Montaż dell’arte czyli zmowa PO-RNo (11 listopada 2013)

W ostatnich dniach wydarzenia nabrały takiego tempa, że pisanie o czymś, co miało miejsce półtora tygodnia temu robi wrażenie grubo nieaktualnego. Ale skoro Pospieszalski może, to i ja wstawiam tę notkę, bo uważam, że wszyscy powinni zdawać sobie sprawę z intencji autorów prowadzonego na ten dzień montażu (a należą do nich w mojej ocenie m.in. czołowi działacze ruchu zwanego narodowym) i dla jasności zwerbalizować ich ocenę; teraz, a nie wówczas, gdy z upływem czasu i postępującym obnażaniem spisku jego autorzy zaczną się sadzić na Wallenrodów i Kreonów. Tym razem, to co jawne, wystarczy do krótkiej wstępnej analizy spisku.

Zdarzenia, które wystarczyły służalczym mediom na ostrą, lecz zaledwie kilkudniową pożywkę a niedługo okażą się w ogóle niewarte wzmianki, nie musiały i ewidentnie wcale nie miały, moim zdaniem, przybrać takiego łagodnego obrotu.

Nie wszystkie zdarzenia, które nagłaśniano, mają przy tym równą wagę. Na przykład bijatykę ze zgrupowaniem pod wezwaniem pt. Jacka Fendersona (tzw. squot) oraz spalenie tandetnej tajwańskiej zabawki na placu Zbawiciela (przy ewidentnej przyjaznej nieingerencji obecnej tuż obok podpalacza/-y policji) można by właściwie pominąć jako zdarzenia nieistotne. Albo inaczej – istotne jedynie jako sposób wykazania faktycznych sił sprawczych prowokacji na Marszu. Jako taki wartościowy jest więc materiał wideo pokazujący przerwanie kordonu Straży Marszu przez grupę ludzi, pośród których obecni są tacy, których podejrzewałbym o pełnienie roli prowokatorów. A jest to podejrzenie graniczące z pewnością.

Nie można natomiast pominąć spalenia budki dróżnika przy sowieckiej ambasadzie, aktualnie służącej Federacji Rosyjskiej.
Dostępne materiały, które miałem okazję i czas przejrzeć, zawierają ujęcia grup (być może tylko jednej grupy w kilku częściach), która działała – w mojej ocenie w porozumieniu z policją, ale dowodzić tego będę kiedy indziej – najpierw przed rzeczoną ambasadą, a więc od strony jej osobliwie zabezpieczonej przez policję głównej bramy, gdzie miały miejsce dwie kuriozalne akcje policji widoczne w linkowanym filmie.  Następnie zaś materiał pokazujący spalenie budki (wartość materialna na oko poniżej nowej granicy dzielącej wykroczenie od przestępstwa), gdzie znowu pojawiają się zorganizowani i specyficznie wyróżniająco ubrani ludzie, których zachowanie różni się od zachowania otaczających normalsów i którzy niezrażeni swą niezdolnością do porwania za sobą tłumu, robią ognisko na własną rękę. Potem, już przy płonącym ognisku, następuje krótkotrwałe zbratanie oziębłych przedtem uczestników marszu z dumnymi właścicielami ogniska (ot, zjawisko oddziaływania zbiorowego.) Krótkotrwałe, bo zaledwie chwilę potem już ich nie widzę na ujęciach.

