Na trakcie Słowa: Tu Oaza Spokoju!

tsole, 10.08.2014

A on rzekł: „Przyjdź”. (Mt 14,29)

Wokół szaleją żywioły świata. Do zapłacenia rachunki i rata za samochód, syn wpada w złe towarzystwo, trzeba dać na to baczenie, żona wciąż ma migrenę, sprawozdanie ma być na wczoraj, szef w cierpkich słowach podsumował moje ostatnie „osiągnięcia” zawodowe, w Małopolsce znów powodzie, wciąż zapowiadają burze, gradobicie i huragany, w szkołach narkomania, w polityce bezwzględna wojna polsko-polska, afery i tupet rządzących, że tylko do księgi Guinessa, Putin nie chce naszych jabłek, na Ukrainie separatyści-terrorysci, w Afganistanie Talibowie-terroryści, wojna zagraża Europie, w Iraku prześladują chrześcijan, znów naparzają się Żydzi z Palestyńczykami, w Afryce głód, smród i ebola…

Jesteś jednym kłębuszkiem nerwów, stres zżera cię od środka, brak ci sił, nadziei, otuchy… Ach, jakże przydałaby się chwila wytchnienia w jakiejś oazie spokoju!

Wtedy przychodzisz do świątyni, która, jak tafla wieczornego jeziora, koi chłodem, spokojem i ciszą. Wzdychasz: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie” (Mt 14,28).

A On mówi: „Przyjdź”.

Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
Odsłony: 4755

O... To jest fajna opcja. Z tym, że mnie się to kojarzy konkretnie z adoracją Najświętszego Sakramentu.

Tyz piknie :)

Drobne kłopoty mieć wszyscy będziemy, szkoda czasu nad nimi biadolić. Ale są i te większe. Ich rozwiązania próżno szukać w słowach kazań. Zbyt słabo szuka się tu prawdy i to całej prawdy. Mówią czasem,że Bóg jest absolutem i jest ponad naszymi problemami. Mogłoby się wydawać ,że jest ponad wszystkim , ponad polityką , zagrożeniami, krzywdami, dylematami, sporami, i że Kościół nie musi o tym wszystkim myśleć i może to wszystko po prostu ignorować. Oaza spokoju dla szukających spokoju wyznawców. Chwila zapomnienia od świata. A jednak pomyślałem sobie czy On czuje to co ja, to co my? Czy Go to też boli zło ? I sądzę ,że tak. I wierzę ,że przez to coś się zmienia. Coś rodzi się w zupełnie innym miejscu niż miało być. Zupełnie gdzie indziej ukazuje się Jego wola.

Jest zarówno absolutem jak i oazą. W końcu Absolut to przede wszystkim nieskończona Miłość.
Pozdrawiam

## „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie” ## Gdy zastanawiam się nad słowami Mk: 6-5 i Jn: 3, to słowa "każ mi przyjść do siebie" stają się dla mnie mało zrozumiałe. -Może zamiast "każ mi" winno być "zawołaj mnie do siebie"? Pozdrawiam.

To retoryka. Ale pamiętajmy, że Jezus był dla apostołów Mistrzem, zatem władcą. A władca rozkazuje, nie prosi - przynajmniej w mentalności ówczesnych izraelitów.
Pozdrawiam wzajemnie

Odważ się pójść po wodzie, no i pamiętaj w porę zawołać: Jezu, ratuj! :) Błogosławionej niedzieli! :)

Wiecie, raz miałam taki stan, ni to lęk ni to depresja, takie dwa w jednym, poczucie, że zaraz na moich oczach szlag wszystko trafi i zobaczę tylko groby. I otóż, w tym trudnym okresie dobrze i bezpiecznie czułam się tylko w kościele. Wchodziłam żeby posiedzieć do każdego otwartego po drodze. To było takie instynktowne poczucie bezpieczeństwa, a jak słowo daję byłam wówczas katolikiem zaledwie niedzielnym, a i to nie zawsze. O żadnej regularnej modlitwie czy formacji nie wspominając. Cenię to wspomnienie wielce. Ha!

To prawda, ja także znajduję w świątynnej atmosferze oazę spokoju. A jeśli jest to stara świątynia, często mam też niepowtarzalne wrażenie ciągłości cywilizacji, integracji z przodkami.

Otóż to!!! Kiedyś w sytuacji podobnej niemożliwości Jego posłaniec przyszedł do nas po falach narodowego zagubienia i wrzenia i powiedział: Człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa... (cytuje z pamięci)człowiek nie może bez Chrystusa zrozumieć sam siebie... Chyba wtedy trochę nas przekonał, bo potrafiliśmy stanąć obok siebie i uwierzyć w moc solidarności. Paradoksalnie,łatwiej wierzymy posłańcom niż Bogu samemu. Może dlatego ciągle nas coś zżera... Dotrzeć do Ciebie, Tsole, to dotrzeć do oazy. Dzięki.

Dziękuję Krzysztofie i pozdrawiam!

Żyłem w zapomnianym cieniu drogi wpatrując się w ogrody moich sąsiadów, którzy po przeciwnej stronie, biesiadowali w słońcu, Czułem się jak żebrak, który przenosi od drzwi do drzwi swoją biedę. A im więcej dostawałem z nadmiaru ich przepychu, tym bardziej mi ciążyła moja żebracza miska. Aż pewnego ranka zerwałeś mnie ze snu otwierając znienacka moje drzwi. Stałeś w nich i prosiłeś o miłosierdzie. Bez cienia nadziei otworzyłem moją puszkę i zdziwiony zobaczyłem,jak bardzo jestem bogaty. R.Tagore

Dziękuję, pozdrawiam!