Pięćset plus

Odpowiadam tu panu Jabe na pytanie, dlaczego jestem zwolennikiem pięćset plus. Tekst był gotowy  przed paru tygodniami i miałem już zamiar poniechania jego publikacji, ale wojna na wschodzie, ze wszystkimi jej nieodgadnionymi konsekwencjami, skłania mnie do przedstawienia tych refleksji. Rzeczywistość nagle została odmieniona i moje uwagi w nowym kontekście brzmieć będą zapewne inaczej niż przed miesiącem. Ale jeśli nie potrafimy odpowiedzieć na pytanie: - I co dalej? – to, póki coś pamiętamy, odpowiedzmy sobie szczerze na pytanie: - Jak to było jeszcze wczoraj?
 
 
Gdyby to była inna osoba, nie ruszyłoby mnie to w tak znacznym stopniu. Impulsywnie, gwałtownie, z pasją atakowała rząd, sejm czy kogoś tam odpowiedzialnego za wypłacanie przez państwo  kwoty 500 złotych miesięcznie opiekunom niepełnoletnich obywateli. Mój rozmówca przez ponad pół wieku, zwłaszcza za czasów komuny, potrafił bardzo umiejętnie korzystać ze wszelkich przywilejów natury socjalnej, nieosiągalnych dla większości z powodu strukturalnej niesprawiedliwości, niedoinformowania lub z braku czasu spowodowanego, dajmy na to, zajmowaniem się rodziną, ktoś taki protestuje przeciwko pierwszemu od dziesięcioleci istotnemu gestowi polskiego państwa wobec ludzi posiadających dzieci. Ktoś urządzony tak, że więcej mu nie potrzeba, twierdzi, że ma mało i to prędzej jemu, a nie dzieciom i ich rodzicom,  należy się wspomożenie od państwa, chociażby w postaci większej emerytury. Ktoś, kto nie posiada dzieci, kto ich nie znosi; ten ktoś nie ma zamiaru rozumieć ludzi, dla których dziecko jest dobrem szczególnym.
Ta osoba nie jest żulem, ale widzę ją właśnie w tej warstwie społecznej, jaką reprezentuje pewien zdeprawowany osobnik, który z twarzą  wykrzywioną grymasem wrzeszczy do starej matki groźnym, ochrypłym od alkoholu i nikotyny głosem:
- Dawaj pieniądze, dawaj pieniądze!
Żąda od niej swojej doli z jej emerytury na refundowanie swojego próżniactwa. Zastraszane, maltretowane psychicznie matki najczęściej ulegają presji.
Za negowaniem  prawa do „pięćset plus” kryje się poczucie krzywdy:
- To mnie się należały te pieniądze, nie im.
 
Poza  tym paranoicznym, fałszywym poczuciem krzywdy za   motyw działania grupy wykluczającej bezpośrednią pomoc dzieciom, przyjmuję instynkt zniszczenia właściwy najeźdźcom. Wymordować doszczętnie, znaczy do szczenięcia, czyli łącznie z dziećmi, jak to robili Mongołowie w trakcie najazdu w XIII wieku, jak to zrealizował niemiecki najeźdźca w wieku dwudziestym w odniesieniu do Żydów i Cyganów. W obręb tej krwawej praktyki należy włączyć, na zasadzie identyczności celów, również rozmyślne działania powodujące radykalne obniżenie liczby ludzi w grupie zdefiniowanej narodowością lub wyznaniem. Niechęć do zapobieżenia temu to podpisanie się pod programem wyniszczania, funkcjonującym od dekad.
Istnienie rzeczonego instynktu, chociażby w części, udowodniono w doświadczeniu z kierowcami samochodu, których sytuacja zmuszała do przejechania człowieka albo psa. Łatwiej im było uderzać w człowieka. Opisałem to kiedyś na NB.
       
Przykład 1. W mojej gminie, liczącej kiedyś kilkanaście tysięcy mieszkańców, w latach 1990 – 2010 liczba mieszkańców z przedziału wiekowego 0 - 18 lat zmniejszyła się o ponad tysiąc. Lokalna władza nie widziała w tym problemu.
 