Przyjrzyjmy się więc raz jeszcze faktom.
1) Ruch tak zwany narodowy, organizuje kolejny wielki marsz patriotyczny ulicami Warszawy, lecz mimo iż jego przywódców cechują ambicje polityczne, a z liczby maszerujących ów tak zwany narodowy wyciągał (niezasadne moim zdaniem) wnioski o poparciu dla swej politycznej wizji, czyli – dla siebie, to według własnych deklaracji nie zamierzał stać się partią polityczną. Trudno uwierzyć. Ostatnimi czasy mnożyły się wprawdzie zgoła przeciwne pogłoski, ale wniosku o rejestrację podobno rzeczywiście na razie nie złożono (czy to możliwe, że za za sprawą ostatniej strategicznej porażki?).  Ja w każdym razie jestem przekonany, że temat jeszcze nie umarł, tylko ruch tzw. narodowy na razie nie zasłużył.
Montaż „Marsz Niepodległości” łączył się z bowiem z oczekiwaniami.
Swoje oczekiwania miał 2) minister Sienkiewicz i przed Marszem przyznał wprost, że ubodło go niesportowe zachowanie Prawa i Sprawiedliwości, które zdecydowało ustąpić pola na grząskim gruncie prowokacji i w całości udało się do Krakowa. W rozczarowaniu swym jednoczył się z tzw. 3) narodowcami, którzy pomijając drobiazgi mówili w gruncie rzeczy to samo, co minister Sienkiewicz. Frappant! Ten ostatni zaś przygotował 3.000 zbrojnych (ponoć dodatkowo do zwykłych sił) plus zmobilizował Żandarmerię Wojskową na okazję tradycyjnego warszawskiego derby, ale 4) ich nie użył. I to mimo mniemanych wezwań zaatakowanej następnie ambasady sowieckiej! 5) Organizator Marszu przyszedł w sukurs planom ministra, przyjmując zapowiedź nieuczestniczenia policji(?!) w zabezpieczeniu zgromadzenia, które to zadanie według ich dżentelmeńskiej umowy miała przejąć tzw. Straż Marszu. Konstelacja całkowicie pozaprawna, demaskująca i wysoce obciążająca, zarówno politycznie (RN), jak i karno-prawnie (policja). A jednak 6) alarmu nie wszczął z tego powodu ani przełożony pt. Sienkiewicza - premier, ani rezydent Komorowski, ani żadna ze zobowiązanych do tego instytucji, ani też żaden z funkcjonariuszy medialnych pozostających z nimi wszak na wspólnej służbie. 7) Po wszystkim za to wszczęto propagandowy lament, o dziwo! atakując nieobecne Prawo i Sprawiedliwość. (Nie dotarły zmienione rozkazy? Nie zatroszczono się zawczasu o instrukcje demontażu?)

Nie wiem i nie będę teraz próbował zgadywać, która z obu stron wystawiła zorganizowane bandy, w tym bandę zwaną squat oraz tę zaangażowaną do odbycia wraz z nią spektaklu „Atak”, które mogą sobie państwo obejrzeć we wskazanych miejscach. W każdym razie, jeśli nawet organizującym nie była policja, tylko ruch tzw. narodowy, to policji nie wolno było o nich nie wiedzieć. Może uczynił to jakiś odrębny ruch, związany np. z jakąś wojskową stacją  telewizyjną, która niezbadanym zrządzeniem losu akurat tam i akurat na ten dzień zainstalowała kamery. Jeśli zaś byli to podwładni pt. Sienkiewicza, to nie wolno było nie podjąć działań i nie włączyć w sprawę prokuratury innym służbom państwowym (jest tam kto..?). Sądzę osobiście, że obie umawiające się strony doskonale wiedziały o grupach prowokatorów i w związku z tym nie jest istotne, kto był organizatorem, a kto pomocnikiem: obie strony – tak rządowa, jak i nieodszłej (tak, tak – niedoszłej1!) partii RN – stały się w ten sposób w całości członkami rzeczonych band.

Dodatkowe, te nieco bardziej statyczne elementy, jak choćby przygotowanie do spalenia estetycznego koszmarka na placu Zbawiciela (przez który Marsz nie przechodził!), zapewnienie jego wystarczającej palności i zabezpieczenie czynności podpalania (patrz zdjęcia) oraz samo podpalenie, dopełniają tylko obrazu żałosnej, ostentacyjnie nieskrywanej inscenizacji.

Poza kolejnym irytującym hołdem ruskim w wykonaniu Radsika i rezydenta K. rzekomo w naszym imieniu, naprawdę istotny problem widzę w cynicznym wykorzystywaniu młodych ludzi do takich gangsterskich kombinacji. Nie przeceniałbym skutków ich młodzieńczego przypadkowego kontaktu, bo młodzi, to nie znaczy zaraz całkiem głupi, ale muszę – właśnie ze względu na nich – z naciskiem wskazać na zblatowanie konstruowanej bez powodzenia koncesjonowanej opozycji tzw. narodowej z rządzącym reżimem, mieniącym się obywatelskim, czy ściśle biorąc – jego częścią.

Ten grzech pierworodny niedorobionej partii ruchu tzw. narodowego uważam za permanentny, bo kolaboracja w teatrze 11 listopada to dopiero początek: symptom ciężkiej i nieuleczalnej w mojej opinii choroby demoralizacji. Podobnie jak kilak to nie trądzik młodzieńczy, tylko symptom poważnego, nieusuwalnego problemu.
Kontunuując tę metaforę: Nie ma sensu pokładać nadziei w spirytusie salicylowym dla zrazu pociągającej lecz śmiertelnie zakażonej wybranki, trzeba zdać sobie sprawę, że nie nabawiła się swej przypadłości przypadkiem i niewinnie, a uczucia lepiej przenieść na jakąś uczciwą białogłowę z dobrego domu. I dać sobie chwilę na ochłonięcie i zastanowienie, co dalej.
Nie ma rady. Panna RN się spektakularnie puściła jeszcze przed balem debiutantek.