11 Listopada – remanenty

W związku z tegorocznym Marszem Niepodległości powiedziano wiele. Nie jestem narodowcem, nie mam żadnego związku z organizacją Marszu, tu więc tylko moje trzy grosze – kilka wypowiedzi, które warto krótko skomentować.

Naród jako „bojówka nacjonalistyczna”, albo po prostu „bojówka”. Nie wiem czy ktoś poza bezpieką prowadzi rankingi liczebności demonstracji w Polsce, jeśli jednak Marsz Niepodległości nie jest pierwszy, to drugi na pewno; zresztą nie miejsce w tym rankingu decyduje o jego randze. Szacunkowe dane o liczbie uczestników bardzo są rozbieżne. Milicja moskiewska przyznaje się, że „Łącznie we wszystkich manifestacjach [w Warszawie] wzięło udział 66 tys. osób”[1] - a więc na Marszu Niepodległości 65,700 i z 300 osób na pozostałe imprezy warszawskie ;-)) – jednak danych tych nie trzeba brać poważnie. Mówią, że 50[2], 100 tysięcy, a nawet 450 tysięcy (!) Tak czy owak, łatwo domyślić się, że tak liczna demonstracja uwzględniać musi różne grupy społeczne, wiekowe, od 7 do 77 lat i generalnie ludzi różnie motywowanych. Można zgadywać, że dla sporej ich części nie była to nawet demonstracja antyrządowa bezpośrednio. Nie był to „marsz całego narodu” – to byłaby przesada – ale dość jednak zaawansowany w stronę reprezentatywności. Z całym szacunkiem dla narodowców – również, choć nie tylko za ten Marsz i generalnie za aktywizację Polaków - uczestnicy Marszu Niepodległości nie byli też wyłącznie narodowcami. I oto nie dla Żołnierza Wolności, nie dla TVN, a dla Piotra Skwiecińskiego ludzie ci - w liczbie minimum kilkadziesiąt tysięcy – stali się „nacjonalistycznymi bojówkami”; a nawet – bo propagandziści systemu pojęli już, że ich wyzwiska, w rodzaju „faszyści” dla nas mogą być tylko zaszczytnym wyróżnieniem – „bojówkami” bez dookreśleń[3]. Chciałbym wierzyć, że Piotrowi Skwiecińskiemu znowu – jak zresztą wielu innym – padło na mowę od czytania Gazety Wyborczej, co jest o tyle groźne, że przy najlepszych chęciach, nawet przy świadomości ryzyka, bezwiednie można przejąć tematy i semantykę wroga. Jednak teorię o naiwności Skwiecińskiego rozwiewają kolejne zdania, zwłaszcza to: Pierwszoplanowym wyzwaniem jest znaleźć sposób na efektywne skanalizowanie [powszechnego gniewu i odrzucenia systemu wśród młodych ludzi] przeciw rządowi. Otóż to jest myślenie ubeka. Oni już raz skanalizowali gniew i odrzucenie systemu. W roku 1989. Publikacja Skwiecińskiego jest cenna – zapamiętajmy te obelgi, kto jest kto, i kto chce nas „skanalizować”.
 
Michała Karnowskiego trudno ustawiać obok Piotra Skwiecińskiego; z jego oceną Marszu (przynajmniej tą tu cytowaną) – poza niedorzecznym dla mnie tytułem („Oblany test narodowców”[4] ???) zgodzić się łatwo, dlatego nie wiem, czy znów nie czepiam się słów. Tak jednak pisze: „Wydarzenia te [podczas Marszu] osłabią jeszcze bardziej intelektualne zaplecze narodowców, odpychają wielu możliwych sojuszników, niweczą szansę na wejście do poważnej politycznej gry. (...) Energia [Marszu] (...) powinna służyć wymuszaniu dobrej zmiany, a nie tylko dymieniu. Bo samo dymienie, bez przełożenia na rozsądny nacisk polityczny, władzy akurat służy. – Arcyracja, jeśli to rozumieć jako potrzebę urozmaicania form; ale racja zależy tu od treści, jakie nadamy tym okrąglutkim i ładniutkim pojęciom. Osobiście mam nadzieję, że „narodowcy” (i wszyscy inni) nadal, tak jak teraz, będą odrzucać „wejście do poważnej politycznej gry” i nie zażyczą sobie „przełożenia na rozsądny nacisk polityczny”.[5] Trzeba dyktować reguły walki własne, a nie bezmyślnie przyjmować cudze. W Polsce od zawsze bowiem nader względne są pojęcia takie, jak „nacisk polityczny”, „polityczna gra”, „rozsądek”. I najbardziej względna - tej „politycznej gry” „powaga”.
 
