Szkoła zdeformowana

  Szczególną słabością dzisiejszego systemu oświaty jest jej dotychczasowe uzależnienie od tzw. samorządu terytorialnego, co w praktyce oznacza, że w takiej czy innej gminie o szkole decydować mogą ludzie w oczywisty sposób niepredestynowani do posiadania decydującego głosu w sprawie nauczania: pozbawieni dostatecznego wykształcenia, amoralni, o zawężonych horyzontach, niezdolni do patrzenia w przyszłość – po prostu spryciarze, których cechuje polityczna przebiegłość pozwalająca im sięgnąć po lokalną władzę. Nie muszą aktualne regulacje prawne doprowadzać do tego, że sprawy przyjmą tak zły obrót, ale w żaden sposób temu nie zapobiegają. Ryba psuje się od głowy – na wybór dyrektora szkoły przedstawiciele kuratorium zasadniczo nie chcą wpływać, zostaje to niemalże całkowicie w gestii członków komisji konkursowych desygnowanych przez wójta lub burmistrza. Dyrektor jeśli od razu nie jest człowiekiem opcji rządzącej w gminie, to wkrótce takim zostaje, podporządkowując się swoim mocodawcom. Nie ma, dajmy na to, swobody w ruchach kadrowych, często musi zatrudnić osoby polecone przez zwierzchność. Nepotyzm w tej branży jest czynnikiem godzącym w jakość pracy nauczycielskiej; między innymi dlatego należy uznać, iż formuła szkoły samorządowej została wyczerpana.
  Był moment, że o reformie samorządowej mówiono, że jest jedynym sukcesem w zestawie „przeobrażeń ustrojowych” po roku 1990. Prawda jest taka, że czasy sprzed tego roku widzę, na tle aktualnej arogancji władzy lokalnej, jako złoty okres demokracji.

  Podam jedną z praktycznych konsekwencji powyższego wywodu, dotyczącą gorącego tematu sześciolatków. Moje doświadczenie wskazuje, że dla rozwoju dziecka mniej istotny jest wiek od jakiego rozpoczyna ono swoją edukację szkolną, zaś sprawą wagi pierwszorzędnej jest trafienie dziecka w ręce tej lub innej pani. Różnice kompetencji wychowawczyń bardzo przekładają się na postępy ucznia; lepiej, żeby dziecko, wcześniej pełne inwencji, nie przynosiło ze szkoły codziennie przez cały rok tego samego ubogiego rysunku, na którym stale pojawia się dom i krzesło – jakiś pełen żalu symbol uwięzienia umysłu.