnie sztukę konwersacji Pani chodzi, jako wzorzec do naśladowania na naszych salonach? Będę wdzięczny za szybką odpowiedź.

"A to, że Pan klika, to znaczy że to Pana kręci..."
--------------------
Owszem. Kręci mnie. Tyle, że w kiszkach i żołądku.

Serdeczności!

Ale wtedy proszę Pani moda jeszcze była modą, a nie korporacyjną machiną służącą odzieżowej komercji. Zaś kreatorką mody polskiej była pani Jadwiga Grabowska, niezwykle wrażliwa Artystka, a każda modelka musiała być nie tylko pięknością, lecz jeszcze do tego miała sobą reprezentować niezwykły charakter i posiadać wrażliwość na wszystkie rodzaje piękna. Ówczesne pokazy Mody Polskiej to nie były jakieś banalne prezentacje babskich fatałaszków, ale wyrafinowane rewie kobiecych osobowości, podkreślonych stosownie dobraną tkaniną i odpowiednio skrojoną i udrapowaną kreacją. To były proszę Pani czarodziejskie spektakle magicznej mocy kobiecego piękna dopełnionego wykwintnym strojem. A dzisiaj? Proszę obejrzeć przynajmniej jeden odcinek showu "Top model" i wszystko powinno być dla Pani jasne.

Serdecznie pozdrawiam.