Jeszcze trudniej z Piotrem Skwiecińskim zestawiać Piotra Lisiewicza, który zwykle – przynajmniej dla mnie – pisze celnie i nie owija w bawełnę. Przy okazji Marszu 11 Listopada wdaje się jednak w apologię pomysłów rocznicowych PiS chyba jednak przesadną[6]. Tu jednak nie będzie o tym (przynajmniej nie bezpośrednio). Powiada Piotr Lisiewicz:

„Moskwa” – przy całej mej wrogości – nie za wszystko na świecie jednak odpowiada, np. nie odpowiada jeszcze za pogodę ;-)) ani za „nacjonalistyczne szowinizmy”. Nacjonaliści małych krajów sąsiadujących z Moskwą siłą rzeczy próbowali ułożyć jakoś z nią relacje. Mnie też irytuje dorabianie Dmowskiemu z lat 1902-1917 gęby niepodległościowca; ale tylko trochę irytuje, bo może nie o dorabanie gęby tu idzie, a przewartościowanie - "politykę historyczną" ;-)) - otwarta jest bowiem kwestia, na ile „narodowcy” dzisiaj dziedziczą te idee. Lub choć o nich wiedzą. I właściwie które. Niemniej trzeba uczciwie „nacjonalizmom” przyznać choć tyle, że to nie „Moskwa” powołała je do życia. To samo dotyczy islamskiej irredenty, zjawiska o skali światowej. Muzułmańskiej Wiosny Ludów. Na jej treść nie tylko Moskwa, ale i Czeczeńcy nie mieliby wpływu. Ale i nie dziwmy się, że gdy pojęli, że zostali sprzedani, że „świat” palcem nie kiwnie, że zepchnął ich w otchłań – uznali że jak Kuba Bogu…, że psu im na budę Europa, kultura zachodnia, uniwersalne idee społeczne (sic) i łaskawiej spojrzeli na błędnych-wędrownych rycerzy, bojowników światowej islamskiej irredenty, co choć potrafią umrzeć pięknie. I w ten sposób – piękną śmiercią - przekazać w przyszłość dziedzictwo tego małego, sprzedanego, bezbronnego kraju.  Trudno powiedzieć, czy i kiedy Czeczenia się odrodzi, ale jeśli to nastąpi, to będzie miała twarz Basajewa. A nie Kadyrowa. Dziwne, że muszę to tłumaczyć to akurat w Polsce ;-)) choć prawdą jest że tylko w Polsce Targowica jest zjawiskiem ponadczasowym, że odradza się prawie zawsze.

To, co „świat” „usłyszy” będzie miało jeszcze mniej wspólnego z rzeczywistością niż wirtualna rzeczywistość Gazety Wyborczej; wpływu na te treści nie mamy. I przecież nie jest to nic nowego od co najmniej 1772 r. Caryca zapłaciła Wolterowi za to, co ten… „słyszy”.[7] NB. również z tego powodu – choć nie tylko dlatego - nie ma żadnego „świata”. Miałby mordę prostytutki-Woltera.

To my jesteśmy świat.
 
Skoro mowa o prostytutkach, pochwała rozbiorów w Gazecie Wyborczej na 11 Listopada świadczy najlepiej o korzeniach tych antypolskich ekstremistów. Dodatkowo najnowszy adres wiernopoddańczy Seweryna Blumsztajna oddaje własnymi słowami istotę pomysłu na Polskę Targowicy z przynajmniej 1791-1792 r.  Targowicę demonizujemy, i słusznie, jednak demonizacja i emocje utrudniają zrozumienie tego ich pomysłu, z jego semantyką, systemem antywartości, itp. – a te przecież w historii Polski ostatnich 250 lat obecne są stale i Blumsztajn prochu tu nie wymyśla. Najkrócej mówiąc, Targowica postanowiła sprzymierzyć się z Moskwą, by wspólnie z nią osiągnąć swe cele odrzucane przez naród polski. Który przy okazji określiła jako wrogów złotej wolności, zwolenników absolutyzmu itd.  -i doprawdy wszystko jedno, jak ich określiła; określenia te są wymienne - a nawet i to, jakie cele właściwie miała osiągnąć. Żaden z Blumsztajna Szczęsny Potocki, a tym bardziej Wolter już nie będzie, ale i on wpisuje się w tok myślenia z roku 1791 powiadając tak: 

Wolter:

 
Co do spalenia budy ruskiej. Okazało się niestety, że spłonęła nie ta ;-)) Każdy z nas zdążył wyrobić sobie zdanie na ten temat (w tym co do możliwości prowokacji, zresztą tu nie najważniejszej). Widzieliśmy też wszyscy teatrzyk pozorów, w którym prawdziwe było jedynie kolejne upodlenie funkcjonariuszy Nazi Polszy „przepraszających” swych właścicieli. W całym tym wydarzeniu znowu jakoś umknęło wszystkim to, że eksterytorialność ambasady formalnie zaczyna się za bramą, ogrodzeniem, etc. – i w żadnym razie nie obejmuje ustawionej przed tym płotem budy. Buda służy za schronienie milicjantów etnicznie polskich, formalnie nie podporządkowanych wszak jeszcze ambasadorowi. Za co więc Główny Żyrandolowy przeprasza swych suwerenów? Za to że spalili mu – albo spalił sobie sam, przez prowokatorów – jakąś budę?  

Jaka buda, takie i żyrandole, i taki żyrandoli nadzorca.
 

 
Kontakt: tel. 511 060 559
[email protected]
https://sites.google.com/site/wolnyczyn
http://www.youtube.com/user/WolnyCzyn
http://mariuszcysewski.blogspot.com