Przykład 2. Przed czterdziestu laty w skupisku 6 domów mieszkało 20 dzieci. Po upływie 30 lat w domach tych można było  się doliczyć 3 dzieci. Dziś w 8 domach jest ich 7.
 

 
Fundamentem ustawy wprowadzającej „500 plus” jest przekonanie, iż służy ona zwiększeniu liczby obywateli polskich. Jej mankamenty i działania uboczne pozostają zjawiskami o znaczeniu zawsze mniejszym, niźli sama intencja zwiększenia populacji. Nawet jeśli przekonanie to jest chybione, to wola oraz fakt wykonania, funkcjonowania tej regulacji pozostawia tym, którzy ją przekreślają, raczej słabe argumenty.
Po pierwsze musieliby zanegować to fundamentalne założenie, czyli dla nich liczba ludności Polski powinna ulec zredukowaniu. Dobrze się dzieje, mówią, że rodzi się mało Polaków. Przy powszechnym zidioceniu liczebność frakcji tak myślących idzie w miliony. Popiera ona bombardowanie prze Niemcy polskich elektrowni. Takim bowiem w praktyce jest działanie grinpisów, które martwią się o rzekomą redukcję gatunków zwierząt, ewidentnie godząc w gatunek ludzki.
Po drugie, przeciwnicy „500 plus” powinni wskazać, na jakie cele przeznaczyć te zmarnowane według nich fundusze. Kiedyś szokiem był  dla mnie fakt, iż 1/3 budżetu gminnego stanowiły wydatki Ośrodka Pomocy Społecznej – utajnione, niekontrolowane, w większości zbędne. Ten fałszywy układ posiadał szerokie poparcie polityczne i oburzało to tylko pojedyncze osoby. Podobnie zresztą jak mnożenie się krwiopijców-urzędników.
Podam parę przykładów, na co wydaje się w Polsce pieniądze publiczne. Wziąłem je bezpośrednio z mojego otoczenia. Jestem zdecydowanie przeciwny rozdawaniu pieniędzy na cele, wyrywkowo tu przytaczane.
 Przykład 3. W pewnej gminie nie można znaleźć ludzi do wykonania drobnych prac. Do niedawna było to możliwe, teraz ci potencjalni robotnicy, najczęściej mający słabość do alkoholu, wyrzekli się możliwości zarobkowania, gdyż dostają od gminy co miesiąc 900 zł.
Przykład 4. Gdy zapytałem kogoś utrzymującego 5 kotów, czy nie pomogłaby mu w tym gmina, ten ktoś skwapliwie zapewnił, że taki zasiłek na dokarmianie zwierząt bez wątpienia by otrzymał. Powołał się przy tym na podobną sytuację w sąsiedniej miejscowości, gdzie ludzie przygarniający psy i koty mają stałe wsparcie z lokalnego budżetu.
Przykład 4a. Orędownicy zdziczałych kotów, dziesiątkujących gatunki drobnych zwierząt, w jednej z dzielnic Warszawy, zatrzymali budowę nowych mieszkań.
Przykład 5. Pewien rodzic skwitował upadek szkolnego sportu, stwierdzając, że wuefu w szkołach już nie ma. Ta słuszna w wymiarze ogólnym konstatacja jest końcem mojej wieloletniej obserwacji procesu upadku tego przedmiotu w szkołach. Wywalczono kiedyś dla niego trzecią godzinę w tygodniu. Okazało się, że przede wszystkim po to, żeby móc jeszcze w większym zakresie żerować na publicznych finansach.
Przykład 6. W Centrum Spotkań Kultur w Lublinie widziałem przygotowania do zakrojonego na dużą skalę rautu  na cześć  aktorów-polakożerców. Ani opinia społeczna, ani struktury państwowe nie są w stanie ukrócić ich niecnoty.
 
Ileś tam plus stało się w Polsce matrycą językową, absolutnie pejoratywną. Ze słusznej dla organizmu narodowego idei, masa żółci w obfitości dziś produkowanej, uczyniła symbol politycznej nieodpowiedzialności. Można się łudzić, że za sto lat, po otrzymaniu lekcji historii, zostaną  wreszcie pobudzone do rozmnażania się szare komórki narodu. Ale jego pacyfikacja idzie dziś tak szerokim frontem, że wcześniej przyjdzie mu sczeznąć w rezerwatach i skansenach.